ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 642

หมีพูลนอนอยู่บนเตียง ยังร้องว่าหิวอยู่

แทบไม่ได้หยุดเลย พนาวันก็รีบเอาขนมจีนที่เอากลับมานั้นไปต้มให้ร้อน ไว้ตรงหน้าเขา

หมีพูลยิ้ม แล้วถือชามไว้ จากนั้นก็กิน

ในใจของพนาวันรู้สึกประหม่าอย่างมาก ไม่หยุดดูเวลาเลย และยังแอบว่าตัวเอง ไม่ใช่ว่าไม่เคยเห็นซะหน่อย จะประหม่าทำไม？

เขากินเสร็จ สายของยู่ยี่ก็โทรมาอีก：“ตอนนี้อยู่ชั้นล่างแล้ว”

เธอรีบไปเปิดหน้าต่าง ในห้องคนไข้มีกลิ่นเห็ดหอมที่หมีพูลกิน จากนั้นก็ไปทิ้งถังขยะ

หมีพูลนั่งอยู่บนเตียง ทำท่าทางแบบพ่อเขา มือเล็กๆดึงชุดคนไข้ออก จากนั้นออกแรงส่ายหน้า ทำผมยุ่งๆ แล้วหยิกตัวเองสองที จากนั้นล้มลงไป

ทางนี้เรียบร้อยแล้ว ประตูห้องคนไข้ก็ถูกเปิดออก

อาคิระเดินเข้ามา แล้วเข้าไปตรงข้างเตียงโดยตรง

หมีพูลทำเป็นหลับ ไม่ตอบสนองสักนิด

อาคิระมองไปที่หมีพูล จ้องหน้าเล็กๆของเขาไว้ น้ำเสียงที่พูดก็หม่นลงเหมือนก้อนหินทับไว้：“แค่ไม่กี่วัน ก็ผอมไปตั้งเยอะ……”

หมีพูลเลียริมฝีปากเงียบๆ

โนตีเมื่อหลายวันก่อนอร่อยมาก วุ้นเส้นเปรี้ยวเมื่อวานก็ไม่เลว ส่วนขนมจีนวันนี้เค็มไปหน่อย สันในไก่ก็มันไปนิด

เขาหลับตาสนิท นิ้วมือหยาบๆของเขาลูบไล้ที่แก้มนุ่มๆ จากนั้นเดินออกไป แล้วตรงดิ่งไปที่ห้องทำงานของหมอเจ้าของไข้：“อาการลูกชายผมเป็นไงบ้าง？”

สีหน้าหมอลำบากใจเล็กน้อย ไม่รู้จะพูดอย่างไร

ถึงเป็นคำสั่งของคุณฉันทัช แต่เด็กไม่ได้ป่วยเป็นความจริง

ความลังเลและลำบากใจแบบนี้ ปรากฏในสายตาของอาคิระกลับกลายเป็นตอบสนองว่าอาการป่วยหนักมากโดยไม่ต้องพูด

เนื้อนุ่มๆในใจเขาแม้แต่ช่องอกก็เจ็บปวด

เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกง โทรตรงไปที่อเมริกา

“ผมต้องการหมอที่มีอำนาจที่สุดเกี่ยวกับแผนกโรคหัวใจของพวกคุณ เทคโนโลยีที่ล้ำที่สุด เงินทุนไม่ใช่ปัญหา เครื่องบินจะไปรับพวกคุณเดี๋ยวนี้ ก่อนหกโมงพรุ่งนี้ต้องมาถึงเฮทเคให้ผม！”

อาการป่วยของเอวาวันนั้นก็อยู่ในตาเขา วิ่งไม่ได้ กระโดดไม่ได้ มีแต่หน้าซีดๆนั้น และหอบเป็นระยะๆ

เขาจะให้ลูกชายของตัวเองกลายเป็นแบบนี้ไม่ได้อีก！

คนตระกูลอนันต์ธชัยจากไปหมดแล้ว ตอนนี้เหลือแค่เขากับหมีพูล เขาจะให้ลูกชายตัวเองเป็นอะไรไปได้ไง？

ถึงเขาต้องหมดตัว เขาก็จะรักษา！

ชีวิตที่อยู่ตรงหน้านี้ เงินจะไปมีค่าอะไร？

เขาไม่มีเงินได้ แต่ไม่มีหมีพูลไม่ได้！

กลับไปที่ห้องคนไข้อีกครั้ง อาคิระนั่งตรงข้างเตียง เส้นบนใบหน้าของเขาเย็นผิดปกติ กุมมือเล็กๆของหมีพูลไว้ แล้วเขาก็ก้มหน้าลง

สุภาษิตว่าไว้ ผู้ชายจะไม่เสียน้ำตาง่ายๆ ยังไงก็ต้องมีเสียบ้าง เพียงแค่ยังไม่ถึงเวลา

หมีพูลหรี่ตาลงเล็กน้อย เขารู้สึกได้ว่าหลังมือตัวเองอุ่นและเปียกหน่อยๆ

หรือว่า พ่อร้องไห้？

เขาสงสาร เลยทำเป็นส่งเสียงเบาๆ ค่อยๆลืมตาขึ้น พูดเสียงเบา：“พ่อ พ่อกลับมาแล้ว”

แป๊บเดียว อาคิระก็ยืนขึ้นมา หลังที่หนากว้างเหยียดตรง อย่างกับคนละคนกับเมื่อกี๊：“ไม่สบายตรงไหน？”

ถึงเขาจะร้อนใจแค่ไหน เจ็บปวดแค่ไหน แต่ก็ให้ตัวเองแสดงออกมาไม่ได้

ในตอนนี้ เขาเป็นที่พึ่งของหมีพูล และก็เป็นโลกของเขา

โลกอ่อนลงแล้ว เด็กจะมีความรู้สึกปลอดภัยได้อย่างไร？

“ผมอยากฉี่……”เขาส่งเสียงพึมพำเบาๆ

พอได้ยิน เขาก็ก้มเอว อุ้มหมีพูลขึ้นมา

อาจเป็นเพราะผลทางจิตวิทยา เขาจึงรู้สึกว่าหมีพูลเบาลง เบาลงมากจริงๆ：“ช่วงนี้ไม่ได้กินข้าวเลยเหรอ？”

หมีพูลส่ายหน้าอย่างให้ความร่วมมือ：“ไม่อยากกิน กินไม่ลงครับ”

เขากัดสันกรามแน่น สองมือที่อุ้มหมีพูลก็กำแน่นอย่างไม่รู้ตัว

เส้นเลือดที่หลังปูดออก จากนั้นเหมือนว่าจะระเบิดออกมา อาคิระอดกลั้นไว้อย่างไม่ตั้งตัว

จัดการความต้องการทางกายภาพเสร็จ หมีพูลหรี่ตาลงอย่างสบาย จากนั้นก็ถูกอาคิระอุ้มกลับไปที่เตียงอีก

พนาวันยืนอยู่ตรงที่มืด เห็นฉากตรงหน้าชัดเจน

แล้วจึงมองอาคิระอีก เธอที่ในใจนั้นประหม่าอยู่แล้ว พอเห็นสายตาเขาตอนนี้เข้าไปอีก ในใจก็ยิ่งประหม่ามากขึ้น ปลายนิ้วอดไม่ได้ที่จะสั่นเบาๆ

แต่ต่อจากนั้นก็ไม่อาจหลบหลีกได้ หรือเธอต้องยืนอยู่ข้างหลังแบบนี้ตลอดไป？

เธอคิด สุดท้ายก็เอาความกล้าออกมา เดินออกไป

อาคิระที่ได้ยินหันกลับมา สายตานั้นดูนิ่งๆ：“หมีพูลจะไม่เป็นไร！”

นี่เขากำลังปลอบเธอ？

ความประหม่าในใจพนาวันก็มากขึ้นเยอะ