ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 610

พนาวันได้ยินชัดเจน

ทีแรกเธอคิดว่าจะปล่อยให้เขาแบกต่อ

แต่หลังจากได้ยินถ้อยคำเหล่านี้ เธอกลับลังเลและอยากจะลงมา

เธอไม่ต้องการยอมรับความใจดีของเขา และเธอก็ไม่ต้องการเกี่ยวพันกันอีกต่อไป

อาคิระรู้ว่าเขากำลังสร้างปัญหาอีกครั้ง

เธอแค่ไม่อยากแต่งงานใหม่ เธอต้องการทำตัวห่างเหินจากเขา

เขาไม่เพียงแค่ไม่ปล่อยเธอ กลับยังเขาสาวเท้าก้าวใหญ่ไปด้านหน้า

พนาวันไม่มีความสุขและเริ่มดิ้นรนไปมาบนหลังของเขา

“นักท่องเที่ยวมากันเยอะมาก ถ้าไม่กลัวว่าตัวอย่างจะอาย ก็บิดตัวบนหลังของผมให้เต็มที่ไปเลย ผมไม่กลัวว่าจะมีภาพลักษณ์ไม่ดี และไม่กลัวว่ารู้สึกจะขบขัน”

ตรงกันข้าม พนาวันกำลังดิ้นรน หอบและโกรธมาก ยกมือขึ้นตบหลังอย่างแรง ระบายความโกรธในใจ

ใช้เวลา 20 นาทีในการนั่งกระเช้าลอยฟ้าไปที่ด้านล่างของภูเขา แต่เดินต้องใช้เวลานานถึงสามชั่วโมงแล้ว ผู้คนรอบๆ ตัวก็กำลังมองดูอยู่

เธอรู้สึกปวดที่หน้าอกอีก และก็กัดริมฝีปากล่างโดยไม่ส่งเสียง

ดูเหมือนว่าโรคจะยิ่งอยู่ยิ่งหนักขึ้นแล้ว

ถ้าไม่รักษาด้วยเคมีบำบัด ก็คงไม่ไหวแล้ว

ที่ด้านล่างของภูเขา อาคิระไม่ได้ขึ้นรถ แต่ไปที่ร้านอาหารใกล้เคียง สั่งอาหารสองสามจาน และขอข้าวเปล่าด้วย

พนาวันจ้องเขม็งเขา เขาหันหน้ากลับมา “หลังจากเดินมานาน คุณไม่หิวแต่หมีพูลยังหิวอยู่นิดหน่อย ปล่อยให้เขากินก่อนค่อยเดินต่อ ยังต้องเดินทางอีกหนึ่งชั่วโมง”

แต่เธอไม่ได้คิดให้รอบคอบ หมีพูล กินแต่ขนมปัง ตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงแล้ว เจาคงหิวแล้ว

เถ้าแก่เห็นอาคิระสกปรกไปทั้งร่างกาย และมีสีเขียวเลอะที่กางเกงของเขา

คิ้วของเขาขมวด ดวงตาของเขาแปลกประหลาดไป

อาคิระกำลังดื่มชา ถามหมีพูลว่าอยากกินอะไรอีก และเขาไม่ได้สนใจทั้งร่างที่สกปรกและย่ำแย่แบบนี้เลย

เถ้าแก่จ้องมองเขาอย่างเงียบๆ ไปสักพัก เธอดื่มชาและมองออกไปนอกหน้าต่างด้วยสายตานิ่งสงบ

หลังจากกลับคอนโด ดวงอาทิตย์ก็เคลื่อนไปทางฝั่งตะวันตกแล้ว

หลังจากปล่อยเธอลงบนเตียง อาคิระก็พาหมีพูลไปห้องน้ำ

และในเวลานี้มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น

พนาวันพยายามลุกขึ้นยื่น ยังไม่ทันได้ขนับ ก็มีร่างหนึ่งที่เร็วกว่าเธอ

คืออาคิระ

เขาเห็นมนตรี ก็ขมวดคิ้วเป็นปม “มาทำอะไร?”

มนตรีพูด “พนาวันล่ะ?”

“ไม่อยู่”

อาคิระเพิ่งจะพูดจบ เสียงก็พนาวันก็ดังขึ้น “ใครเหรอ?”

มนตรีเหลือบมองไปที่เขา แล้วหลบเข้าไปในห้องทันที พร้อมพูดด้วยความแปลกใจ “คุณอยู่บ้านเหรอ?”

“ใช่ แต่ขาของฉันได้รับบาดเจ็บหน่อย เลยต้อนรับคุณไม่ได้ คุณตามสบายเถอะ” เธอชี้ไปที่ขาของตัวเอง

มนตรีแสดงทีท่าไม่เป็นไร “เมื่อวานผมมาแล้วไม่เห็นใคร โทรหาคุณก็ไม่มีใครรับสาย”

“เช้าวันนี้ยังมีอีกรอบ ประตูยังคงล็อก มือถือก็โทรไม่ติด ผมนึกว่าคุณเป็นอะไรไป เกือบจะโทรไปแจ้งตำรวจแล้ว”

ได้ยินแบบนี้ พนาวันก็รู้สึกเกรงใจเล็กน้อย “เมื่อวานไปแกรนด์แคนยอนกับลูก ไม่ได้เอามือถือไปด้วย”

“แค่ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว ขาเป็นยังไงบ้าง แผลหนักหรือไม่ ผมพาคุณไปตรวจที๋โรงพยาบาลเถอะ”

ได้ยินแบบนี้ มนตรีก็รีบพูดขึ้น