ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 629

หลังจากจ้องมองอย่างละเอียดแล้ว ชายวัยกลางคนก็กรีดท้องของเขาอย่างชำนาญ จากนั้นเลือดก็ไหลออกมา

ชายวัยกลางคนเคยเป็นหมอศัลยกรรม มักทำการผ่าตัดภายในบ่อยๆ

การกรีดแค่นี้สำหรับเขาถือว่าง่ายมาก

ดวงตาของพนาวันเบิกกว้างด้วยความสยอง

ดวงตาของเธอแดงก่ำ ร่างกายเย็นยะเยือกและสั่นเทาจนหัวใจของเธอเต้นไม่เป็นจังหวะ

ทนมองภาพเลือดสาดตรงหน้าไม่ได้!

แต่ต่อไปก็จะเป็นตาเธอ!

นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นคนทำแบบนี้ต่อหน้าต่อตา

ความกระทบกระเทือนทางจิตใจมากมายจนไม่อาจอธิบายเป็นคำพูดได้...

เธอกลัว กลัวมากจริงๆ

มีดคมๆกรีดลงไปบนร่างกายจนเนื้อแยกออกจากกัน

เธอหลับตาตัวสั่น

แต่เมื่อเขาคิดถึงหมีพูล พนาวันก็เข้มแข็งขึ้น

เธอยังมีลูก...

แต่ฉากตรงหน้าช่างน่าขยะแขยงมากจนไม่สามารถดูได้อีกจริงๆ

เธอหลับตาลง

มีเพียงแบบนี้เท่านั้นที่จะสามารถทำให้ดีขึ้นได้

กลิ่นเลือดรุนแรงโชยเข้ามาในจมูก ทำให้กระอักกระอ่วนในท้องอยู่ตลอดเวลาจนแทบจะอ้วกออกมา

หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง พนาวันก็ลืมตาขึ้นอีกครั้ง

เผชิญหน้ากับเพชฌฆาตที่กำลังใช้มีดในมืออยู่ เธอระงับความกลัวในใจ และพยายามอย่างใจเย็น “ขอโทษนะ มีน้ำไหม ฉันหิวน้ำ อยากดื่มน้ำ”

การกระทำของคนพวกนั้นในโรงงานถูกทำลายด้วยคำพูดของเธอ

หมอที่ทำการผ่าตัดก็หยุด และมองหน้ากันไปมากับผู้ชายพวกนั้น

พวกเขาจับคนมามากมาย ใครเห็นฉากนี้ต่างก็ร้องไห้โวยวาย จนถึงขนาดเป็นลมไป แต่ไม่เคยมีใครขอน้ำแบบเธอ

ฉันต้องบอกว่าความกล้าหาญของเธอนั้นไม่ธรรมดาจริงๆ!

มีดในมือของแพทย์วัยกลางคนยังคงขยับต่อไป เลือดที่ปลายมีดก็ไหลลงมาตามใบมีด

เขามองเธอแล้วพูดว่า “มาถึงขนาดนี้แล้ว ยังดื่มน้ำได้อยู่หรอ ดูให้ดีๆ ต่อไปจะเป็นเธอ”

“ฉันหิวน้ำ อยากกินน้ำจริงๆ”

พนาวันจ้องไปที่พวกเขาอย่างจริงใจและคาดหวัง

“พวกคุณมีตั้งหลายคน ฉันเป็นผู้หญิงคนเดียวจะเล่นตุกติกอะไรได้ หรือพวกคุณกลัวฉันหรอ”

หมอวัยกลางคนหัวเราะเยาะ “ตลก ให้น้ำเธอ!”

เมื่อยกแก้วน้ำขึ้น พนาวันก็ดื่มอึกใหญ่ไปหลายอึก และดื่มจนหมดแก้วอย่างรวดเร็ว “ขอบคุณ”

หมอวัยกลางคนสงสัยมากเกี่ยวกับท่าทางไม่ร้อนไม่หนาวของเธอ “เธอไม่กลัวจริงๆเหรอ”

“กลัวแล้วมีประโยชน์อะไร”

พนาวันมองเขาอย่างเย็นชา “ถึงฉันจะกลัวก็หนีไม่พ้นอยู่ดี คุณก็ไม่มีทางปล่อยฉัน ไม่ใช่หรอ”

“เธอเข้าใจถูกแล้ว ไม่มีทางปล่อยเธอไปแน่ๆ!”

หมอวัยกลางคนขมวดคิ้ว

“ดังนั้นฉันเลยไม่กลัว ชีวิตฉันไม่ดีตั้งแต่เด็กแล้ว พ่อแม่ของฉันเสียชีวิตตั้งแต่ฉันเกิด ฉันถูกส่งตัวไปที่บ้านเลี้ยงเด็กกำพร้า ไปๆมาๆขาของฉันก็พิการ ลำบากมากกว่าจะเรียนจบ ไม่ทันได้ทำงานก็ต้องแต่งงาน แล้วก็มีลูก”