ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 649

คิดอยู่สองสามวินาที ในที่สุดอาคิระก็ส่งเสียงออกมา : “ได้ครับ”

พนาวันพูดขึ้นมา : “สาบาน”

อาคิระจ้องมองเธอ : “จะต้องสาบานด้วยเหรอ?”

“ใช่ค่ะ”

“โอเค ผมสาบาน ไม่ว่าครั้งนี้พนาวันจะฝืนต่อได้หรือเปล่า ผมก็จะมีชีวิตอยู่ต่อไป ดูแลหมีพูลให้ดี จะไม่มีความคิดอื่นๆ ไม่อย่างนั้นขอให้ฟ้าผ่าตาย!”

และไม่นาน พนาวันก็หลับไปอีกครั้ง

อาคิระนั่งพิงอยู่ตรงหัวเตียง ไม่ได้หลับเลยทั้งคืน

หมีพูลทั้งรู้สึกดีใจและเสียใจ ดีใจที่เขามีแม่แล้ว และเสียใจที่แม่ไม่สบาย

เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น ฟ้าเพิ่งจะสว่าง เขาก็ลากตัวอาคิระไปวัดที่อยู่ใกล้ๆ ไปขอยันต์คุ้มครองให้ปลอดภัย

และยังขอพรจากพระโพธิสัตว์อีกด้วย!

ขอเพียงแค่แม่สามารถมีชีวิตอยู่ต่อไปได้ เขาจะมาไหว้ในทุกๆปีอย่างแน่นอน

หลังจากนั้น อาคิระก็ได้มาเห็นกับความร้ายกาจของอาการป่วยโรคมะเร็งกับตาของตัวเอง

ในเวลาเพียงสั้นๆ พนาวันก็ผอมลงไปมาก แม้แต่แก้มก็ตอบลงมากอีกด้วย

ไม่ว่าจะเป็นตอนกลางวันหรือตอนกลางคืน เขาไม่กล้าหลับเลย คอยจ้องมองเธออยู่ตลอดเวลา

แม้กระทั่ง เวลาส่วนมากก็จะกอดเธอจนหลับไป เพียงแค่เธอมีการเคลื่อนไหวเพียงนิดเดียว ก็จะตื่นขึ้นมาทันที

พนาวันรู้สึกสงสารจับใจ จะเกลี้ยกล่อมอย่างไร เขาก็ไม่ฟัง

ดวงตาหมองคล้ำของอาคิระนั้นนับวันยิ่งหนักขึ้นเรื่อยๆ และผอมลงไปไม่น้อยเลยด้วยเช่นกัน

ฉันทัชเห็นแล้ว ก็ทำได้เพียงให้คนรับใช้คอยส่งของบำรุงมาให้ในทุกๆวัน พลางกำชับ : “คนที่หมีพูลจะสามารถพึ่งพิงได้ก็มีเพียงแค่พวกนายสองคนเท่านั้น ไม่ว่าจะเป็นใครก็ตาม จะต้องยืดหยัดไปให้ได้จนถึงที่สุด จะล้มไม่ได้นะ”

ริมฝีปากของอาคิระโค้งขึ้น : “วางใจเถอะ”

พนาวันเองก็หัวเราะออกมาเบาๆเช่นกัน : “ฉันจะสู้นะ!”

ทั้งสองคนผ่านในทุกๆวันไปอย่างเงียบสงบ มีลงไปข้างล่างบ้างเป็นบางครั้งบางคราว ชีวิตเป็นไปอย่างสบายใจและอิสระ

ค่อยๆเป็นค่อยๆไป แม้แต่อารมณ์ของพนาวันก็ดีขึ้นตามไปด้วยเช่นกัน

วันนี้ศาสตราจารย์เข้ามาในห้องพักผู้ป่วยพลางเอ่ยขึ้น : “ตอนนี้มีการค้นคว้าวิจัยยาชนิดนึง เป็นยาภูมิคุ้มกันตัวล่าสุด เพียงแต่ยังไม่ได้มีการเอามาทดลอง คุณอาคิระจะลองเสี่ยงดูไหมครับ?”

คิ้วของอาคิระขมวดเข้าหากัน ไม่สามารถตัดสินใจได้เลย

แต่พนาวันนั้นกลับตรงไปตรงมาเป็นอย่างมาก : “ได้ค่ะ”

“ถ้าหาก มีผลข้างเคียงล่ะครับ?”

พนาวันเอ่ยขึ้น : “ฉันเชื่อพวกเขาค่ะ”

อาคิระไม่ยอม ถ้าหากเกิดปัญหาขึ้นมา ถึงตอนนั้นจะมาเสียใจทีหลัง เขาอยากจะรักษาเอาไว้

แต่พนาวันมีความมุ่งมั่นมาก อาคิระทำใจไม่ได้แต่ก็ทำได้เพียงต้องยอม

เป้าหมายของเขาในตอนนี้ก็คือทำให้ทุกๆวันของเธอผ่านไปอย่างมีความสุข

และนับตั้งแต่วันที่พนาวันทานยาไปนั้น อาคิระก็ไม่ได้หลับอีกเลยเช่นกัน ทุกๆวันล้วนแต่รู้สึกอกสั่นขวัญหาย

เขาต้องการเพียงแค่คนเท่านั้น

“ดีจัง!”

เขาโอบกอดร่างของเธอเอาไว้แน่นขึ้น จนร่างกายแนบชิดกัน

จากนั้นก็จูบต่ออย่างลึกซึ้ง และเกี่ยวริมฝีปากของเธอ

เวลานี้ไม่มีใครสนใจสายตาและคำวิพากษ์วิจารณ์ของคนรอบๆข้างอีกแล้ว

ในดวงตาของทั้งสองคนมีเพียงแต่อีกฝ่ายหนึ่ง เฝ้าปรารถนาความอบอุ่นและความหวานของอีกฝ่าย

ยู่ยี่เองก็พิงอยู่ในอ้อมกอดของฉันทัชด้วยเช่นกัน เธอยิ้มออกมาอย่างเต็มไปด้วยความสุข

แต่หมีพูลกลับเป็นปิศาจตัวน้อย เขาลุกขึ้นยืน แล้ววิ่งมาตรงหน้าของเด็กน้อย เอามือปิดตาเด็กน้อยเอาไว้ : “อย่าดูๆ คุณพ่อเป็นคนบ้ากาม!”

ว่าแล้ว ดวงตาของเขากลับหมุนไปมา จากนั้นก็หัวเราะออกมา แล้วเอ่ยพูดกับเด็กน้อยด้วยน้ำเสียงที่เบามาก : “ต่อไปเราก็มีพ่อแม่แล้ว มีความสุขจัง!”

การกอดด้วยความรู้สึกที่ลึกซึ้ง ก็เหมือนกับมีโลกทั้งใบ

การจูบที่อบอุ่น ก็เหมือนกับโลกทั้งใบนี้เหลือเพียงแค่คนสองคนเท่านั้น

เวลานี้ ช่วงเวลาเงียบๆและความอบอุ่น อาคิระกอดพนาวันเอาไว้ แล้วโบกมือให้กับหมีพูลทางหน้าต่าง และหมีพูลก็ตอบกลับด้วยความตื่นเต้นดีใจ

แสงอาทิตย์ในช่วงบ่ายค่อยๆเปลี่ยนฝั่งไป ยิ่งรุนแรงมากขึ้น ก็เหมือนความรู้สึกที่สั่งสมนี้ มีเพียงความเข้มข้น ความลึกซึ้ง นี่ก็คือความสุขระหว่างพวกเขา.....

หรือบางทีความเจ็บปวดเมื่อก่อนเป็นการฝึกฝนสำหรับพวกเขา

แต่นับตั้งแต่นี้เป็นต้นไป ระหว่างพวกเขาล้วนเป็นความสุขทั้งสิ้น ต้นร้ายไปดี มีเพียงการผ่านความรู้สึกที่วกวนถึงจะสามารถผ่านบททดสอบไปได้