ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 7

เชอร์รีนขึ้นรถไปแล้ว แต่ยังคงขมวดคิ้วเพราะความโกรธ ก่นด่าออกัสในใจเป็นหมื่นครั้ง!

เมื่อกลับถึงบ้านก็บ่ายแล้ว ผลักประตูเปิด เห็นทับทิมใส่ชุดนอนนั่งอยู่บนโซฟา ไขว่ห้าง ตรงหน้ามีกองขนม

ในทีวีกำลังเล่นคอลัมน์เศรษฐกิจ เชอร์รีนเหลือบมองโดยไม่ตั้งใจ แปลกใจเล็กน้อย เธอสนใจเรื่องเศรษฐกิจตั้งแต่เมื่อไรกัน

เธอสนใจแค่เรื่องความงามและแฟชั่นไม่ใช่เหรอ

ทันทีที่ได้ยินเสียง ทับทิมก็เงยหน้าขึ้นมอง โบกมือให้เธออย่างตื่นเต้น “มานั่งนี่เร็ว ดูด้วยกัน”

“ฉันดูไม่เข้าใจ และก็ไม่สนใจเท่าไร พี่สะใภ้ดูเองเถอะค่ะ” เชอร์รีนเปลี่ยนเป็นสลิปเปอร์ ยกแก้วน้ำร้อนขึ้นมาอบอุ่นมือที่ชาไร้ความรู้สึก

“ฉันเรียนถึงแค่ม.2 แม้แต่ม.3ก็ไม่จบ คุณคิดว่าฉันสามารถเข้าใจได้เหรอ” ทับทิมทำหน้าไม่เห็นด้วย “ฉันดูบุคคลที่กำลังถูกนำเสนอในช่วงเวลานี้ต่างหาก ออกัส นี่ไง คุณดูสิ ออกมาแล้ว......”

เชอร์รีนหันมาสายตาจับจ้องในทีวี พิธีกรหญิงในชุดสูทสีดำกำลังแนะนำสิริไพบูรณ์กรุ๊ปด้วยหน้าตายิ้มแย้มเบิกบาน

กำไรและเงินปันผลประจำปีของสิริไพบูรณ์กรุ๊ป ที่สำคัญคือเป็นกรุ๊ปเดียวที่เข้า Top 200 ของโลก เป็นความภาคภูมิใจของคนในเมืองS!

จากนั้นก็ปล่อยภาพของออกัส เสื้อโค้ตสีดำยาวถึงเข่า กางเกงสูทสีเทาควันบุหรี่ ริมฝีปากบางปิดสนิทไม่บ่งบอกอารมณ์ กลิ่นอายที่เป็นผู้ใหญ่สง่างามแผ่กระจายออกมา

“ดูมีสไตล์ยิ่งกว่าพวกดารานายแบบอีก ทำไมถึงได้มีเสน่ห์ขนาดนี้นะ” ทับทิมพ่นลมหายใจ “เชอร์รีน คิดว่ายังไงบ้าง”

“ก็งั้นๆ” เชอร์รีนเอ่ยบางเบา จู่ๆ ความไม่มีเหตุผลของเขาก็โผล่ขึ้นมาในจิตใจ หน้าตาที่โต้แย้งอย่างไร้เหตุผลนั่น ทำให้กระชับกำแก้วน้ำโดยไม่รู้ตัว พร้อมกับกัดฟันเล็กน้อย

“ก็งั้นๆ เหรอ คุณสายตาแย่จริงๆ ดีกว่าพี่ชายที่ไม่เอาไหนของคุณไม่รู้ตั้งกี่หลายสิบล้านเท่า ผู้ชายตัวใหญ่ทำเงินได้แค่สี่พันต่อเดือน จะไปพอให้สาวใช้อะไร” ทับทิมส่งเสียงเยาะเย้ย

ปกติแล้วเชอร์รีนไม่คิดอยากจะทะเลาะกับทับทิม เพราะถึงอย่างไรเธอก็เป็นพี่สะไภ้ตัวเอง แต่ทันทีที่ได้ยินคำว่าไม่เอาไหน ในที่สุดก็ยังเอ่ยปากเย้ยหยัน “งั้นทำไมคุณไม่หางานทำเองล่ะ รายได้ของสองคนมากกว่ารายได้ของคนเดียว”

แต่ทับทิมกลับส่งเสียงเยาะ “ผู้ชายเลี้ยงดูภรรยาของตัวเองน่ะเป็นเรื่องปกติ ผู้ชายที่เลี้ยงดูภรรยาไม่ได้ไม่ใช่คนไม่เอาไหนแล้วเป็นอะไร”

เชอร์รีนดื่มน้ำ แล้วโต้กลับว่า “เจอผู้หญิงติดการพนัน ผู้ชายปกติแปดในสิบคนเกรงว่าคงจะเป็นคนไม่เอาไหนทั้งหมดนั่นแหละ”

เมื่อได้ยินดังนั้น ทับทิมก็อับอายจนโกรธ ขณะที่กำลังเตรียมจะออกปากด่า ในใจก็พลันเหมือนเสือที่คิดอะไรขึ้นมาได้ เปลี่ยนสีหน้าทันที รีบระงับความโกรธแล้วพูดว่า “เชอร์รีนจ๊ะ ทะเบียนบ้านของครอบครัวเราอยู่ไหนเหรอ”

“ไม่รู้ และคุณอย่ายุ่งกับทะเบียนบ้านจะดีที่สุด!” เมื่อเตือนจบ เชอร์รีนก็ไม่สนใจเธออีกต่อไป เดินตรงเข้าห้องของตัวเอง

ศรศิลป์ไม่กินกันคุยกันไปก็มีแต่ขัดแย้ง ถ้าไม่ได้อาศัยอยู่ใต้ชายคาเดียวกัน เธอจะไม่สนใจคนแบบนี้เลย!

“หยิ่งไปมีอะไรดี คุณไม่บอกคิดเหรอว่าฉันจะหาเองไม่ได้!”

ทับทิมส่งเสียงเยาะตามหลัง คิดถึงเรื่องที่กำลังจะเกิดขึ้น สีหน้าก็พลันเปลี่ยนไปเปลี่ยนมา......