ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 627

ทันทีหลังจากนั้น ร่างกายของเขาก็ทรุดตัวลงบนที่นั่ง

เขาดึงคนขับไปที่เบาะหลัง มัดด้วยเชือก จากนั้นก็มานั่งที่เบาะคนขับแล้วสตาร์ทรถออกไป

ระหว่างทาง รถเคลื่อนไปข้างหน้าเร็วมาก

เมื่อเขาไปถึงที่ซึ่งกล้องวงจรปิดไม่สามารถถ่ายได้ ชายวัยกลางคนก็ลงจากรถ และเปลี่ยนหมายเลขทะเบียนที่เตรียมไว้ล่วงหน้า

รถกำลังมุ่งหน้าไปในทิศทางที่ไม่รู้จัก...

ในห้อง

อาคิระไม่รู้สึกง่วงเลย

เขาลุกขึ้นนั่งบนเตียง รู้สึกวุ่นวายใจมาก

หมีพูลนอนบนเตียงเดียวกันกับเขา

ทันทีที่เขาขยับตัว เด็กที่นอนไม่สนิทก็ลืมตาขึ้นทันที

เขาถามสะลึมสะลือ “พ่อครับ เช้าแล้วเหรอ”

“เปล่า มันเพิ่งสามทุ่มโมง ยังเช้าอยู่ นอนต่อเถอะ พ่อจะไปดื่มน้ำ” อาคิระดึงผ้าห่มให้เขา

หมีพูลพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง และฝังหัวเล็กของเขาไว้ในผ้าห่มอีกครั้ง

ก่อนจะหันหลังกลับลงไปชั้นล่าง

เขาหยิบแก้วน้ำจากตู้กดน้ำ และยืนข้างหน้าต่าง

ตรงข้ามคฤหาสน์เป็นป่าทึบ

ตอนนี้มันมืดและลึกราวกับกระแสน้ำวนที่ไม่มีที่สิ้นสุด

เขาค่อยๆจิบน้ำในแก้ว ขณะเดียวกันความคิดของเขาก็ล่องลอยไป

เขากำลังคิดถึงพนาวัน

ถ้าในตอนแรกเขารู้ว่าสิ่งต่างๆจะพัฒนามาถึงจุดนี้ เขาก็จะไม่เลือกหย่ากับเธอ

คิดแล้วก็ได้เสียดายจนปวดตับ!

เขาจีบผู้หญิงไม่มาก

หลังจากคิดอย่างรอบคอบแล้วก็มีเพียงดาหวัน เท่านั้น!

ดังนั้นในการจีบผู้หญิง เขาจึงไม่ถนัดนัก

ไม่มีประสบการณ์ ไม่เคยลงมือจึงไม่รู้จะเอาชนะใจผู้หญิงได้อย่างไร

แถมพนาวันยังเป็นคนเย็นชา และดื้อรั้น เหมือนกับวัวที่ดื้อที่ไม่สามารถดึงกลับมาได้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น!

เขาอยากให้เธอเปลี่ยนใจจริงๆ!

แต่เธอไม่หือไม่อือ ไม่ทุกข์ไม่ร้อน ทำให้เขาไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร!

เมื่อถึงก้นแก้วน้ำ อาคิระก็ลุกขึ้นและเดินกลับเข้าไปในห้อง

หมีพูลนอนอยู่บนเตียง ใช้มือเล็กๆกุมหัวของเขา “พ่อครับ ผมนอนไม่หลับ ไปหาแม่กันเถอะ”

ประโยคนี้เป็นสิ่งที่อาคิระคิดในใจ

สิ่งเดียวที่เขามีในใจคือเธอ เขานอนไม่หลับเลย

ตาของเขาสั่นไหวเล็กน้อยและตอบว่า “โอเค”

หมีพูลลุกจากผ้าห่ม หยิบเสื้อผ้าบนหัวเตียงมาใส่

ส่วนอาคิระก็ลงไปรับรถที่ชั้นล่าง

เมื่อมาถึงที่พักของพนาวันก็เป็นเวลาสิบโมง

หมีพูลรีบขึ้นไปชั้นบน ยกมือเคาะประตู “แม่”

แต่ก็ไม่มีเสียงตอบจากในห้อง

หลังจากจอดรถแล้ว อาคิระก็ขึ้นไปชั้นบน แล้วถามว่า “เป็นไงบ้าง”

“ผมเรียกและเคาะประตูอยู่หลายรอบ แต่แม่ก็ไม่ตอบ” หมีพูลหยิบโทรศัพท์ออกมา “ผมจะลองโทรไปดู!”

เขาโทรออก แต่เสียงอัตโนมัติกลับแจ้งว่าปลายสายไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้

หมีพูลกระพริบตาปริบๆ “พ่อครับ โทรไม่ติด ทำยังไงดี”

อาคิระจูงมือเขาลงไปชั้นล่าง เพื่อขอกุญแจสำรองจากผู้ให้เช่า

เมื่อกลับมาเปิดประตูอีกครั้ง กลับพบว่าไม่มีใครอยู่ข้างใน!

พนาวันไม่ได้อยู่ที่นี่!

เขากดโทรศัพท์โทรออกอีกครั้ง แต่ก็ไม่มีใครรับสาย เขาขมวดคิ้วแน่น และในใจก็อดคิดไม่ได้

ใกล้จะเช้าแล้วเธอยังไม่กลับมา!

คงไม่ใช่ว่าไปโรงหนังกับผู้ชายคนนั้นอีกหรอกนะ!

ถ้าเขาเจอพนาวันอยู่ในห้อง ผู้ชายชาติหมาตัวนั้นจะต้องตายด้วยน้ำมือของเขา!

หมีพูลเดินตามหลังเขาเหมือนหางเล็กๆ จ้องมองไปมา

แต่กลับไม่ได้อะไรเลย!

มนตรีมองไปที่อาคิระอย่างงงงวย “คุณอาคิระ คุณช่วยอธิบายการกระทำตอนนี้ของคุณก่อนได้ไหม”

“เธอล่ะ”

เมื่อไม่พบเธอ เปลงไฟในใจอาคิระก็ดับไป

“เธอไม่ได้อยู่ที่นี่ เมื่อค่ำผมพาแม่ไปสนามบิน ส่วนเธอก็นั่งแท็กซี่กลับไป” มนตรีอธิบาย

อาคิระมองเขาอย่างชั่งใจอีกครั้ง

“รู้ไหมเธอค่อนข้างสนิทกับเพื่อนร่วมงานคนไหน ตอนนี้เธอยังกลับไม่ถึงอพาร์ตเม้นท์เลย”

มนตรีมองดูท่าทางกระวนกระวายใจของเขาแล้วรู้สึกกังวลเล็กน้อยในใจ

เขาไม่ใส่ใจท่าทางอุกอาจเมื่อสักครู่ของอาคิระ แต่หยิบโทรศัพท์ออกมาโทรออก

เขาโทรหาเพื่อนร่วมงานหญิงทุกคนแล้ว แต่ไม่มีใครเคยเจอ และไม่ได้อยู่ด้วยกันด้วย

คิ้วของเขาขมวดมุ่น อาคิระไม่ได้ขอบคุณเขา แต่รีบวิ่งออกไปพร้อมกับหมีพูลอย่างเร่งรีบทันที

หลังจากปิดประตูแล้ว มนตรีก็พูดเบาๆว่า “ช่างเอาแต่ใจและป่าเถื่อนจริงๆ”

แต่เขาไม่ได้ไม่ชอบคนแบบนี้

ความคิดทั้งหมดถูกเขียนบนใบหน้าของเขา

ไม่มีการวางแผน ไม่มีเล่ห์เหลี่ยม

และไม่ต้องกังวลว่าจะแทงข้างหลังคุณ

หมีพูลที่เดินอยู่ข้างหลังเงยหน้าขึ้นมองเขา “พ่อ เราควรทำยังไงดี”

“ตอนนี้ก็เกือบห้าทุ่มแล้ว บางทีแม่อาจจะมีธุระต้องไปที่อื่น หรือบางทีเธออาจจะไปซุปเปอร์มาร์เก็ตก็ได้ รอจนถึงตีหนึ่ง ถ้ายังไม่กลับมาพ่อจะไปตามหาเอง”

อาคิระตัดสินใจอย่างรวดเร็วในใจ ซึ่งถือเป็นการตัดสินใจที่เด็ดขาดมาก

หมีพูลอยากรอกับเขา

แต่มันดึกเกินไป และเขายังเป็นเด็ก

เขารอจนถึงตีสอง ในที่สุดก็ทนไม่ได้จึงหลับไป