ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 624

“แอปเปิลหวานมาก พ่อเอาสักลูกมั้ยครับ？”

หมีพูลหยิบขึ้นมาอีกลูก “เมื่อกี้พ่อแกล้งหลับสรุปคือหลับจริง ขนาดแม่เข้ามายังไม่รู้！”

เมื่อได้ยิน อาคิระก็พ่นเสียงเย็น “แม่ลูกนี่แย่จริง พ่อตกอยู่ในอันตราย เธอยังเอาผู้ชายปป่าเถื่อนนั่นมายั่วโมโหพ่อ！”

“ผู้ชายป่าเถื่อนแปลว่าอะไรเหรอครับ？”

หมีพูลถามอย่างไม่อาย

อาคิระไม่ได้สนใจเขา

ไฟโกรธค่อยๆ เลื่อนขึ้นลงที่หน้าอก ขยับไปขยับมา และเกือบจะลุกเป็นไฟ

“ไม่เป็นไร ผมไปหาในคอมก็ได้ ครูบอกว่าคอมรู้ทุกอย่าง”

ใบหน้าของเขายังคงมืดต่อไป

จินตนาการไม่ออกเลยว่า ภาพที่ปรากฏขึ้นหลังจากที่ลูกชายพิมพ์คำว่าผู้ชายป่าเถื่อนลงบนคอม ถ้าหากว่าเป็นรูปสิบแปดบวกต้องห้ามขึ้นมาล่ะ？

แล้วเมื่อมองที่ลูกแอปเปิลสีแดงบนมือขาวๆเล็กๆ อาคิระก็รู้สึกเจ็บตา แล้วพูด “เอาแอปเปิลออกไปโยนทิ้งซะ！”

หมีพูลส่ายหัว “ไม่ครับ แอปเปิลหวานมาก”

อาคิระโกรธ แล้วกระโดดลงมาจากเตียง หรี่ตา พร้อมกับอารมณ์เสีย “แม่ของลูกเอาผู้ชายป่าเถื่อนมาอยากให้พ่อโกรธตาย ลูกยังจะชอบกินแอปเปิลที่ชายป่าเถื่อนคนนั้นเอามาอีกเหรอ อยากให้พ่อโกรธเหมือนกันใช่มั้ย？”

กลางคืน

หทัยจากไปแล้ว

พนาวันนั่งอยู่บนเตียง

วันนี้ดีหน่อย ที่การตอบสนองไม่มาก ไม่เจ็บเหมือนอย่างปกติ

ตอนกลางคืน ในห้องเหลือเพียงเธอแค่คนเดียว เงียบ เหงาเดียวดาย คิดๆแล้ว ก็ยกโทรศัพท์โทรหาหมีพูล “กินข้าวหรือยังลูก？”

หมีพูลที่กำลังกินพิซซ่าอยู่ เช็ดปากเล็กๆ ที่น้ำมันเยิ้ม แล้วมองชายที่อยู่บนเตียงเพื่อส่งรหัส ส่ายหน้า “ยังครับ”

พนาวันขมวดคิ้ว “ดึกขนาดนี้แล้ว ทำไมถึงยังไม่ได้กินอะไร？”

อาคิระที่กำลังเขียนอะไรบางอย่างอยู่ด้วยปากกาในมือ

หลังจากนั้นก็รูดขึ้น แล้วเคาะ

หมีพูลแสดงความเข้าใจ เงยหน้าขึ้นมาจากพิซซ่า พูดตามกระดาษอย่างเคร่งครัด

“ร่างกายพ่ออ่อนแอมาก ผมดูแลพ่ออยู่ตลอด เขาดูแล้วอึดอัดและน่าสงสารด้วยครับ เขากินไม่ได้ ผมก็กินไม่ลงครับ！”

พยักหน้า อาคิระแสดงอาการพอใจ

วางกระดาษในมือลง เขาหยิบน้ำอุ่นบนโต๊ะขึ้นมาบีบเบาๆ

เรียนรู้จากเขา หมีพูลมือซ้ายถือโทรศัพท์ มือขวาหยิบพิซซ่ายัดเข้าปากเล็ก

พนาวันขมวดคิ้วแน่นขึ้น แล้วถามอีกครั้ง “แล้วลุงสินล่ะ？”

อาคิระเขียนอีกหนึ่งบรรทัด

หมีพูลรีบกลืนพิซซ่าในปากอย่างรวดเร็ว แล้วพูด “ค่ำขนาดนี้แล้ว พ่อให้ผู้ดูแลกับอามนตรีออกไปแล้วครับ เขาบอกว่าเขาไม่กระหายแล้วก็ไม่หิวด้วย ไม่จำเป็นต้องให้ลุงสินกับผู้ช่วยอยู่ที่นี่ ให้ผมอยู่เป็นเพื่อนก็พอแล้ว”

เมื่อได้ยิน พนาวันสบายใจลงที่ไหนกัน แล้วถามเขา “เหนื่อยมั้ย？”

หมีพูลยังคงอ่านตาม “เหนื่อยมากครับ แต่พอเห็นท่าทางของพ่อก็ไม่เหนื่อยแล้วครับ นอกจากผม เขาจะมีใครอยู่เป็นเพื่อนได้ล่ะครับ？”

“เอาล่ะ ผมวางแล้วนะครับแม่ พ่อต้องไปหา……ต้องไปหา……”

ต้องไปหาอยู่นาน หมีพูลก็พูดว่า “พ่อครับ ต้องไปหาว่าสองคำข้างหลังว่าอ่านว่ายังไง？ผมไม่รู้จัก！”

เสียงเขาไม่ดังจนเกินไปและไม่เบา อาคิระตกใจจึงเคาะหัวตัวเอง ริมฝีปากบางเม้มแน่น กดเสียงต่ำ “กระโถน！”

“อ๋อ ใช่ พ่อต้องไปหากระโถน วางแล้วนะครับ！”

พูดจบ หมีพูลก็วางสาย

“เมื่อผมลืมไปว่ากำลังโกหกแม่อยู่ แต่แม่ไม่ได้ยินแน่นอน สบายใจได้เลยครับ！”

ฝ่ามือใหญ่ทำหัวให้ยุ่ง แล้วจัดชุดคนไข้บนร่างกาย เต็มไปด้วยรอยย่น

แล้วนอนลงบนเตียง ด้วยท่าทางอิโรยและอ่อนแอ……

หมีพูลมองด้วยตาตกตะลึง ปากกว้างสามารถยัดไข่เข้าไปได้ พ่อเยี่ยมไปเลย！

อาคิระได้กลิ่นอีกครั้ง ยังเหลือกลิ่นพิซซ่าอยู่ในห้อง

จึงรีบเปิดหน้าต่างออก เพื่อแลกเปลี่ยนอากาศ ดับกลิ่นอาหาร

หมีพูลวิ่งไปที่หน้าต่าง ฟุบลงมองข้างล่าง หลังจากนั้นก็หันมาพูด “แม่มาแล้ว”

ฝีเท้าเคลื่อนที่อย่างรวดเร็ว เขานอนลงบนเตียง หรี่ตาลงครึ่งหนึ่ง ใบหน้ากระสับกระส่ายตอนนี้ดดูซีดเซียว

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อรวมกับตอหนวดเขียวที่เพิ่งโผล่มายังไม่ทันได้โกนออก ยิ่งทำให้รู้สึกแย่จนน่าสงสาร

มือข้างหนึ่งของพนาวันเปิดประตูห้องคนไข้ออก ก็เห็นหมีพูลนั่งอยู่ข้างเตียงพอดี

กำลังห่มผ้าให้อาคิระอย่างรู้ความ

เมื่อมองเห็นฉากนี้ หัวใจของเธอก็เจ็บแปลบขึ้นมา แล้วก็เข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ เหมือนหมึกที่ไม่จางลงได้

ลูกของเธอ น่าสงสารจริงๆ ！

กดเสียงต่ำลง เธอถามเบาๆ “หลับแล้วเหรอ？”

“เพิ่งตื่นครับ” หมีพูลขยับตัวออกไป แล้วขยี้ตา เอ่ยปาก “แม่ครับผมง่วงแล้ว”

ปวดใจอย่างมาก พนาวันวางโจ๊กในมือลง “แม่พาลูกไปพักผ่อนนะ”

ห้องผู้ป่วยเป็นห้องชุด มีเตียงในห้องแยก

หมีพูลส่ายหน้า “พ่อไม่มีคนดูแลครับ ผมยังต้องดูแลพ่อ อดทนหน่อยก็ไม่ง่วงแล้ว”

พนาวันฟังอย่างใจเจ็บ เธอกำชับ “แม่จะอยู่ข้างนอกเอง ไปนอนให้สบายเถอะ”

หมีพูลกะพริบตา แล้วหาว แต่ยังคงส่ายหัว