ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 704

เธอรับสายทั้งที่ในใจเต็มไปด้วยคำถามและกล่าวสวัสดีไป

เสียงของเชอร์รีนดังขึ้นมาในทันที “เธอดูข่าวบันเทิงวันนี้หรือยัง?”

“ไม่ได้ดูเลย ตอนนี้ฉันยังเช็กบัญชีอยู่จะไปมีเวลาดูของแบบนี้ได้ยังไง เกิดอะไรขึ้นหรือ” เธอถาม

เชอร์รีนหาวออกมา “ไม่มีอะไร”

แต่ถึงอย่างนั้นดวงตาของที่แสนสวยงามของนาโนก็พลันเฉียบคมขึ้นทันที “มีบางอย่างผิดปกติแน่นอน”

“ไม่มีอะไรทั้งนั้น” เชอร์รีนย้ำอีกครั้ง

“ยังไงก็มี!” น้ำเสียงและการแสดงออกของนาโนแข็งกร้าวและดื้อดึงกว่าเธอมากนัก “เชอร์รีน เธอหลอกฉันไม่ได้หรอกนะ!”

เธอไม่ใช่คนที่ขี้เบื่อ คงไม่โทรหาเธอเพียงเพื่อจะถามข่าวบันเทิงเพื่อคุยเล่นหรอก ที่เธอถามเช่นนี้เห็นได้ชัดว่ามีบางอย่างผิดปกติ

เชอร์รีนรู้สึกเสียใจที่โทรไป เธอกล่าวว่า “ ดนัยกำลังเป็นข่าว แต่เธอไม่ต้องโกรธนะ พวกสื่อบันเทิงมักจะกระทำโดยไม่มีหลักฐานเสมอ”

นาโนตอบรับ เธอหยิบไอแพดที่วางอยู่ข้างแล้วเปิดมันอย่างไม่ใส่ใจนัก เธอพิมพ์ชื่อดนัยลงไปจากนั้นข่าวล่าสุดก็โผล่ขึ้นมา

—— ท่านประธานแห่งเตชะโสภากรุ๊ปลอบพบสาวงามยามค่ำคืน หรือว่าความรักลับๆของเขาจะถูกเปิดเผย!

ในภาพเป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่พยุงเขาเข้าโรงแรมไปในยามค่ำคืน และอีกรูปเป็นรูปที่ถ่ายตอนกลางวัน

ทั้งสองยืนอยู่หน้ารถ ริมฝีปากบางของเขายิ้มแย้มและนัยน์ตาเป็นประกาย ขณะที่แก้มของหญิงสาวแดงระเรื่อ เธอก้มศีรษะลงเล็กน้อยราวกับเขินอาย

เธอเคยเจอผู้หญิงคนนี้ เป็นผู้ช่วยเลขาที่ทานข้าวด้วยกันที่ร้านอาหารวันนั้น

นาโนเงียบลงอย่างหาได้ยาก ปลายนิ้วขาวมนค่อยๆไถอ่าน ดวงตาดั่งเม็ดอัลมอนด์ของเธอจับจ้องไปยังไอแพด

ผู้จัดการอยากรู้จึงหันกายมาเล็กน้อย สายตาของเธอมองเห็นสัญลักษณ์สีแดงสดนั้น เธอตกตะลึงอยู่ชั่วครู่ก่อนจะนั่งลงอย่างรวดเร็วและไม่มองอีกเลย

เมื่อปิดไอแพด นาโนเหลือบมองเวลาพร้อมลุกขึ้นยืนและกล่าวว่า “ปิดร้าน ปิดร้านเดี๋ยวนี้”

ผู้จัดการพยักหน้ารับ แต่นาโนก็เดินออกจากร้านอาหารไปแล้ว เธอสตาร์ทรถและมุ่งหน้าไปยังโรงแรม

จากนั้นก็รองน้ำ แช่ตัว ดื่มโยเกิร์ตสักถ้วย จากนั้นจึงเปิดจอภาพ LCD ขนาดใหญ่ มือทั้งสองกอดรอบเข่าเอาไว้และชมภาพยนตร์สยองขวัญด้วยสีหน้าไร้อารมณ์

สิ่งที่เธอดูตอนนี้เป็นภาพยนตร์ที่เรียกได้ว่าน่ากลัวที่สุดในช่วงเวลานี้ แค่มองดูก็ทำให้คนรู้สึกขนลุกและเหงื่อเย็นๆหลั่งที่แผ่นหลัง ข้อความเต็มไปด้วยความสยดสยองและน่ากลัว

แต่นาโนเหมือนกับกำลังดื่มน้ำเปล่า คิ้วก็ไม่ขมวดแม้สักนิด

โทรศัพท์สั่นครืดๆ เธอก้มศีรษะลงเล็กน้อย เป็นเชอร์รีนที่ส่งข้อความเข้ามาถามว่าเธออยู่ที่ไหน

เธอตอบ “ดูภาพยนตร์สยองขวัญอยู่ที่โรงแรม”

“ไม่ไปหาดนัยหรือ?”

เชอร์รีนส่งภาพมีมแปลกๆมามากมาย ประหลาดใจมากที่เธอสงบได้ขนาดนี้

นาโน “ไม่อยากไปหา เปลี่ยนเรื่องกันดีกว่า สนใจมาดูภาพยนตร์สยองขวัญด้วยกันที่โรงแรมไหม?”

เชอร์รีนไม่มีอารมณ์สบายๆไม่รีบร้อนขนาดนั้น แค่เด็กทั้งสองคนก็เพียงพอที่จะทำให้เธอปลีกตัวไปไม่ได้แล้ว หลังจากคิดดูแล้ว เธอจึงกล่าวว่า “เธอเชื่อใจเขามาก!”

เชื่อใจหรือ?

นัยน์ตาของนาโนพร่ามัวไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

ฝั่งของเชอร์รีนนั้นได้ออฟไลน์ไปแล้ว

ด้วยนิสัยที่โผงผางของนาโนแล้ว เชอร์รีนคิดว่าหลังจากเห็นข่าวแล้วเธอต้องพุ่งตัวไปโวยวายที่เตชะโสภากรุ๊ปอย่างแน่นอน

แต่ผลลัพธ์ที่ออกมากลับเป็นสิ่งที่ไม่คาดคิด

นาโนเองก็คิดว่าคงเป็นเพราะเธออยู่ที่ร้านอาหารนานเกินไป นิสัยของเธอโดนขัดเกลาไปมาก เขี้ยวเล็บที่เคยแหลมคมก็ถูกขัดเกลาจนความกลมมน

จริงๆแล้วนี่ไม่เกี่ยวกับความเชื่อใจเลยด้วยซ้ำ