ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 626

เคยมีความสัมพันธ์ที่จริงใจที่สุดอยู่ตรงหน้าแล้ว แต่เขากลับไม่หวงแหน ถ้าเริ่มต้นใหม่ได้อีกครั้ง ผมจะบอกเธอว่าผมรักเธอ ถ้าต้องขีดเส้นตาย ผมก็อยากให้มันเป็นหนึ่งหมื่นปี...

ในที่สุดความงามอันเงียบสงบนี้ก็ถูกพังทลายลงโดยเสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์

พนาวันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ซึ่งเป็นสายจากมนตรี เขาถามว่า “พรุ่งนี้คุณมีเวลาไหม”

เธอถาม “ทำไมคะ”

“พรุ่งนี้แม่ของผมจะมา เธอเอาแค่เร่งผมแต่งงาน ผมช่วยคุณแล้ว คุณอยากช่วยผมคืนบ้างไหม” มนตรีถาม

พนาวันตกใจอยู่พักหนึ่งก่อนจะพูด “ฉันอาจจะไม่สะดวก คุณหาคนอื่นเถอะ”

มนตรี “หมีพูลบอกว่าคุณอยู่ในโรงพยาบาลมาหลายวันแล้ว ผมใช้คุณไม่นานหรอก แค่กินข้าวมื้อเดียว”

พนาวันยังคงต้องการปฏิเสธ

มนตรี “ครั้งเดียว ช่วยผมไม่ได้หรอ”

เมื่อเป็นแบบนี้ จะปฏิเสธก็ทำไม่ลง

ขณะที่ทั้งสองกำลังคุยกัน อาคิระก็อ่านหนังสือพิมพ์ไปพลางๆ

แต่หูกางแอบฟังราวกับเป็นซุนเฝิงเอ้อเทพผู้มีหูทิพย์

ครั้งนี้เขาเสียใจที่ปล่อยให้หมีพูลโทรอวดมนตรี

ไอ้เจ้าเล่ห์คนนี้!

“ตกลง คุณนัดเวลาได้แล้วก็บอกฉันแล้วกันค่ะ” พนาวันพูดก่อนจะคิดอะไรบางอย่างออกจึงเธอถามอีกครั้ง “อ้อ คุณป้าชอบของขวัญแบบไหนคะ”

เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ อาคิระก็หรี่ตาลงและจ้องไปที่หลังของเธอ

หลังจากพูดคุยกันเป็นเวลานาน พนาวันก็วางสาย

ทันทีที่เธอหันหลังกลับ เธอเห็นอาคิระจ้องมองมาที่เธอ “พวกคุณพัฒนาไปถึงขั้นไหนแล้ว”

พนาวันไม่สนใจ

เธอคิดว่าไม่จำเป็นต้องตอบคำถามแบบนี้ ไม่ใช่หรอ

“จบกับเขาแค่นี้เถอะ!”

ตอนนี้อาคิระอยู่ในอารมณ์ร้อนรนมาก เขาขมวดคิ้วพูด

“พวกเรามีชีวิตด้วยกันอย่างมีความสุขได้ไม่ใช่หรอ เหมือนช่วงนี้คุณก็ไม่ได้รังเกียจ ผมชอบ หมีพูลก็มีความสุข แบบนี้ไม่ดีหรอ”

เธอไม่พูดอะไร เพียงแต่มองเขาเงียบๆ

อาคิระก้าวไปข้างหน้าทันทีพร้อมเอามือเล็กๆของเธอไว้ในฝ่ามือของเขา แล้วพูดด้วยเสียงแหบแห้ง

“ก่อนหน้านี้เป็นความผิดของผมจริงๆ แต่ผมกำลังแก้ไข ให้โอกาสผมนะ!”

“ความโหดร้ายทารุณที่มีต่อคุณมันเกิดขึ้นหลังจากผมเป็นโรค ผมป่วยทางจิต คุณก็รู้ไม่ใช่หรอ”

เพื่อที่จะรักษาเธอไว้ เขาไม่สนหรอกว่าสิ่งที่เขาพูดจะน่าอายขนาดไหน

รักมากแค่ไหน ก็ยิ่งต้องอ่อนน้อมมากเท่านั้น

เมื่อคุณตกหลุมรักใครสักคน เธอก็จะมีสิทธิ์ในการทำร้ายคุณ

พนาวันหนีจากการกระทำของเขา “แต่ฉันไม่อยากย้อนเวลากลับไปแล้ว ความรักไม่ใช่การยืนอยู่ที่เดิมและรอตลอดไป”

อาคิระขมวดคิ้ว หันกลับมากอดเธออย่างรวดเร็ว “ผมไม่รู้มาก่อนว่าความผิดพลาดของผมมันเลวร้ายขนาดไหน มันไม่รอผม แต่ผมจะตามมันกลับมา!”

พนาวันพยายามระงับการเต้นของหัวใจตัวเอง และคิดถึงเหตุการณ์ต่างๆทั้งแปดปีที่ผ่านมา

ไม่ว่าเขาจะตั้งใจหรือไม่ก็ตาม สิ่งสำคัญที่สุดคือเธอไม่สามารถลืมได้

เธอสัมผัสได้ถึงความตึงเครียดและร้อนรนในตัวเขา ซึ่งเธอเคยมีอารมณ์เหล่านี้ทั้งหมด

ทันใดนั้นพยาบาลก็ผลักประตูเข้ามา

จัดของโดยไม่ได้เงยหน้าขึ้นมอง “คุณอาคิระอาการบาดเจ็บที่แขนของคุณไม่ได้หนักเลย ต้องเอาเฝือกออก ไม่อย่างนั้นแผลจะแย่ลงนะคะ”

พนาวันขมวดคิ้วแน่น และมองเขาด้วยความโกรธในใจ “คุณโกหกฉัน!”

อาคิระเหลือบมองพยาบาลอย่างดุๆ “นอกจากทำอย่างนี้ ผมก็ไม่รู้จะใช้วิธีไหนอีกเพื่อให้คุณมาหาผม!”

“อาคิระ ไอ้สารเลว! หลอกคนอื่นจนหัวหมุนมันสนุกไหม”

ในที่สุดเธอก็โกรธ ผลักเขาออกไป และตบเขาอีกฉาดใหญ่ “คุณทำกับคนอื่นเหมือนตัวตลก ส่วนคุณเป็นคนปั่นหัวงั้นหรอ!”