ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 692

นีรดาไม่เชื่อ อยู่ดีๆจะปวดขาขึ้นมาได้ยังไง ?

“หนูก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ปวดจริงๆ แม่ค่ะ หนูขอไปพักก่อน”นาโนกล่าว

นีรดาไม่มีท่าทีใดๆ และไม่ได้พูดอะไร

นาโนดื่มน้ำอุ่นไปสองสามแก้ว อาการปวดขาเมื่อครู่ก็ถึงได้รู้สึกทุเลาลง

หมอบอยู่ตรงนั้น เธอกำโทรศัพท์ไว้ ดื่มน้ำอุ่น รอให้ร่างกายค่อยยังชั่วอีกสักหน่อย ก็จะกลับไปทำงานในครัวต่อ

นีรดากลับไม่รีรอ ลงมือทำเอง แม้จะไม่สะดวกมากนัก การเคลื่อนไหวก็จึงเชื่องช้า

แต่เธอกลับรู้สึกว่า นาโนกำลังหาข้ออ้าง เพื่อไม่อยากจะทำงาน

เอี้ยวตัวหันข้าง สายตาของนีรดามองไปยังห้องอาหาร

เห็นเพียง นาโนนอนหมอบอยู่ตรงนั้น ที่มือถือโทรศัพท์ และกำลังดื่มน้ำ

ท่าทีแบบนั้น เรียกได้ว่ากำลังเสวยสุขอยู่ เหมือนคนมีอาการปวดขาที่ไหนกัน ?

เมื่อเห็นดังนั้น สีหน้าของนีรดาก็เปลี่ยนไป

ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ที่นาโนมีนิสัยเจ้าเล่ห์แบบนี้ ไม่ป่วยก็แกล้งป่วย！

โยนของที่อยู่ในมือทิ้งอย่างลวกๆเธอดันรถเข็นออกแล้วเดินออกไป ยืนขวางนาโนเอาไว้“ปวดขาจริงๆ หรือโกหก？”

“คุณแม่ ที่พูดนี่หมายความว่ายังไงคะ ？”

สีหน้าของนาโนก็เปลี่ยนไปด้วยเช่นกัน

“แล้วเธอคิดว่ามันหมายความว่ายังไงล่ะ? ขานี่ปวดจริง หรือโกหก มันตอบยากมากนักหรือไง？”

นีรดาพูดต่อ“แค่ไม่อยากทำงาน เธอถึงกับต้องกุเรื่องขึ้นมาเลยเหรอ！”

“หนูปวดขาจริงๆ แล้วยังบวมอีกด้วย ทำไมหนูต้องกุเรื่องขึ้นมาด้วย ？”นาโนเงยหน้าขึ้น และมองมาที่เธอ

“เพราะเธอไม่อยากทำงานนะสิ จึงหาข้ออ้างเหล่านี้มาเพื่อที่จะหลบเลี่ยง ！”

เสียงของคนทั้งสองไม่ดังและไม่เบาจนเกินไป แต่พนักงานในร้านต่างก็ได้ยินกันอย่างชัดเจน รวมถึงแขกในร้านบางคนก็ได้ยินด้วย สายตาก็จึงหันมองมาตามๆกัน

นาโนไม่ชอบสายตาแบบนั้นอยู่แล้ว และยิ่งไม่ชอบมีปากเสียงกันต่อหน้าคนจำนวนมากอีกด้วย

พูดตามตรง เธอรู้สึกมันเป็นเรื่องที่น่าอายมาก！

แต่นีรดาก็พูดมาซะน่าเกลียดขนาดนี้แล้ว เธอก็คงไม่สามารถจะทนนั่งฟังอยู่เฉยๆได้ ！

“คุณแม่ เข้าใจอะไรผิดไปหรือเปล่าคะ ? หนูบอกเมื่อไรว่าไม่อยากทำงาน แล้วบอกเมื่อไรว่าจะอ้างเรื่องปวดขาเพื่อจะได้ไม่ต้องทำงาน หนูปวดขาจริงๆ และแค่อยากจะนั่งพักตรงนี้แค่เดี๋ยวเดียวเท่านั้น”

“งานที่เหลือ รอขาที่ปวดค่อยยังชั่วแล้ว หนูจะไปทำต่อให้เสร็จเอง หนูไม่ได้ให้ใครไปทำแทนหนูเลยด้วยซ้ำ หรือไม่ใช่ ？”

“เถียงข้างๆคูๆ！ไม่อยากทำก็ไม่ต้องทำ ฟังที่เธอพูด เหมือนฉันบังคับเธอให้ไปทำเลยนะ ？”

หลายวันมานี้นีรดาอารมณ์ไม่สู้จะดีเท่าไร อารมณ์หงุดหงิดอยู่ตลอด

บวกกับเมื่อคืนนาโนไม่เชื่อฟังและดื้อรั้นกับเธอ อารมณ์ก็จึงหงุดหงิดหนักมากขึ้นไปอีก

นาโนกวาดตามองไปยังคนรอบข้างที่มองมา เก็บอาการเอาไว้“คุณแม่ มีเหตุผลหน่อยได้ไหมคะ ？”

“ฉันพาลขนาดนั้นเลยเหรอ? ไม่มีใครบังคับเธอ และไม่มีใครสนใจกับการมีอยู่ของเธอที่นี่ อย่ามาทำตัวน่าเวทนาสงสารแถวนี้！”นีรดายังคงพูดอย่างไม่ลดละ

เมื่อครู่ ความอดทนของนาโนกำลังจะบางเบาลง

ตอนนี้เธอก็มาพูดแบบนี้อีก ทำเอาความกรุ่นโกรธในใจถูกจุดติดขึ้นมาอีกครั้ง

ลุกขึ้นยืน เธอถอดถุงมือที่สวมใส่อยู่ออก โยนลงบนโต๊ะ แล้วเดินออกจากร้านอาหารไป

ในเมื่อไม่มีใครบังคับ และไม่มีใครต้องการ แล้วเธอจะอยู่ที่นี่เพื่อหาเรื่องใส่ตัวทำไม?