ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 650

นาโนกลับมาจากบริษัทก็เป็นเวลาสามทุ่มครึ่งแล้ว เดิมทีงานก็ไม่ได้ราบรื่นอยู่แล้ว ประกอบกับเกิดความผิดพลาดขึ้นมาอีก ถูกตำหนิแรงๆไปรอบหนึ่ง

เธอเป็นคนที่ไม่รู้จักคำว่าถ่อมตนว่าเขียนอย่างไร และทำตัวสูงส่งมาโดยตลอด ในออฟฟิศก็จะทำให้เป็นที่สนใจของคนอื่น

หาได้ยากที่เธอนาโนได้รับการสั่งสอน เบื้องหลังของพวกหล่อนนั้นก็รอดูเรื่องสนุกๆกันอย่างแดกดัน

ผู้หญิงที่สวย เก่ง มีความสามารถจะไม่มองคนอื่นด้วยแววตาที่อิจฉา และจะไม่แดกดันดูถูกอีกด้วย

เพื่อนร่วมงานที่เป็นผู้หญิงในออฟฟิศก็จะปฏิบัติกับเธอแบบนี้ เป็นเพราะว่าในใจนั้นรู้สึกอิจฉา

นาโนขี้เกียจที่จะไปคิดเล็กคิดน้อยกับพวกหล่อน

เพียงแต่วันนี้อารมณ์ของเธอนั้นวุ่นวายใจเป็นอย่างมาก ทุกครั้งที่ประจำเดือนมานั้นก็จะปวดท้อง ทำเอาเธอปวดเสียจนนั่งไม่ติด และสีหน้าก็ยิ่งซีดมากขึ้นไปอีก

“จริงๆเลยฉัน!”

ขาเรียวยาวทั้งสองข้างที่เซ็กซี่ของนาโนเตะเคลื่อนไหวออกไป ทำให้รองเท้าส้นสูงสะบัดหล่นลงไปทั่ว แล้วเดินด้วยเท้าเปล่า

เธอปัดผมที่ดันเป็นลอนไปทางด้านหลัง แล้วหยิบครีมอาบน้ำเดินเข้าห้องน้ำไป

เธอชอบแช่น้ำ

ตอนที่น้ำอุ่นๆไหลลงมาบนร่างกาย ความอ่อนเพลียที่มีนั้นก็หายไปจนหมดเกลี้ยงในทันที

และเธอรู้สึกว่าผู้หญิงที่อยู่ในสายน้ำนั้นเซ็กซี่ที่สุดเหมือนกับนางเงือก

ถ้าหากปกติแล้วนาโนจะต้องแช่อยู่ในอ่างนานเป็นหนึ่งชั่วโมง

แล้วดื่มไวน์อีกหนึ่งแก้ว ส่วนคืนนี้กลับแช่เพียงแค่ยี่สิบนาทีก็หยิบชุดคลุมอาบน้ำและลุกขึ้น

มาส์กหน้า น้ำ นม ครีม เสร็จจากงานเสริมความงามก็เป็นเวลาสี่ทุ่มครึ่งแล้ว นาโนรู้สึกกระหาย หยิบแก้วน้ำแล้วเดินออกมาจากห้องนอน

เดินไปข้างหน้าได้สองก้าว เธอก็ได้ยินเสียงดังมาจากในห้องรับแขกชั้นล่าง : “อา....เจ็บ....อย่าโดน....เจ็บ....”

เสียงนี้เป็นของนีรดา และก็คือมารดาของดนัยด้วยเช่นกัน

นาโนขมวดคิ้วและเดินลงไปที่ห้องรับแขก

เห็นเพียงแค่นีรดานั่งอยู่บนเก้าอี้วีลแชร์ ขาขวาใส่เฝือกอยู่ เจ็บเสียจนร้องไม่หยุด

เธอกับนีรดามีความสัมพันธ์ที่ไม่ค่อยดีต่อกันเท่าไหร่นัก

แต่มารยาทที่ควรมีก็จะขาดไม่ได้ จึงเอ่ยถามขึ้น : “แม่ เป็นอะไรไปคะ?”

นีรดาเจ็บเสียจนพูดไม่ได้ คนรับใช้ที่ยืนอยู่ข้างๆกลับเป็นฝ่ายเอ่ยพูดขึ้นมา :

เสียงของนีรดาก็แข็งตามขึ้นมาด้วย

“ฉันไม่ใช่คนที่จะต้องมาดูแลเรื่องนั้น เพราะฉะนั้นฉันรับตำแหน่งนี้ไม่ไหวหรอกค่ะ”

นาโนค่อยๆหมดความอดทน แต่ยังคงกำลังข่มเอาไว้ : “ข้างนอกมีคนที่ผสมวัตถุดิบที่มีชื่อเสียงตั้งมากมาย ทำไมจะต้องไปทำเองล่ะคะ?”

“หลายปีขนาดนี้ เรื่องที่ร้านอาหารทำไมจะต้องให้นายหญิงของตระกูลเตชะโสภามาเป็นคนรับผิดชอบตลอด? ก็เพราะไม่อยากจะให้ทักษะในการผสมวัตถุดิบนี้เผยแพร่ออกไป ส่วนประกอบจะต้องเก็บเป็นความลับ”

“ตอนนั้นที่พ่อของดนัยเสียชีวิต เตชะโสภากรุ๊ปต้องพบกับความยากลำบาก แม้กระทั่งหาเงินมาหมุนเวียนไม่ได้เลยเสียด้วยซ้ำ จนสุดท้ายแล้วก็อาศัยร้านอาหารร้านนี้ถึงได้พลิกเหตุร้ายให้กลายเป็นดีขึ้นมาได้ มันไม่ใช่แค่ร้านอาหารธรรมดาแบบนั้นตั้งนานแล้ว มันมีความหมายมากกับตระกูลเตชะโสภา”

คำพูดแบบนี้ ปกติแล้วนาโนก็ได้ยินมามากแล้ว

และนี่นิ้วมือของเธอก็เล่นผมลอนไปพลางดื่มน้ำไปด้วย แล้วไม่รู้ด้วยเช่นกันว่าสรุปแล้วเธอฟังอยู่หรือเปล่า

ช่วงท้าย เธอยืดเอวและหาวออกมา : “แม่คะ ถึงอย่างไรก็เป็นไปไม่ได้ที่ฉันจะไปทำงานที่ร้านอาหารได้ เรื่องร้านอาหารแม่ไปหาดนัยเถอะนะคะ ฉันทำงานก็เหนื่อยมากแล้ว ขอตัวขึ้นไปพักผ่อนก่อนนะคะ”

สิ้นเสียงแล้ว นาโนก็หันกลับแล้วเดินขึ้นไปด้านบน

นีรดามองร่างของเธออย่างไม่พอใจ

หลังจากที่เธอเดินออกไปไม่นาน แสงไฟแรงๆของรถคันหนึ่งก็ส่องเข้ามา