ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 67

“ต่อไป ถ้าหากไม่ได้คิดให้ดีว่าคุณรักใครกันแน่ งั้น ก็ไม่ควรที่จะมายั่วโมโหผมตามอำเภอใจ เข้าใจไหม？กลับบ้านตระกูลสิริไพบูรณ์！”

อารมณ์ของหยาดฝนยังไม่ทันได้สงบลง : “ฉันยังต้องไป--”

หลังจากนั้น ไม่รอให้เธอได้พูดจบ ออกัสก็ขัดจังหวะเธออย่างเยือกเย็น : “ตีสอง ผู้หญิงคนเดียว คุณยังอยากจะไปไหนอีก ขึ้นรถ！”

นั่งบนแลนด์โรเวอร์สีดำ ทั้งสองนต่างก็ไม่พูดจากัน มีเพียงบรรยากาศที่เงียบสงัดและน่าอึดอัดเท่านั้นที่วนเวียนอยู่ในอากาศ

หยาดฝนมองไปทางนอกหน้าต่างอย่างเงียบๆ ในอ้อมแขนยังคงกอดช่อดอกลิลลี่ที่เขามอบให้ ดอกลิลลี่ช่อนี้ เธอเสียดายที่จะทิ้งมันไป

ได้ยินคำพูดเหล่านั้นของพี่ แล้วก็เห็นถึงความสนิทสนมระหว่างเขากับเชอร์รีนกับตาตัวเองแล้ว เธอถูกกระตุ้นเข้าไปอย่างลึกๆแล้วจริงๆ หัวใจก็กำลังหวั่นไหว

แต่ว่า ตอนที่เห็นสุนันท์ หัวใจที่หวั่นไหวเหล่านั้นก็ค่อยๆสลายไปอีกครั้ง

ปฏิเสธไม่ได้ สำหรับสุนันท์ เธอค่อนข้างหวาดกลัวและกลัวเล็กน้อย

เพราะงั้น เธอจึงสับสนอยู่ในความซ้ำซากจำเจอย่างนี้ โศกเศร้าเช่นนี้！

เห็นเขาและเชอร์รีนสนิทสนมกัน ก็คิดอยากจะพุ่งเข้าไปหาเขาอย่างไม่สนใจอะไรทั้งนั้น

แต่ เมื่อเห็นสุนันท์ ความคิดของเธอกลับว่าก็ค่อยๆรู้สึกเสียใจภายหลังอีกแล้ว

ก้าวไปข้างหน้า ถอยหลัง ถอยหลัง ก้าวไปข้างหน้า มีเพียงสองทิศทางที่ง่ายดายเช่นนี้ กลับว่ายากที่จะเลือก……

＊

ผ่านทางหน้าต่างบานใหญ่ที่สูงจรดพื้น ลำแสงสองอันที่ส่องสว่างส่องเข้ามา แสบตาอย่างมาก

หลับตาอย่างค่อนข้างที่ไม่อาจจะรับไหว หลังจากนั้น เธอก็ขยับสายตา ยื่นมือออกไปเปิดผ้าม่านบางๆที่หน้าต่างออก

สามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจน เขาลงจากรถก่อน กลับว่ามองไปข้างหน้าแล้วไม่หันหลังกลับเลย

และหยาดฝนเดินอยู่ด้านหลังของเขา กอดช่อดอกลิลลี่ไว้ในอ้อมแขน ก็คือช่อนั้นที่เธอเห็น

หยาดฝนเดินช้ามาก จ้องมองไปยังแผ่นหลังของเขาอย่างไม่ละสายตา ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

รู้สึกปวดใจเล็กน้อย เชอร์รีนหายใจเข้าอย่างลึกๆ หันหลังกลับ กลับไปนั่งที่โซฟา

หลังจากนั้นครู่หนึ่ง ประตูห้องก็ถูกเปิดออก ออกัสเดินเข้ามาแล้ว ใบหน้าที่หล่อเหลาค่อนข้างอึมครึมหน่อย

เขาสวมเสื้อคลุมสีดำ ยืดตัวให้ตรงสูงตระหง่าน สูงใหญ่ ไหล่กว้าง สะโพกแคบ ขายาวและมีพละกำลัง มีคุณสมบัติที่ทำให้ผู้หญิงหลงใหลจริงๆ

ยิ้มเล็กน้อย เธอแสร้งทำเป็นไม่รู้อะไรทั้งนั้น เอ่ยปากพูด : “คุณออกัสทำไมถึงกลับมาดึกดื่นขนาดนี้ล่ะ？”

ได้ยินแล้ว ออกัสสายตายกขึ้นเล็กน้อย เส้นสายตาสบกับเธอที่อยู่บนโซฟา ขมวดคิ้ว : “ยังไม่นอนเหรอ？”

“ฉันก็เพิ่งกลับมาไม่นานเท่าไหร่เอง คืนนี้ออกไปดูการแสดงเปียโนที่โรงละครโอเปร่ากับเลอแปงมาน่ะ เพิ่งจะแสดงจบไม่นานเท่าไหร่”

ระหว่างคำพูด สายตาของเธอจ้องมองใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาเพียงครู่เดียว อยากจะมองให้เห็นอะไรบางอย่าง แต่ผลสุดท้ายกลับกลายเป็นผิดหวังมาก

สายตาของเขาช่างจมลึกมากเกินไป ราวกับไร้ขอบเขต มองไม่เห็นก้นลึกด้านนัยน์ตา มีเพียงความสงบนิ่ง คุณอยากจะมองให้เห็นอะไรบางอย่าง มันเป็นไปไม่ได้เลย

“เพราะงั้นจึงพูดได้ว่าต่อไปกลับบ้านตระกูลสิริไพบูรณ์ดึกสุดห้ามเกิน 00.00 อีกอย่าง มีเวลาว่างไปดูงานแสดงดนตรีกับ เลอแปง สู้อยู่ที่บ้านตระกูลสิริไพบูรณ์ช่วยเขาทบทวนบทเรียนดีกว่านะ”

ในน้ำเสียงที่ทุ้มลึกเต็มไปด้วยความไม่พอใจ คิ้วที่งดงามของเขาขมวดเข้าหากันแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นก็เป็นความไม่พอใจ

ระหว่างพูด ได้ถอดเสื้อคลุมออก วางไว้อีกฝั่งหนึ่ง

เชอร์รีนแค่ยิ้ม : “คุณออกัส ไปที่ไหนมาคะ ทำไมดึกขนาดนี้ถึงจะเพิ่งกลับมา？ตอนนี้ตีสองแล้วนะคะ”