ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 614

หมีพูลพยักหน้า“ผมจะดูแลแม่ให้ดีเลยครับ”

“ยังมีอีกเรื่องที่พ่อต้องเตือนลูกอีกครั้ง”

อาคิระหรี่ตาแล้วกล่าวเสียงเคร่งขรึม“ครั้งนี้ลูกกล้าถ่วงความเจริญพ่อดูอีกสิ เจอดีแน่”

“ไม่แล้วครับ ไม่แล้วครับ” หมีพูลรีบตอบรับ

ได้ยินดังนั้น อาคิระจึงพูดต่อไปอย่างพอใจ“ลูกอยู่กับแม่ก็มีข้อดีไปอย่าง”

หมีพูลเอียงหน้ามองเขาอย่างงุนงง

ข้อดีที่คุณพ่อว่าคืออะไร？

“ลูกอยู่กับแม่ก็เหมือนกับพ่อเรดาร์บนตัวคุณแม่ ซึ่งถือว่าเป็นภารกิจของลูกเลย”

“ศัตรูมีการเคลื่อนไหวอะไร พ่อก็จะได้รู้แต่เนิ่น ๆ อีกอย่างถ้าแม่เจอปัญหาอะไร ลูกก็จะโทรบอกพ่อได้ทันที พ่อจะได้เป็นวีรบุรุษช่วยสาวงาม ก็เหมือนกับครั้งนี้ที่แม่ป่วยไง”

อาคิระมีความคิดของตัวเอง

ผู้หญิงมักจะใจอ่อน ซาบซึ้งใจกับเรื่องพวกนี้ที่สุด

ได้ยินมาถึงจุดนี้ หมีพูลเกาหัวแล้วพูดว่า “ให้ผมเป็นคนขายชาติเหรอ？”

“ผิดแล้ว คือสายลับต่างหาก ภาษาอังกฤษเรียกว่า spy” อาคิระเม้มปากพูดต่อ

คำนี้ทำให้ดูเลิศหรูขึ้นมาทันที

หมีพูลรู้สึกสนใจอย่างยิ่งยวด และรู้สึกว่าตำแหน่งนี้ไม่เลวเลย

เขาครุ่นคิดดูแล้ว พลางตบไหล่อาคิระด้วยท่าทางแก่แดด“ผมจะช่วยพ่อเต็มที่เลยครับ สุดท้ายจะคืนดีกับคุณแม่ได้หรือไม่ก็ขึ้นอยู่กับพ่อแล้วนะครับ คุณพ่อ ถึงผมจะไม่ได้ตั้งความหวังในตัวพ่อสูงนักก็ตาม”

ชั่วพริบตานั้นอาคิระหรี่ตาทันที

หมีพูลรีบพูดว่า“พ่อขับรถดี ๆ ครับ ผมไม่ทำให้พ่อเสียหายแน่”

เมื่อจอดรถตรงลานจอดรถแล้ว คล้ายกับคิดอะไรได้ ร่างสูงโปร่งของเขาโค้งตัว ก่อนจะหยิบกล่องหนึ่งใบหน้าหมีพูล “เดี๋ยวเอาให้แม่นะ”

“คุณพ่อไม่ขึ้นไปเหรอครับ?”

“คืนนี้บริษัทมีประชุมสำคัญ ฉันไม่เข้าไปเยี่ยมแม่แล้ว ลูกอยากกินอยากได้อะไรก็โทรหาพ่อได้ทุกเมื่อ ถ้าโทรไม่ติดก็ให้โทรหาลุงสินนะ””

อาคิระกำชับ

หมีพูลพยักหน้า จงใจเอ่ยว่า“แล้วคุณอามนตรีล่ะครับ？ผมมีเบอร์เขาด้วย”

“วันนี้ลูกจะให้พ่อกระทืบก่อนใช่ไหมจึงจะสบายใจ”

อาคิระจ้องหน้าผู้เป็นลูก ก่อนจะเอ่ยทีละคำอย่างชัดเจน

“ไม่ใช่โทรหามนตรี แต่ให้โทรหาคุณลุงสิน จำได้หรือยัง?”

หมีพูลเอามือบังปาก พยักหน้า“พ่อทารุณเด็กแบบนี้ไม่ถูกต้องเลยนะครับ”

อาคิระไม่แยแส กวาดสายตามองเขาปราดหนึ่ง“โทรหาลุงคนไหน？”

“ลุงสินครับ” หมีพูลลากเสียงพูดยาวเหยียบ รู้สึกรับไม่ไหว

“โอเค” อาคิระลูบหัวของเขา“เข้าไปเถอะ พ่อจะไปแล้ว”

พนาวันไม่อยากให้หมีพูลพักที่โรงพยาบาล

ทว่าหมีพูลไม่อยากไป เธอจึงไม่มีวิธี

เธอพักในห้องคนไข้วีไอพี มีโทรทัศน์และเตียงหนึ่งตัว จึงมีที่ให้หมูพลูนอน

กินข้าวเย็นเสร็จ หมีพูลก็นั่งเขียนการบ้านบนโต๊ะ เมื่อเปิดกระเป๋านักเรียนก็เห็นกล่องด้านใน เขาเอาออกมาให้พนาวัน

พนาวันจ้องมองด้วยความสงสัย ไม่รู้ว่าด้านในเป็นอะไร คิดว่าลูกชายจะมอบของขวัญอะไรให้เธอ

หมีพูลส่ายหัว“ไม่ใช่ผมที่มอบของขวัญนี้ให้แม่ครับ พ่อเป็นคนให้ครับ”

กล่าวจบเขาก็กลับไปเขียนการบ้านที่โต๊ะต่อ

คุณครูสั่งการบ้านเท่าภูเขาเลย

เดิมทีเธอไม่คิดจะดู เพราะเธอไม่อยากรับของขวัญที่เขามอบให้ ทว่าหางตากลับเหลือบไปเห็นคำว่าอัลบั้มรูป

หรือเป็นอัลบั้มรูปที่เขาส่งมา？

ไม่เป็นไร ตอนนี้ก็ว่างไม่มีอะไรทำ พนาวันจึงคิดจะแกะกล่องออก

ทว่าเธอชอบแค่อัลบั้มรูปเท่านั้น

อีกฝั่งหนึ่ง

อาคิระก็เปิดรูปถ่ายดูอยู่เหมือนกัน

รูปถ่ายพวกนี้เขาให้บริกรถ่ายเก็บไว้

เมื่อเห็นเธอถ่ายรูปให้หมีพูล เขาจึงเกิดอารมณ์อยากพาพวกเธอไปเที่ยวที่หุบเขา

เขาเปิดดูอย่างเงียบ ๆ กลางดึกที่เงียบงันนี้ เขาไม่รู้สึกเคว้งเคร้ง โดดเดี่ยว เดียวดายอีก ทางกลับกัน เขารู้สึกมีความสุขเหลือเกิน

อัลบั้มรูปที่เขาให้หมีพูลเอาไป เธอน่าจะเห็นแล้ว

เธอเห็นแล้วจะทำหน้ายังไงกันนะ？

อาคิระรู้สึกสงสัย อดคาดเดาไม่ได้ ทว่าก็เดาไม่ออกว่าเธอจะตอบสนองและทำหน้าเช่นไร

แต่เขาคิดว่าเธอต้องดีใจแน่

เขายกมุมปากขึ้น รู้สึกด้านหน้ามีแต่แสงสว่าง

วันถัดมา

อาคิระไม่ได้ไปทำงาน เปลี่ยนเสื้อสบายตัวเสร็จ

จากนั้นก็ขับรถไปยังโรงพยาบาล

เมื่อเขาไปถึงห้องคนไข้อย่างเร็วไว ด้านในห้องก็ว่างเปล่า

พนักงานทำความสะอาดบอกว่าคนไข้ในห้องนี้ทำเรื่องออกจากโรงพยาบาลแล้ว

ตอนนั้นใบหน้าอาคิระบึ้งตึงทันที

ออกโรงพยาบาลเป็นเรื่องใหญ่ ทำไมหมีพูลจึงไม่โทรบอกเขา？

เขาไม่ชักช้า ขับรถย้อนกลับไปที่คอนโด

เมื่อถึงใต้ตึกคอนโด เขาก็เห็นรถของผู้ชายคนนั้นจอดอยู่ด้วย