ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 620

พนาวันจ้องเขา พลางเลิกคิ้วสูง

เขาว่างมากใช่ไหม ทำไมถึงไปแตะของพวกนั้น？

เธอเดินกะเผลกเข้าไปจะรับหมีพูลมา

อาคิระไปโรงพักได้ ทว่าหมีพูลไปไม่ได้

ทว่าหมีพูลไม่ยอมมา ยืนกรานจะอยู่ด้วยกัน“ผมจะอยู่กับพ่อ！”

พนาวันเถียงลูกชายไม่ไหว ปล่อยไปตามยถกรรม

มนตรีลูบคางเบา ๆ เขารู้สึกว่าผู้ชายคนนี้บ้าขึ้นช่างน่ากลัวเสียจริง จองหองมาก ไม่กลัวอะไรเลย

สุดท้ายอาคิระก็อุ้มหมีพูลขึ้นรถตำรวจแล้วจากไป

พนาวันไม่มีอารมณ์อยู่ต่อ พูดกับมนตรีว่า“ฉันจะกลับก่อนแล้วค่ะ”

มนตรีกล่าวว่า“ครับ”

จากนั้นเขาไปขับรถส่งเธอกลับบ้าน

ระหว่างที่นั่งอยู่ในรถ มนตรีเอ่ยปากพูดว่า“เขาคงไม่ทำโดยไร้สาเหตุหรอก ตอนแรกกดกริ่งประตูบ้าน จากนั้นก็ทำเรื่องแจ้งเตือนไฟไหม้ เขาจงใจรบกวนพวกเราครับ”

พนาวันไม่ได้ตอบ

สถานการณ์แบบนี้ควรจะพูดเช่นไรจึงจะเหมาะสมล่ะ？

“ฉันว่าเขาทำแบบนี้เหมือนปัญญาอ่อนมากเลย”

มนตรีไม่กล้าพูดในเชิงเสียหายอีกฝ่ายด้านนี้ จึงยิ้มส่ายหน้า

“ดูเหมือนเขาจะรักคุณนะครับ และรักมากด้วย ไม่งั้นนิสัยอย่างเขาคงไม่ทำเรื่องแบบนี้หรอก”

“อาจจะใช่มั้งค่ะ”

พนาวันอยากเลี่ยงหัวข้อนี้ ไม่อยากพูดถึงอีก

“แต่ไม่เกี่ยวกับฉัน”

มนตรีสื่อให้รู้ว่าเข้าใจแล้ว และไม่ได้คุยต่อ จึงขับรถต่อไปเงียบ ๆ

พนาวันไม่ได้เป็นห่วงหมีพูล ด้วยอำนาจของอาคิระในเฮทเค เรื่องแค่นี้คงทำอะไรเขาไม่ได้หรอก

ณ สถานีตำรวจ

อาคิระไม่รู้สึกผิดเลยสักนิด อุ้มหมีพูลแล้วนั่งอยู่บนเก้าอี้“คอแห้งไหม？”

หมีพูลพึ่งมาที่แบบนี้ครั้งแรก เขารู้สึกกลัวเล็กน้อย

ถึงจะอยากดื่มน้ำ แต่ก็ไม่กล้าพูด เขาส่ายหัวแล้วซบอยู่ในอ้อมกอดเขา

“กลัวทำไม?พ่ออยู่ตรงนี้ทั้งคน” อาคิระพูดกับตำรวจว่า“ริมน้ำมาหนึ่งแก้ว”

ตำรวจสาวหัวเราะอย่างไม่สบอารมณ์ ก่อนจะทุบโต๊ะเสียงดัง“เข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า ตอนนี้คุณเป็นผู้ต้องสงสัยนะ แต่ยังกล้ามาสั่งฉันอีก”

พวกรปภ.ก็พยักหน้าเห็นด้วย“เขาชกหน้าพวกผมเป็นแบบนี้เลยครับ”

อาคิระไม่มีอารมณ์พูดคุยจู้จี้จุกจิก“ใครเป็นหัวหน้าพวกคุณ？”

“ถามหัวหน้าฉันทำไม”

ตำรวจสาวทำหน้าไม่พอใจ

คนนี้อยู่ในมือตำรวจแล้วยังทะนงตัวขนาดนี้อีก

อาคิระไม่แยแสเธอ หยิบมือถือขึ้นมาโทร ไม่กี่นาทีผู้หลักผู้ใหญ่ของที่นี่ก็มา ทั้งยังมีมารยาท นอบน้อมต่อเขา

ผู้ที่มามีตำแหน่งสูงใช่ย่อย ตำรวจสาวเห็นอีกฝ่ายแล้วก็รู้สึกยำเกรงมาก

“คุณอาคิระมาที่นี่ทำไมครับ?”

“อืม เมื่อกี้ตรง......” เขาเลิ้กคิ้วมองไปยังรปภ. “ชื่อเขตอะไรนะ?”

รปภ.ตอบด้วยสัญชาตญาณ“คอนโดบัวฝัน”

“ใช่ ที่คอนโดบัวฝันผมไม่ระวังไปโดนปุ่มแจ้งเตือนไฟไหม้ จากนั้นก็ถูกพามาที่นี่ด้วยข้อหานี้”

อาคิระกล่าวเสียงเรียบเฉย“ลูกชายผมอยากดื่มน้ำ ไม่มีน้ำเหรอ？”

นายตำรวจรีบส่งสายตาให้ตำรวจสาวทันที สื่อให้เธอรู้ว่ารีบไปริมน้ำมา

“เรื่องแค่นี้เองเหรอ? คุณอาคิระต้องเผลอไปโดนแน่ พวกคุณแยกย้ายกันไปได้เลย ไม่มีใครจับเครื่องแจ้งเตือนไฟไหม้โดยพลการหรอก ที่เหลือผมจะจัดการเอง พวกคุณออกไปได้”

หมีพูลยกแก้วน้ำขึ้นมาดื่ม รู้สึกคุณพ่อเก่งกาจมาก

ตอนนี้ไม่รู้สึกขายหน้าแล้ว

“คุณอาคิระกลับไปได้แล้วครับ” นายตำรวจกล่าว

อาคิระลุกขึ้นแล้ว ทว่าเหมือนจะคิดอะไรออก จึงนั่งลงอีกครั้ง “ยังไม่ได้ประกันตัว คงไปไม่ได้……”

นายตำรวจชะงัก กล่าวว่า“คุณอาคิระออกไปได้แน่นอนครับ”