ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 727

ดนัยมองต่ำลงจ้องมองไปที่มือของทั้งสองคน คิ้วก็ขมวดขึ้นตามไปด้วยเช่นกัน

ถึงแม้เวลานี้ทั้งสองคนมีความสัมพันธ์แบบนี้ แต่ในใจของบาร์บี้ก็ยังรู้สึกตื่นเต้นและไม่เป็นธรรมชาติอยู่ดี

ถูกดนัยมองแบบนี้ ก็ตื่นเต้นเสียจนแก้มแดงตามไปด้วย

เธอมองเขาพลางเอ่ยขึ้น : “ไม่ใช่ว่าพวกเรากำลังคบกันเหรอคะ? เพราะฉะนั้น สัมผัสกันแบบนี้ก็เป็นเรื่องปกติใช่ไหมคะ?”

แม้แต่คำพูดเธอก็พูดออกมาอย่างระมัดระวังแบบนั้น

ดนัยไม่ได้เอ่ยพูดยังไงอีก เพียงแต่ตอบรับนิ่งๆ ไม่ได้ดึงมือกลับ ปล่อยให้เธอจับอยู่อย่างนั้น แววตาอึมครึม และไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ด้วยเช่นกัน

หลังจากนั้น มุมปากของบาร์บี้ก็ยกยิ้มขึ้นมา

เธอมีความสุขมาก มือที่อยู่ในฝ่ามือของเขาขยับเล็กน้อย

ฝ่ามือของเขาใหญ่และอบอุ่นมาก ลายเส้นบนฝ่ามือก็ยิ่งชัดเจนมากอีกด้วย

เธอก็ค่อยๆเสียดสีไปอยู่แบบนั้น ในใจนั้นเต็มไปด้วยความสุขที่พูดไม่ออก

ไม่เคยคิดมาก่อนเลย ว่าวันหนึ่งระยะห่างของเธอกับเขาจะสามารถใกล้กันขนาดนี้ได้ และยังสามารถสัมผัสฝ่ามือของเขาได้อีก

ความสุขที่ไม่เคยมีมาก่อนทำให้หัวใจของเธอถูกเติมเต็ม เต็มเสียจนเหมือนกับน้ำผึ้งที่เกือบจะเอ่อล้นออกมาเลยอย่างไรอย่างนั้น

ความจริงแล้วในใจของเธอคาดหวังมากที่สุดก็คือเขาสามารถยื่นมือออกมาจับมือเธอกลับไปด้วย

และในเวลานี้เอง จู่ๆดนัยก็ดึงมือกลับมา

มือของบาร์บี้ว่างเปล่าในทันที เธอตกตะลึง แต่เขากลับหยิบเอาบุหรี่มวนหนึ่งออกมาจุดแล้วดูดและพ่นควันออกมา

พนักงานเดินเข้ามา เอาอาหารที่ทำเสร็จแล้วยกมาเสิร์ฟแล้วก็ออกไป

ดนัยเอ่ยขึ้น : “ทานเถอะ เดี๋ยวอีกซักพักก็จะยุ่งมาก”

บาร์บี้พยักหน้าลง เขาหยิบตะเกียบขึ้นมาแล้ว ทานไม่ช้าหรือเร็วมากนัก แต่การกระทำนั้นกลับดูสง่างามเป็นอย่างมาก

ในช่วงระหว่างนี้ เสียงที่ดังลอยขึ้นมากลางอากาศนั้นดูเหมือนจะมีเพียงแค่เสียงกระทบกันของตะเกียบกับจานเท่านั้น ช่างเงียบมากเหลือเกิน

ครั้งแรกที่ทานอาหารด้วยกันก็จบลงแบบนี้แล้ว

ตอนที่เดินออกมาจากร้านอาหาร ท่าทางของบาร์บี้ก็มีความอาลัยอาวรณ์อย่างเห็นได้ชัด

ดนัยยกข้อมือขึ้นมา มองดูเวลา หลังจากนั้นก็หันกลับมาพูดกับเธอ : “กลับบริษัทเถอะ ช่วงเวลาอาหารกลางวันใกล้จะสิ้นสุดลงแล้ว”

บาร์บี้พยักหน้าลง ดนัยโบกรถแท็กซี่มาหนึ่งคัน

เธอเองก็ทำได้เพียงเข้าไปนั่ง แล้วโบกมือให้เขา

ดนัยกลับมาที่ร้านอาหารอีกครั้ง และยังมีวัตถุดิบที่ยังผสมไม่เสร็จอีกเป็นกอง และยังต้องไปส่งให้กับสาขาย่อยอีกด้วย

ช่วงบ่ายหัสดินมาที่ร้าน สั่งอาหารมาไม่น้อย จากนั้นก็กินอย่างสบายอกสบายใจอยู่ต่อหน้าดนัย

ดนัยขมวดคิ้วขึ้น : “นายตั้งใจมาหาเรื่องตายนี่!”

“จะมาหาเรื่องตายได้ยังไงกัน ฉันตั้งใจมาทำให้คนอื่นอิจฉา ฉันชอบที่สุดก็สถานการณ์แบบนี้นี่แหล่ะ ฉันกินอย่างมีความสุข นายก็มองด้วยความอิจฉา”

หัสดินกำลังยิ้ม

“แต่จะว่าไปแล้ว ผู้หญิงล้วนแต่ชอบนาย แต่พวกผู้ชายก็กำลังหัวเราะเยาะนาย ประธานเตชะโสภากรุ๊ปที่สง่างาม จุ๊ๆ”

เสียงฮึดฮัดเย็นชาดังออกมาจากริมฝีปากบาง แต่ยิ่งกว่านั้นก็คือไม่ได้สนใจ ดนัยไม่ได้เอามาใส่ใจอยู่แล้ว

หัสดินไม่ได้เอ่ยพูดอะไรอีก ไม่แคร์ก็ดีแล้ว

แต่ผู้ชายไม่เหมือนผู้หญิง ผู้ชายไม่ได้ชอบใส่ใจเรื่องเล็กๆน้อยๆอยู่แล้ว

ที่บริษัท บาร์บี้เลิกงานแล้ว เธอกำลังดูโทรศัพท์มือถือ ในนั้นไม่มีข้อความใดๆและสายที่ไม่ได้รับด้วยเช่นกัน เธอรู้สึกผิดหวังอยู่บ้าง

เพื่อนร่วมงานผู้หญิงที่บริษัทเห็นกิริยาท่าทางของเธอแล้ว ก็เอ่ยถามขึ้นด้วยความสงสัย : “กำลังรอโทรศัพท์จากแฟนอยู่เหรอ?”

“ไม่ต้องครับ ถ้าเลิกงานแล้ว ก็เอาเอกสารของบริษัทมาด้วยแล้วกัน”

แบบนี้ก็ยังนับว่าได้เจอหน้ากัน ใบหน้าของบาร์บี้กลับสู่ท่าทางปกติเหมือนก่อนหน้า มีรอยยิ้มที่อ่อนโยน แล้วพยักหน้าตอบตกลง

กว่าจะรอถึงช่วงเลิกงานก็ไม่ง่ายแล้ว เธอรีบจัดแจงกับเอกสาร หลังจากนั้นก็ไปแต่งหน้าในห้องน้ำ

ผู้หญิงต้องแต่งหน้าถึงจะดูดี เธอแต่งหน้าอ่อนๆ อ่อนมาก แต่ดูสวย จนกระทั่งพอใจแล้วเธอจึงไปยังร้านอาหาร

ดนัยกำลังเช็คบิลอยู่ เห็นเธอมาแล้วก็ให้เธอนั่งลงข้างๆก่อน แล้วเช็คบิลกับผู้จัดการร้านต่อ

หลังจากที่ยุ่งงานจนเสร็จแล้ว ก็เป็นเวลาสามทุ่มกว่าแล้ว

ดนัยหยิบเอกสารขึ้นมา หลังจากนั้นก็มองมายังบาร์บี้ที่กำลังรออยู่ : “ไปครับ ผมไปส่งคุณกลับบ้าน”

บาร์บี้รู้สึกอึ้งไป ไม่มีการไปเดท ก็ไปส่งเธอกลับบ้านแบบนี้อย่างนั้นเหรอ?

ส่วนดนัยก็เดินออกไปจากร้านอาหารก่อนแล้ว บาร์บี้ยังคงยืนอยู่ที่เดิม เธออยากจะเอ่ยพูดขึ้นมามาก แต่กลับไม่รู้ว่าควรจะพูดอย่างไร

สุดท้ายแล้วเธอก็ขึ้นรถไป รถขับไปทางด้านหน้าอย่างนิ่งๆและมั่นคงตลอดทาง ดนัยก้มหน้าลงดูเอกสาร เอกสารเหล่านั้นของบริษัทเก็บค้างเอาไว้นานมากแล้ว จะต้องรีบจัดการ

บาร์บี้มองใบหน้าด้านข้างของเขา มือที่อยู่ข้างลำตัวบิดหมุนอยู่ และไม่นานก็มาถึงที่ เธอลังเลยังไม่ลงจากรถ

รถจอดนิ่งอยู่พักหนึ่งยังไม่เคลื่อนตัว ดนัยถึงได้เงยหน้าขึ้นมาด้วยความประหลาดใจ

และในเวลานี้เอง บาร์บี้ก็พุ่งเข้าไปในอ้อมกอดของเขาด้วยความกล้า กอดเอวที่แข็งแรงของเขาเอาไว้

ดวงตาของดนัยสั่นไหวเล็กน้อย หลังจากนั้นมือก็ผลักเธอออก : “ดึกแล้ว เข้าไปเถอะครับ”

บาร์บี้หน้าแดงแล้วปล่อยเขา เธอลงมาจากรถ แล้วมองรถหายลับไปจากสายตา

ช่วงนี้ดนัยยุ่งมาก คนเดียวแทบอยากจะแยกออกมาเป็นสามคนเลยเสียด้วยซ้ำ

หลังจากที่กลับมายังคฤหาสน์ตระกูลเตชะโสภาแล้ว ก็ล้มตัวลงนอนด้วยความเหนื่อยและหลับไป แม้แต่ชุดสูทและเสื้อเชิ้ตสีขาวก็ไม่ได้ถอดออกเลยเสียด้วยซ้ำ