ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 614

หมีพูลพยักหน้า“ผมจะดูแลแม่ให้ดีเลยครับ”

“ยังมีอีกเรื่องที่พ่อต้องเตือนลูกอีกครั้ง”

อาคิระหรี่ตาแล้วกล่าวเสียงเคร่งขรึม“ครั้งนี้ลูกกล้าถ่วงความเจริญพ่อดูอีกสิ เจอดีแน่”

“ไม่แล้วครับ ไม่แล้วครับ” หมีพูลรีบตอบรับ

ได้ยินดังนั้น อาคิระจึงพูดต่อไปอย่างพอใจ“ลูกอยู่กับแม่ก็มีข้อดีไปอย่าง”

หมีพูลเอียงหน้ามองเขาอย่างงุนงง

ข้อดีที่คุณพ่อว่าคืออะไร？

“ลูกอยู่กับแม่ก็เหมือนกับพ่อเรดาร์บนตัวคุณแม่ ซึ่งถือว่าเป็นภารกิจของลูกเลย”

“ศัตรูมีการเคลื่อนไหวอะไร พ่อก็จะได้รู้แต่เนิ่น ๆ อีกอย่างถ้าแม่เจอปัญหาอะไร ลูกก็จะโทรบอกพ่อได้ทันที พ่อจะได้เป็นวีรบุรุษช่วยสาวงาม ก็เหมือนกับครั้งนี้ที่แม่ป่วยไง”

อาคิระมีความคิดของตัวเอง

ผู้หญิงมักจะใจอ่อน ซาบซึ้งใจกับเรื่องพวกนี้ที่สุด

ได้ยินมาถึงจุดนี้ หมีพูลเกาหัวแล้วพูดว่า “ให้ผมเป็นคนขายชาติเหรอ？”

“ผิดแล้ว คือสายลับต่างหาก ภาษาอังกฤษเรียกว่า spy” อาคิระเม้มปากพูดต่อ

คำนี้ทำให้ดูเลิศหรูขึ้นมาทันที

หมีพูลรู้สึกสนใจอย่างยิ่งยวด และรู้สึกว่าตำแหน่งนี้ไม่เลวเลย

เขาครุ่นคิดดูแล้ว พลางตบไหล่อาคิระด้วยท่าทางแก่แดด“ผมจะช่วยพ่อเต็มที่เลยครับ สุดท้ายจะคืนดีกับคุณแม่ได้หรือไม่ก็ขึ้นอยู่กับพ่อแล้วนะครับ คุณพ่อ ถึงผมจะไม่ได้ตั้งความหวังในตัวพ่อสูงนักก็ตาม”

ชั่วพริบตานั้นอาคิระหรี่ตาทันที

หมีพูลรีบพูดว่า“พ่อขับรถดี ๆ ครับ ผมไม่ทำให้พ่อเสียหายแน่”

เมื่อจอดรถตรงลานจอดรถแล้ว คล้ายกับคิดอะไรได้ ร่างสูงโปร่งของเขาโค้งตัว ก่อนจะหยิบกล่องหนึ่งใบหน้าหมีพูล “เดี๋ยวเอาให้แม่นะ”

“คุณพ่อไม่ขึ้นไปเหรอครับ?”

“คืนนี้บริษัทมีประชุมสำคัญ ฉันไม่เข้าไปเยี่ยมแม่แล้ว ลูกอยากกินอยากได้อะไรก็โทรหาพ่อได้ทุกเมื่อ ถ้าโทรไม่ติดก็ให้โทรหาลุงสินนะ””

อาคิระกำชับ

หมีพูลพยักหน้า จงใจเอ่ยว่า“แล้วคุณอามนตรีล่ะครับ？ผมมีเบอร์เขาด้วย”

“วันนี้ลูกจะให้พ่อกระทืบก่อนใช่ไหมจึงจะสบายใจ”

อาคิระจ้องหน้าผู้เป็นลูก ก่อนจะเอ่ยทีละคำอย่างชัดเจน

“ไม่ใช่โทรหามนตรี แต่ให้โทรหาคุณลุงสิน จำได้หรือยัง?”

หมีพูลเอามือบังปาก พยักหน้า“พ่อทารุณเด็กแบบนี้ไม่ถูกต้องเลยนะครับ”

อาคิระไม่แยแส กวาดสายตามองเขาปราดหนึ่ง“โทรหาลุงคนไหน？”

“ลุงสินครับ” หมีพูลลากเสียงพูดยาวเหยียบ รู้สึกรับไม่ไหว

“โอเค” อาคิระลูบหัวของเขา“เข้าไปเถอะ พ่อจะไปแล้ว”

พนาวันไม่อยากให้หมีพูลพักที่โรงพยาบาล

ทว่าหมีพูลไม่อยากไป เธอจึงไม่มีวิธี

เธอพักในห้องคนไข้วีไอพี มีโทรทัศน์และเตียงหนึ่งตัว จึงมีที่ให้หมูพลูนอน

กินข้าวเย็นเสร็จ หมีพูลก็นั่งเขียนการบ้านบนโต๊ะ เมื่อเปิดกระเป๋านักเรียนก็เห็นกล่องด้านใน เขาเอาออกมาให้พนาวัน

พนาวันจ้องมองด้วยความสงสัย ไม่รู้ว่าด้านในเป็นอะไร คิดว่าลูกชายจะมอบของขวัญอะไรให้เธอ

หมีพูลส่ายหัว“ไม่ใช่ผมที่มอบของขวัญนี้ให้แม่ครับ พ่อเป็นคนให้ครับ”

กล่าวจบเขาก็กลับไปเขียนการบ้านที่โต๊ะต่อ

คุณครูสั่งการบ้านเท่าภูเขาเลย

เดิมทีเธอไม่คิดจะดู เพราะเธอไม่อยากรับของขวัญที่เขามอบให้ ทว่าหางตากลับเหลือบไปเห็นคำว่าอัลบั้มรูป

หรือเป็นอัลบั้มรูปที่เขาส่งมา？

ไม่เป็นไร ตอนนี้ก็ว่างไม่มีอะไรทำ พนาวันจึงคิดจะแกะกล่องออก

ด้านในเป็นอัลบั้มรูปจริง ๆ ซึ่งมีสองเล่มอันหนาเตอะ

เธอเปิดดูด้วยความอยากรู้ ซึ่งแต่ละรูปล้วนเป็นรูปถ่ายตอนอยู่ที่หุบเขา

เธอเห็นแล้วก็อดรู้สึกประหลาดใจระคนตกตะลึงไม่ได้

เขาถ่ายรูปเยอะแยะตั้งแต่เมื่อไหร่？

รูปถ่ายด้านหน้าส่วนใหญ่จะถ่ายหมีพูล ถ่ายตอนเขาเรียกร้องสิ่งนั้นสิ่งนี่ หรือตอนเขายิ้ม หัวเราะ และตอนเขาเล่นน้ำ เก็บใบไม้ ซึ่งใบหน้าเผยรอยยิ้มอันสดใสและสวยงามมาก

เธอพลิกรูปถ่าย ด้านล่างเขียนกำกับไว้หนึ่งประโยคว่า หวังว่าเขาจะยิ้มอย่างสดใสและมีความสุขแบบนี้ตลอดไป ผู้เขียน อาคิระ

เป็นลายมือของเขาจริง ๆ เธอจำได้

ลายมือของเขาเหมือนกับนิสัยของเขาไม่มีผิด โอหัง ทะเยอทะยาน ใจกว้าง โดยกดแรงเขียนมาก

หัวใจพนาวันเริ่มเต้นรัวแรงมากขึ้น เธอพลิกดูต่อไป แล้วเห็นรูปถ่ายของตน

ในรูปคือตอนที่เธอขาแพลง กำลังขมวดคิ้วด้วยความเจ็บ โดยนั่งอยู่จ้องเขาด้วยความโกรธที่เขาล้อเธอ

หลังดูอีกรูปหนึ่ง ด้านล่างเขียนหนึ่งประโยคไว้ว่า

ก่อนหย่าเธอกลัวผม ไม่เคยเผยอารมณ์สักครั้งเลย ครั้งนี้เธอเผยความรู้สึกที่แท้จริงกับผมแล้ว

หัวใจรู้สึกสั่นระริก พนาวันกัดริมฝีปากโดยไม่รู้ตัว

รูปถ่ายต่อจากนั้นส่วนใหญ่เป็นรูปตอนเขาแบกหลังเธอ

เพราะต้องขึ้นเขา ดังนั้นเขาต้องแบกเธอตลอดทาง

ซึ่งระหว่างทางนั้น เธอไม่ได้เห็นสีหน้าเขาเลย มาตอนนี้จึงได้เห็นผ่านรูปถ่ายนี้

เขากำลังยกริมฝีปากบางขึ้น ใบหน้าหล่อเหลาอ่อนโยน คล้ายกับกำลังยิ้มน้อย ๆ อยู่

ผู้หญิงชอบผู้ชายให้ของขวัญมาก

แต่จะไม่มีมูลค่า ทว่าเมื่อใส่ใจ ผู้หญิงก็จะให้ความสำคัญดั่งเพรชพลอย จะชื่นชอบเป็นพิเศษ

ด้านหลังยังมีรูปถ่ายมากมาย ซึ่งเป็นพวกเขาสามคน มีท่าทาง อิริยาบถที่แตกต่างกันออกไป

ยังมีตอนที่เธอเหนื่อยล้ามาก กำลังหาวอยู่บนหลังเขา……

วินาทีนี้ พนาวันชอบอัลบั้มรูปทั้งสองเล่มนี้ที่สุด ชอบของขวัญที่เขาเตรียมมาให้

ทว่าเธอชอบแค่อัลบั้มรูปเท่านั้น

อีกฝั่งหนึ่ง

อาคิระก็เปิดรูปถ่ายดูอยู่เหมือนกัน

รูปถ่ายพวกนี้เขาให้บริกรถ่ายเก็บไว้

เมื่อเห็นเธอถ่ายรูปให้หมีพูล เขาจึงเกิดอารมณ์อยากพาพวกเธอไปเที่ยวที่หุบเขา

เขาเปิดดูอย่างเงียบ ๆ กลางดึกที่เงียบงันนี้ เขาไม่รู้สึกเคว้งเคร้ง โดดเดี่ยว เดียวดายอีก ทางกลับกัน เขารู้สึกมีความสุขเหลือเกิน

อัลบั้มรูปที่เขาให้หมีพูลเอาไป เธอน่าจะเห็นแล้ว

เธอเห็นแล้วจะทำหน้ายังไงกันนะ？

อาคิระรู้สึกสงสัย อดคาดเดาไม่ได้ ทว่าก็เดาไม่ออกว่าเธอจะตอบสนองและทำหน้าเช่นไร

แต่เขาคิดว่าเธอต้องดีใจแน่

เขายกมุมปากขึ้น รู้สึกด้านหน้ามีแต่แสงสว่าง

วันถัดมา

อาคิระไม่ได้ไปทำงาน เปลี่ยนเสื้อสบายตัวเสร็จ

จากนั้นก็ขับรถไปยังโรงพยาบาล

เมื่อเขาไปถึงห้องคนไข้อย่างเร็วไว ด้านในห้องก็ว่างเปล่า

พนักงานทำความสะอาดบอกว่าคนไข้ในห้องนี้ทำเรื่องออกจากโรงพยาบาลแล้ว

ตอนนั้นใบหน้าอาคิระบึ้งตึงทันที

ออกโรงพยาบาลเป็นเรื่องใหญ่ ทำไมหมีพูลจึงไม่โทรบอกเขา？

เขาไม่ชักช้า ขับรถย้อนกลับไปที่คอนโด

เมื่อถึงใต้ตึกคอนโด เขาก็เห็นรถของผู้ชายคนนั้นจอดอยู่ด้วย