ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 715

มือหนาจนเห็นข้อต่อได้ชัดเจนของดนัยยกขึ้นลูบหยดน้ำบนใบหน้า ชายหนุ่มไม่มีความขุ่นเคืองเลยสักนิด

“อย่าบอกว่าฉันสาดใส่คุณ ต้องบอกว่าคุณเดินเข้ามาแล้วน้ำในแก้วก็จะกระเด็นใส่ใบหน้าคุณเอง!”

นาโนขว้างแก้วน้ำลงพื้น จนมันแตกออกเป็นเสี่ยงๆ

“ได้ ถ้าอย่างนั้นก็มาคุยกัน คุยกันตรงนี้ เราจะคุย…” ดนัยเอ่ยปากพูด

“ดี งั้นเริ่มเลย!”

นาโนหาตำแหน่งที่สบายที่สุด และเอนตัวพิงอยู่ตรงนั้น

แม้ว่าแสงจันทร์จะสวยงามตระการตา ทว่าภายใต้ร่มเงาของใบไม้ที่แสงสว่างลอดผ่านส่องกระทบลงมาบนใบหน้าของนาโนจนเกิดเป็นเงาดวงด่าง เธอรอคอยอย่างเงียบๆ

รอให้เขาเอ่ยปาก รอดูว่าเขาต้องการพูดอะไร

และเธอคิดว่า เรื่องที่เขาจะพูดนั้น อาจไม่ใช่สิ่งที่ตัวเธออยากได้ยิน

“คุณยังจำได้ไหม ผมเคยพูดกับคุณว่า…” ในที่สุด ดนัยก็เอ่ยปาก

เมื่อได้ยินดังนั้น นาโนยิ้มเยาะ ก่อนจะพูดขัดจังหวะขึ้นว่า

“คุณเคยพูดกับฉันตั้งมากมาย ฉันไม่รู้หรอกว่าคุณหมายถึงประโยคไหน อีกอย่าง ฉันก็ไม่ได้มีความจำดีขนาดนั้น!”

“ผมเคยพูด…”

ดนัยหยุดไปครู่หนึ่ง หลังจากนั้นจึงกล่าวต่อ

“ผมเคารพในการแต่งงานมาโดยตลอด แต่ถ้ามีวันใดที่มีความคิดแบบนั้นเกิดขึ้น ผมจะไม่ทำเรื่องที่ผิดต่อคุณเด็ดขาด จะไม่ปิดหูปิดตาคุณ และไม่ปล่อยให้คุณกลายเป็นคนสุดท้ายที่รู้”

ดวงตาอัลมอนด์คู่สวยของนาโนหรี่ลงเล็กน้อย และจ้องเขม็งไปที่เขา “พูดต่อสิ!”

“ฉะนั้น นอกจากที่คุณเพิ่งเห็นผมกอดกับเธอ ระหว่างผมกับเธอไม่มีความสนิทสนมกันเกินกว่านั้น ผมให้ความเคารพต่อคุณและการแต่งงานของเรา”

ดนัยไม่ได้พูดเร็วนัก หรือเรียกว่าช้าเป็นพิเศษเลยก็ว่าได้

“แต่ในใจของผมมีความรู้สึกดีๆ ให้เธอ นี่เป็นความจริงที่ปฏิเสธไม่ได้”

“รู้สึกดี…” นาโนกำลังยิ้มหยัน แววตาและสีหน้าเย็นชามากขึ้นเรื่อยๆ

“ใช่ ผมรู้สึกดีกับเธอ ช่วงเวลาที่ได้อยู่กับเธอ อารมณ์วุ่นวายใจและหดหู่ของผมกลับสงบลง สงบมาก จนไม่รู้สึกยินดียินร้อนอะไร…”

ในที่สุด ดนัยก็พูดคำพูดเหล่านี้ออกมา

มือหนาล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงที่สวมเข้ากับชุดสูท หยิบบุหรี่ออกมา แล้วจุดไฟ ควันบุหรี่ลอยออกมาท่ามกลางความมืดในยามราตรี

“อยู่กับเธอแล้วรู้สึกดีแค่ไหน?”

“เธออ่อนโยนมาก เป็นความสุขที่เรียบง่าย กลิ่นอายที่อยู่รอบตัวเธอพลอยทำให้คนที่อยู่รอบข้างสงบไปด้วย…”

“เลยคิดว่าฉันไม่มีทางเทียบกับเธอได้สินะ เธอคือสวรรค์ส่วนฉันมันนรก แล้วตอนนี้คุณคิดจะทำยังไงต่อไปล่ะ” ไม่รอให้เขาพูดจบประโยค นาโนพลันพูดขัดจังหวะเขาทันที ทำไมเธอต้องฟังเขาต่อด้วยล่ะ

ดนัยยังคงกลืนเมฆคายหมอกอยู่เช่นนั้น ควันลอยขึ้นมาปกคลุมใบหน้าของเขา พร้อมกับแสงริบหรี่จากปลายบุหรี่

“เราแยกกันอยู่ไปก่อนเ เมื่อใจเย็นลงแล้ว ค่อยลองมาคิดดูอีกทีว่าสุดท้ายแล้วระหว่างเรายังเหมาะสมกันอยู่ไหม และการแต่งงานครั้งนี้ของเราจะยังดำเนินไปต่อไปหรือไม่…”

“เพี้ยะ!”

ก่อนที่เขาจะพูดจบ มือที่แนบอยู่ข้างลำตัวของนาโนยกขึ้นสูง และตบลงบนใบหน้าของชายหนุ่มอย่างแรง

การตบครั้งนี้เธอใช้แรงทั้งหมดที่มี

บนแก้มขวาของดนัยปรากฏเป็นรอยฝ่ามือสีแดงฉาน และบวมขึ้นมาในทันใด

ดนัยเจ็บมากแค่ไหน นาโนไม่รู้

แต่สิ่งที่เธอรู้ก็คือ ฝ่ามือของเธอทั้งร้อนและเจ็บ ก้อนเนื้อที่อยู่ในอกราวกับถูกมดนับพันกัดกิน และทรมานจนแทบทะลุออกมา!

“เจ็บไหม?”

ริมฝีปากสีแดงสดขยับ นาโนยังคงยิ้ม ซึ่งเป็นรอยยิ้มที่งดงามและมีเสน่ห์