ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 629

หลังจากจ้องมองอย่างละเอียดแล้ว ชายวัยกลางคนก็กรีดท้องของเขาอย่างชำนาญ จากนั้นเลือดก็ไหลออกมา

ชายวัยกลางคนเคยเป็นหมอศัลยกรรม มักทำการผ่าตัดภายในบ่อยๆ

การกรีดแค่นี้สำหรับเขาถือว่าง่ายมาก

ดวงตาของพนาวันเบิกกว้างด้วยความสยอง

ดวงตาของเธอแดงก่ำ ร่างกายเย็นยะเยือกและสั่นเทาจนหัวใจของเธอเต้นไม่เป็นจังหวะ

ทนมองภาพเลือดสาดตรงหน้าไม่ได้!

แต่ต่อไปก็จะเป็นตาเธอ!

นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นคนทำแบบนี้ต่อหน้าต่อตา

ความกระทบกระเทือนทางจิตใจมากมายจนไม่อาจอธิบายเป็นคำพูดได้...

เธอกลัว กลัวมากจริงๆ

มีดคมๆกรีดลงไปบนร่างกายจนเนื้อแยกออกจากกัน

เธอหลับตาตัวสั่น

แต่เมื่อเขาคิดถึงหมีพูล พนาวันก็เข้มแข็งขึ้น

เธอยังมีลูก...

แต่ฉากตรงหน้าช่างน่าขยะแขยงมากจนไม่สามารถดูได้อีกจริงๆ

เธอหลับตาลง

มีเพียงแบบนี้เท่านั้นที่จะสามารถทำให้ดีขึ้นได้

กลิ่นเลือดรุนแรงโชยเข้ามาในจมูก ทำให้กระอักกระอ่วนในท้องอยู่ตลอดเวลาจนแทบจะอ้วกออกมา

หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง พนาวันก็ลืมตาขึ้นอีกครั้ง

เผชิญหน้ากับเพชฌฆาตที่กำลังใช้มีดในมืออยู่ เธอระงับความกลัวในใจ และพยายามอย่างใจเย็น “ขอโทษนะ มีน้ำไหม ฉันหิวน้ำ อยากดื่มน้ำ”

การกระทำของคนพวกนั้นในโรงงานถูกทำลายด้วยคำพูดของเธอ

หมอที่ทำการผ่าตัดก็หยุด และมองหน้ากันไปมากับผู้ชายพวกนั้น

พวกเขาจับคนมามากมาย ใครเห็นฉากนี้ต่างก็ร้องไห้โวยวาย จนถึงขนาดเป็นลมไป แต่ไม่เคยมีใครขอน้ำแบบเธอ

ฉันต้องบอกว่าความกล้าหาญของเธอนั้นไม่ธรรมดาจริงๆ!

มีดในมือของแพทย์วัยกลางคนยังคงขยับต่อไป เลือดที่ปลายมีดก็ไหลลงมาตามใบมีด

เขามองเธอแล้วพูดว่า “มาถึงขนาดนี้แล้ว ยังดื่มน้ำได้อยู่หรอ ดูให้ดีๆ ต่อไปจะเป็นเธอ”

“ฉันหิวน้ำ อยากกินน้ำจริงๆ”

พนาวันจ้องไปที่พวกเขาอย่างจริงใจและคาดหวัง

“พวกคุณมีตั้งหลายคน ฉันเป็นผู้หญิงคนเดียวจะเล่นตุกติกอะไรได้ หรือพวกคุณกลัวฉันหรอ”

หมอวัยกลางคนหัวเราะเยาะ “ตลก ให้น้ำเธอ!”

เมื่อยกแก้วน้ำขึ้น พนาวันก็ดื่มอึกใหญ่ไปหลายอึก และดื่มจนหมดแก้วอย่างรวดเร็ว “ขอบคุณ”

หมอวัยกลางคนสงสัยมากเกี่ยวกับท่าทางไม่ร้อนไม่หนาวของเธอ “เธอไม่กลัวจริงๆเหรอ”

“กลัวแล้วมีประโยชน์อะไร”

พนาวันมองเขาอย่างเย็นชา “ถึงฉันจะกลัวก็หนีไม่พ้นอยู่ดี คุณก็ไม่มีทางปล่อยฉัน ไม่ใช่หรอ”

“เธอเข้าใจถูกแล้ว ไม่มีทางปล่อยเธอไปแน่ๆ!”

หมอวัยกลางคนขมวดคิ้ว

“ดังนั้นฉันเลยไม่กลัว ชีวิตฉันไม่ดีตั้งแต่เด็กแล้ว พ่อแม่ของฉันเสียชีวิตตั้งแต่ฉันเกิด ฉันถูกส่งตัวไปที่บ้านเลี้ยงเด็กกำพร้า ไปๆมาๆขาของฉันก็พิการ ลำบากมากกว่าจะเรียนจบ ไม่ทันได้ทำงานก็ต้องแต่งงาน แล้วก็มีลูก”

ดวงตาแหลมคมของเขามองตรงไปที่พนาวัน

“ฌะอคงไม่ได้กำลังถ่วงเวลา หรือกำลังพยายามขอความเห็นอกเห็นใจจากเรา แล้วให้เราปล่อยเธอไปใช่ไหม”

“ฉันจะบอกเธอตอนนี้เลย! แม้ว่าเราจะเห็นอกเห็นใจกับประสบการณ์ชีวิตที่น่าเศร้าของเธอ แต่เราก็จะไม่ปล่อยเธอไป รู้ไหม”

คิดไม่ถึงว่าจะถูกจับได้ในเวลาอันสั้นเช่นนี้ พนาวันยังรักษาอารมณ์ให้คงที่ แล้วพูดด้วยท่าทางสงบปกติ

“ฉันรู้! พวกคุณจะกลัวว่าฉันจะเปิดเผยความลับของพวกคุณ แม้ว่าฉันจะสัญญาซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่าจะไม่พูด แต่คุณก็ไม่เชื่อ”

“เพราะถ้าปล่อยฉันไว้ ชีวิตของพวกคุณก็จะตกอยู่ในอันตราย ฉันก็ไม่ได้คิดอะไรมาก และไม่คิดว่าคุณจะปล่อยฉันไปด้วย”

“ฉันมีโทรศัพท์มือถืออยู่ในกระเป๋าเสื้อผ้า ช่วยหยิบมือถือออกมาหน่อยได้ไหม มีรูปลูกชายของฉันอยู่ในนั้น ฉันอยากเห็น แล้วโทรศัพท์พวกคุณถือไว้ก็ได้ ฉันจะไม่แตะต้องมัน โปรดเข้าใจหัวอกของคนเป็นแม่ด้วย”

ชายวัยกลางคนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง และส่งสัญญาณให้คนที่อยู่ข้างๆ

ชายคนนั้นเดินไปควานหาโทรศัพท์ เปิดเครื่อง และเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น

หมอโยนรองเท้าไปที่หัวของชายคนนั้นทันที “โง่! ดึงซิมออกมา!”

จากนั้นโรงงานก็ตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง

กลิ่นเลือดเต็มจมูกอีกครั้ง และเสียงครวญครางของคนขับก็ดังขึ้นเรื่อยๆ

เธอปวดใจมากเมื่อได้ยินเสียงนี้ แต่เธอก็ทำได้เพียงฟังเท่านั้น

เธออยากช่วยเขา แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เธอก็กำลังตกอยู่ในสถานการณืลำบาก จะไปช่วยคนอื่นได้ยังไง

อีกด้านหนึ่ง

ลูกน้องของฉันทัชจับสัญญาณได้

เพียงแค่โทรศัพท์ของพนาวันเปิดขึ้น ข้อมูลก็ถูกบันทึกไว้ทันที

เมื่อได้ยินอย่างนี้ ฉันทัชก็กระตุกริมฝีปากบางของเขา และพูดด้วยเสียงต่ำว่า “ดำเนินการตรวจสอบต่อไป หาพิกัดที่นั่นให้ฉันโดยเร็ว!”