ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 693

พูดตามตรง เห็นเขากินข้าวต้มหมดชามไปอย่างเอร็ดอร่อย ในใจของนาโนก็รู้สึกภาคภูมิและภูมิใจมาก

อันที่จริง ทักษะการทำอาหารของเธอก็ไม่เลวเหมือนกัน

หลังจากที่ดนัยอาบน้ำอุ่นเสร็จแล้วออกมา รู้สึกร่างกายนั้นสบายตัวเป็นอย่างมาก

เมื่อคืนนาโนเป็นตายยังไงก็ไม่ยอมให้นอนด้วย แต่วันนี้เธอเลี่ยงไม่ได้แล้ว ！

ทว่า การกระทำของเขาอ่อนโยนมาก ราวกับน้ำไหล ไม่มีความหยาบโลนและรุนแรงเลยแม้แต่น้อย

ค่ำคืนที่แสนวิเศษ……

เช้าวันรุ่งขึ้น

ดนัยเข้าบริษัทสาย ดังนั้นก็จึงจะออกจากห้องพร้อมนาโน และแวะไปส่งเธอที่ร้านอาหารด้วย

สองสามวันมานี้ได้ยินเธอบ่นอยู่ตลอดว่าปวดขา ก็จึงไม่ควรจะขับรถ

แต่ตอนนี้มันเจ็ดโมงครึ่งแล้ว เธอไม่มีทีท่าว่าจะตื่นขึ้นมาเลย ยังคงนอนหลับสบายอยู่

หากเป็นเมื่อก่อนในเวลานี้ เธอตื่นและกำลังเตรียมตัวอาบน้ำ และแต่งตัวแล้ว

ไม่มีทางเลือก เขาบีบไปที่จมูกของเธอเบาๆ “เจ้าตัวขี้เกียจ ตื่นได้แล้ว ผมจะไปส่งคุณที่ร้านอาหาร”

ลืมตาขึ้นอย่างสะลึมสะลือ นาโนเลิกคิ้ว “ฉันไม่ไปร้านอาหาร”

ดนัยขมวดคิ้วเล็กน้อย มีอาการงุนงง“ปวดขาเหรอ？”

“ปวดขานิดหน่อย แต่ก็ไม่ได้มากมายอะไร คำพูดของคุณแม่เมื่อวานฉันไม่ชอบ ถ้าท่านขอโทษฉันเมื่อไหร่ ฉันก็ถึงจะกลับไปที่ร้านอาหารนั่น”

เธอรู้สึกว่าคำขอนี้ของเธอไม่ได้มากมายเกินไปเลย ！

“พอเถอะนะ แค่เรื่องเล็กน้อย อย่าโกรธไปเลย ตกลงไหม ? อีกอย่าง รอให้คุณแม่มาขอโทษเอง ผมว่ามันเป็นไปไม่ได้หรอก”

หว่างคิ้วของนาโนมีความไม่พอใจปรากฏขึ้น

“ทำไมถึงเป็นไปไม่ได้ ? ท่านเป็นคนผิด จะให้ฉันโอนอ่อนยอมความ และขอโทษอยู่ทุกครั้งไม่ได้หรอกนะ ท่านเองก็ควรขอโทษเหมือนกัน！”

ทันใดนั้นดนัยรู้สึกว่าชีวิตของตัวเองมีพระในบ้านเพิ่มมาอีกสององค์ พูดไม่ได้ ว่าไม่ได้

“หากเป็นแบบนี้ ความขัดแย้งระหว่างกันก็มีแต่จะมากขึ้นเรื่อยๆ แน่ใจนะว่าจะไม่ไป”

“แน่ใจ มั่นใจ และยืนยันหนักแน่！”

นาโนแสดงออกอย่างมุ่งมั่นว่าตัวเองนั้นจริงจังกับมันมาก

ทำอะไรไม่ได้ ดนัยก็จึงลุกขึ้น และเข้าบริษัทไปเพียงลำพัง

นาโนนอนจนอิ่ม จากนั้นก็ไปเดินช้อปปิ้ง

เมื่อมีเวลาว่าง ก็ออกแบบเครื่องประดับ ใช้ชีวิตให้ผ่านไปอย่างคุณค่า

อีกด้านหนึ่ง

นีรดานั่งอยู่บนรถเข็น วุ่นอยู่ในครัว หน้าผากมีเหงื่อไหลพลั่ก ยุ่งจนหัวหมุนไปหมด

เธอกรุ่นโกรธอย่างมาก โทรไปหาดนัย แล้วต่อว่าต่อขานนาโน

ดนัยอยากวางสายแต่ก็ทำไม่ได้ ไม่อยากฟังก็ต้องทนฟัง ไม่มีทางเลือก เขาจึงต้องทนฟังในสภาพหน้านิ่วคิ้วขมวด

แต่นีรดาไม่เพียงโทรมาหาแค่สายเดียว หากมีอาการหงุดหงิด ก็จะโทรมาอยู่ซ้ำๆ ตลอดทั้งวันโทรมาไม่ต่ำกว่าห้าหกสาย เขารู้สึกหัวตัวเองกำลังจะระเบิด

——เธอไม่เห็นใจฉันเลย รู้อยู่ว่าขาฉันเป็นแบบนี้ ยังไม่มาช่วยที่ร้านอีก หายหัวไปเลย เธอคงอยากให้ฉันทรมานจนตาย แกก็เอาอกเอาใจเธอเข้าไป！

——ฉันได้ยินคนในร้านบอก ว่าเห็นเธอไปเดินช็อปปิ้ง ไม่ใช่ว่าปวดขาเหรอ? ยังไปเดินช็อปปิ้งได้อีก？

——ฉันมีลูกชายคนเดียว แกก็มีแม่คนเดียว แกอยากให้ฉันทำงานหนักจนตายเลยหรือไง?

ดนัยกดโทรไปหานาโน

“ในเมื่อไม่มีอะไรทำ ก็ไปช่วยที่ร้านเถอะนะ โทรศัพท์ผมรับสายจนจะไหม้อยู่แล้ว”

นาโนยังยืนยันคำเดิม ขอโทษเธอเมื่อไร เธอถึงจะกลับไปที่ร้านนั่น

ไม่อย่างนั้น เธอไม่มีทางกลับไปอย่างแน่นอน!

ในตอนค่ำ หลังจากที่ดนัยเลิกงาน เขาไม่ได้กลับบ้านในทันที แต่ไปที่ร้านเหล้าแทน

พอดีกับ หัสดินก็อยู่ ทั้งสองคนก็จึงเปิดห้องส่วนตัวห้องหนึ่ง