ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 615

อาคิระรู้สึกโกรธจัด ยกเท้าถีบล้อรถตรงหน้า

ทว่าเขาจะเป็นคู่ต่อสู้ของยางรถยนต์ได้อย่างไร เขาถีบเองก็เจ็บเองสิ เขาสบถด่าหนึ่งคำว่า “แม่งมึงดิ”

เท้ายาวเคลื่อนย้ายไปอย่างรวดเร็ว ไม่กี่ก้าวก็ขึ้นไปถึงชั้นบน

หมีพูลเป็นคนมาเปิดประตูให้

เมื่อเห็นว่าเป็นพ่อของตัวเอง หมีพูลเกาหัวตัวเอง สรุปเหตุการณ์ด้วยหนึ่งประโยคว่า“ผมตื่นมาอีกทีก็ถึงบ้านแล้วครับ ผมไม่รู้อะไรเลย”

อาคิระเลิกคิ้ว พลางเดินเข้าไปด้านใน

พนาวันนั่งบนเตียง ส่วนมนตรีก็ยุ่งกับการริมน้ำ วางกระเป๋าเดินทาง

เกิดความอัดอั้นตันใจที่เหนือคำบรรยาย มันทรมานมาก

โดยเฉพาะวินาทีที่เห็นมนตรี เขาก็แสดงอารมณ์ไม่พอใจออกมา“ทำไมไม่บอกผมว่าจะออกจากโรงพยาบาล？”

พนาวันเงยหน้ามองเขา“แล้วทำไมฉันต้องบอกคุณด้วย？”

“แล้วทำไมคุณบอกเขา?” อาคิระชี้ไปยังมนตรี

“มันเป็นเหตุผลของฉัน ฉันไม่จำเป็นต้องรายงานคุณ””

ได้ยินดังนั้น หน้าอกอาคิระพลันกระเพื่อมอย่างร้ายแรง ซักไซ้ไล่ถามต่อว่า “ทำไมถึงบอกเขา แต่ไม่บอกผม？”

“คุณจะเค้นหาคำตอบให้ได้ใช่ไหม?”

ดวงตาสุกใสของพนาวันจ้องเขาอย่างไม่กะพริบตา

“แน่นอน”

อาคิระรับแบบนี้ไม่ได้

“งั้นฉันบอกคุณก็ได้ เช้านี้ฉันตกลงคบกับเขาแล้ว ตอนนี้เขาคือแฟนของฉัน ส่วนคุณไม่ได้เป็นอะไรเลย เหตุผลแบบนี้พอหรือยัง?”

พนาวันจ้องมองเขาแล้วเอ่ยหนึ่งประโยคออกมา

ชั่วอึดใจนั้น ตรงหน้าอาคิระก็มืดมน

เขาคิดว่าหลังไปเที่ยวที่หุบเขาและมอบของขวัญเมื่อคืน ทุกอย่างจะเป็นไปในทิศทางที่ดีขึ้น

ทว่าคิดไม่ถึงว่าสิ่งที่รอคอยกับเป็นการทำร้ายจิตใจเช่นนี้

คล้ายกับโดนไฟแผดเผาทั่วร่างจนรู้สึกทรมาน เขาพูดกับมนตรีว่า “ผมจะคุยกับเธอตามลำพัง”

“ได้แต่จำกัดเวลานะ ตอนนี้เธอเป็นแฟนสาวของผม คุณก็ชอบเธอด้วย ถ้าอยู่ด้วยกันนานผมจะคิดมาก และทำตัวไม่ถูก”

“ดังนั้นคุณมีเวลาน้อยมาก ถึงเวลาคุณยังคุยไม่เสร็จ ผมก็ไม่สนใจอะไรแล้ว”

มนตรีคลี่ยิ้ม จากนั้นก็มองไปยังพนาวันปราดหนึ่ง ก่อนจะหมุนกายพาหมีพูลเดินออกไป

ระหว่างที่เขาพูด อาคิระก็กำหมัดจนส่งเสียงกร๊อบแกร๊บ

หากเขาพูดมากอีกหนึ่งประโยค อาคิระต้องชกหน้าเขาแน่

ช่วงนี้เขามักจะยับยั้งอารมณ์โมโหของตัวเองตลอด

ถ้าระเบิดออกมาเมื่อไหร่ต้องรุนแรงแน่ คนทั่วไปไม่อาจรับไหวได้เลย

ดังนั้น ทางที่ดีเวลานี้มนตรีอย่าพูดมากแม้แต่คำเดียวก็ดี ไม่งั้นเจอดีแน่

ในห้องเงียบกริบลง

อาคิระยืนอยู่ตรงนั้น ไม่ได้พูดอะไร

ถ้าเขาไม่ได้ยืนตรงหน้า พนาวันคงคิดว่ามีเธอคนเดียวในห้องเสียแล้ว เขาหายใจเบามาก รู้สึกไม่ได้เลย

พนาวันไม่ชอบบรรยากาศแบบนี้เลย

ถ้าเขาโมโห โกรธ เธอก็จะใจเย็นได้หน่อย แต่เขากลับเงียบผิดปกติ เงียบจนไม่ได้ยินเสียงหายใจ เธอทำตัวไม่ถูกเลย

หัวใจเธอว้าวุ่นและยุ่งเหยิงเล็กน้อย

ทว่าความยุ่งเหยิงนี้ไม่ได้ดำรงอยู่นาน มันจางหายในชั่วพริบตา

ความหดหู่ถาโถมเข้าสู่กลางใจ อาคิระหายใจรัวเร็ว ไม่เป็นจังหวะเลย

ชั่วขณะนี้ อุณหภูมิภายในห้องติดลบเป็นที่เรียบร้อย

ขาเรียวยาวยกขึ้น ก่อนจะก้าวไปด้านหน้าเธอ อาคิระยืนมองเธอ

พนาวันรับรู้ได้ถึงความเข้าใกล้ของเขา

เพราะลมหายใจของเขากำลังรดใส่หน้าผากเธอ พลางส่งความกระแสอุ่นจากลมหายใจมาให้

จากนั้นอาคิระก็โค้งตัวลง ใช้แรงจับไหล่เธอไว้แน่นขนัด “บอกผมสิว่าไม่มีความรู้สึกอะไรจริง ๆ？”

“ฉันตอบคุณแล้ว ทำไมต้องถามอีกด้วย?”

ระหว่างที่พูด พนาวันไม่ได้สบตาเขา

“แต่ผมไม่เชื่อ จ้องตาผมแล้วบอกผมสิว่าคุณไม่รู้สึกอะไรเลยสักนิด?”

พนาวันกล่าวว่า“คุณรำคาญจังเลย ฉันตอบคุณหลายครั้งแล้วว่าไม่มี ไม่มี ไม่มีสักนิด คุณไม่รู้สึกรำคาญบ้างหรือไง ฉันรำคาญจะตายอยู่แล้ว”

“อีกอย่าง คุณไม่ได้รักฉันหรอก คุณแค่เคยชินกับการมีฉันข้างกาย แต่ฉันกลับเย็นชาใส่คุณ คุณเลยรับไม่ได้เท่านั้นเอง”

“ดังนั้นความเคยชินเป็นสิ่งที่น่ากลัวมาก”

“อีกอย่าง คุณชอบวางอำนาจบาตรใหญ่ ชอบครอบครอง แล้วมาเห็นผู้ชายอื่นจีบฉัน ดังนั้นคุณเลยทนไม่ได้ อยากแย่งของตัวเองคืน”

“อาคิระ ฉันเป็นคน ไม่ใช่สิ่งของ”

“คุณรักดาหวัน ไม่ใช่ฉัน อีกอย่าง คุณเข้าใจตัวเองหรือเปล่าว่าคุณทำไปเพราะรักฉันหรือเพราะต้องการครอบครอง?”

สีหน้าอาคิระย่ำแย่ คล้ายกับมีฝุ่นละอองเกาะอยู่ เขาเริ่มคลายมือออกจากไหล่เธอช้า ๆ

พร้อมกันนั้น ประตูห้องก็เปิดออก

มนตรีพาหมีพูลเข้ามา กล่าวว่า“คุยเสร็จหรือยัง？ผมกับหมีพูลอยู่ด้านนอกเริ่มรู้สึกเบื่อแล้ว”

“คุยเสร็จแล้ว” พนาวันรีบตอบทันควัน