ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 691

“ดนัย ในเมื่อเธอไปแล้วก็ปล่อยให้เธอไปเถอะ เราก็นอนค้างซะที่นี่ แม่ไม่เจอเราตั้งนานแล้ว คืนนี้เราสองคนแม่ลูกจะได้มีเวลาพูดคุยกัน”

นีรดาไม่ได้สนใจกับการจากไปของนาโน พูดกับดนัยด้วยใบหน้าที่อิ่มเอมใจ และมีความสุข

ปลายนิ้วที่เรียวยาวยีไปยังกลุ่มผมที่ดำขลับ ดวงตาดนัยวูบไหวเล็กน้อย เอ่ยปากพูด“ยังมีเอกสารด่วนอีกสองสามฉบับที่ต้องจัดการ บริษัทต้องใช้มันในพรุ่งนี้เช้า ผมขอตัวก่อนดีกว่านะครับแม่ ！”

“ดนัย！”เสียงของนีรดาเศร้าสร้อย

แต่ว่า ดนัยก็ได้เดินออกจากห้องนั่งเล่นไปแล้ว

เขาก็ลำบากใจเหมือนกัน อีกคนก็ภรรยา อีกคนก็แม่ตัวเอง

นีรดากอดโตโต้เอาไว้ เปลวไฟในอกยากที่จะมอดดับ“ใครหนอช่างว่าเลี้ยงลูกเอาไว้ดูแลตนเองยามแก่ชรา นี่ยังไม่แก่เลย ก็เอาเมียไม่เอาแม่แล้ว ！”

กับเรื่องนี้ เธอยิ่งไม่พอใจนาโนมากขึ้นไปอีก！

ยังไม่ทันแก่ตัวเลย ตอนนี้ดนัยก็ไม่เชื่อฟังคำเธอแล้ว แบบนี้ต่อไป คงต้องถูกนาโนเป่าหูจนลืมเธอเป็นแน่ ！

นาโนกับดนัยกลับมาถึงที่บ้านพักในเวลาไล่เลี่ยกัน ห่างกันไม่ถึงสิบนาทีได้

“ทำไมคุณกลับมาเร็วจัง ？”นาโนรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

“คนเป็นภรรยากลับแล้ว ผมจะยังต้องอยู่อีกทำไม ？”ดนัยเลิกคิ้ว บ่นอย่างโกรธเคือง“ คุณนี่ก็ช่างใจดำจริงๆ หนีออกมาคนเดียว แล้วปล่อยผมทิ้งเอาไว้”

นาโนกระแอมไอเบาๆ“คุณแม่ไม่โกรธเหรอ ? ที่คุณก็ตามกลับมาแบบนี้”

“จะเป็นไปได้ยังไง ？”ดนัยถอนหายใจเสียงเบา“ที่รัก หากต่อไปแม่เขาเรียกร้องอะไรที่ไม่ได้เกินไปนัก คุณตามใจท่านบ้าง ไม่ได้เลยหรือยังไง？”

“อันที่จริง ฉันก็ตามใจท่านตลอด แต่ท่านไม่เคยจะคิดถึงความรู้สึกของฉันเลย！”นาโนเองก็ไม่พอใจเช่นกัน“ ท่านชอบพูดต่อว่าตำหนิฉัน ！”

ดนัยรู้สึกปวดหัวอย่างมาก ทั้งสองคนต่างไม่มีใครยอมใคร และไม่ยอมรับความผิดของตนเอง แข็งข้อใส่กันแบบนี้

“นอกจากนี้ สิ่งที่ฉันขอไปก็ไม่ได้มากมายอะไร อยู่ที่นี่สี่วัน อยู่ที่คฤหาสน์ตระกูลเตชะโสภาสามวัน ”

“ผมรู้ว่าคำขอของคุณไม่ได้มากเกินไป แต่ท่านอายุมากแล้ว ต่อไปหากมีความเห็นที่ไม่ตรงกัน ช่วยนั่งลงแล้วค่อยๆพูดคุยกันดีๆได้ไหม ？”

“ฉันทำได้ แต่ท่านต้องให้โอกาสนี้กับฉัน และต้องนั่งตรงนั้นอย่างสบายใจ แต่ว่า คุณคิดว่าระหว่างเราจะเป็นไปได้เหรอ ? แม่คอยแต่จะชี้นิ้วสั่ง และฉันก็ต้องเป็นผู้ฟังที่ดี ช่างมันเถอะ ไม่พูดแล้ว ฉันจะไปอาบน้ำ จะได้พักผ่อน……”

ที่กลางห้องก็จึงเหลือดนัยเพียงคนเดียว

มือของเขาเจอบุหรี่ในกระเป๋า แล้วชะงัก โทรศัพท์ก็ดังขึ้นในตอนนี้ เป็นสายจากนีรดาโทรมา

เธอรู้สึกเสียใจมาก ที่ลูกชายวิ่งตามลูกสะใภ้ไปแบบนี้ ก็จึงมาระบายความทุกข์ผ่านทางโทรศัพท์

ดนัยถอนหายใจอย่างเงียบๆในใจ จากนั้นก็พูดปลอบเธอ“ผมรู้ ผมรู้แล้ว ผมจะเกลี้ยกล่อมเธอเอง จากนั้นก็พาเธอออกไปอยู่ข้างนอก ตกลงไหมครับ ？”

นีรดายังคงพูดต่อ ดนัยก็อดทนฟัง เขารู้ว่าคำพูดเมื่อครู่ของเขานั้นมันทำร้ายความรู้สึกของเธออย่างมาก

พูดคุยไปเรื่อยอยู่นานสองนาน นีรดาก็ถึงได้หยุด และวางสายไป

ดนัยรู้สึกว่าจะพักอยู่ที่ไหนก็ไม่ใช่ปัญหาใหญ่ คฤหาสน์ตระกูลเตชะโสภามีไว้นอน ที่นี่ก็นอนเหมือนกัน คงต้องหาเวลา พูดเกลี้ยกล่อมนาโนแล้ว

นีรดาอายุมากแล้ว แข้งขาก็เดินเหินไม่สะดวก ต่อให้จะมีคนรับใช้คอยอยู่ข้างๆ จะสู้ลูกชายตัวเองได้ยังไง?

เขาครุ่นคิด จะย้ายออกไปอยู่ก็ได้

แต่อย่างน้อยก็ต้องรอให้ขาของแม่หายดีซะก่อน จากนั้นก็ค่อยย้ายออกมา……

นิสัยของนาโนอันที่จริงแล้วก็ถือว่าดีมาก หากพูดคุยกันด้วยเหตุผล เธอก็จะเปิดใจยอมรับมันได้เป็นอย่างดี

เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ ความว้าวุ่นใจที่มีก็เบาบางลงไปได้บ้าง ฮัมเพลง แล้วถอดเสื้อเชิ้ตสีขาวที่สวมใส่อยู่ออก เดินเข้าห้องน้ำไป

นาโนกล่าวว่า“แบบนี้ก็ไม่เลว แต่ย้ายกลับคฤหาสน์ตระกูลเตชะโสภาแล้วยังไง มีคนใช้ พวกเขาก็ทำอะไรไม่ได้”

“ย้ายกลับไปเถอะ ”

ดนัยกล่าว“กลับไปอยู่สักพัก”

ไม่ตกลง เพิ่งจะย้ายออกมากันได้ไม่นาน รออีกสักพักก่อนดีกว่า นาโนยังคงไม่ตกลง

ดนัยจับไปที่ไหล่ของเธอ“ฟังผมสักครั้งเถอะนะ เพราะขาท่านไม่ดี ”

“อยู่ใกล้กันแค่นี้ เรากลับไปก็ไม่ลำบากอะไร ไม่ใช่เหรอ ? ฉันอยากจะใช้ชีวิตสองคนเราจริงๆ ได้ไหม ? พักอยู่แบบนี้กันไปก่อนอีกสักพัก”

น้ำเสียงของนาโนมีความออดอ้อนปนอยู่

พูดมาถึงขนาดนี้แล้ว ดนัยก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ จึงตอบตกลง

นาโนยแย้มยิ้มอย่างอารมณ์ดี บีบนวดไปที่ไหล่ของเขา “ขอบคุณนะ ที่รัก”

ดนัยจนปัญญา มุมปากยกหยัก ไม่รู้จะทำยังไงกับเธอดี

วันที่สองของการทำงานที่ร้านอาหาร ไม่รู้ว่าเพราะไม่ได้ทำมาหลายวัน หรือเพราะเหนื่อยเกินไป เธอรู้สึกปวดขามาก และเหนื่อย ทำไม่ไหว

นาโนมือหนึ่งเท้าเอว อีกมือหนึ่งก็ปาดเหงื่อที่ผุดซึมอยู่ตามกรอบหน้า เธอรู้สึกปวดขามาก และรู้สึกอ่อนแรง ยืนไม่ไหว

ช่างมันแล้วกัน ไม่ทำแล้ว เธอโยนของที่อยู่ในมือลงไปในหม้อ ลุกขึ้นยืน แล้วเดินออกไป

พอดีกับ ที่นีรดาเดินเข้ามา ถามว่า“จะไปไหน ？”

“ปวดขามาก ทำไม่ไหวแล้ว หนูขอไปพักก่อน ”นาโนกล่าว