ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 735

ดนัยกลับยืนขึ้นมาแบบพรวดพราด พร้อมทั้งเอ่ยปากพูดให้นีรดาหยุด เขาพูด “พอแล้ว! ฉันจะส่งเธอกลับบ้าน!”

เสียงพูดหยุดลง เขาก็คว้าหยิบกุญแจรถบนโต๊ะน้ำชาอย่างตามอำเภอใจ พร้อมเดินนำหน้าออกไปจากห้องผู้ป่วย

บาร์บี้ตามออกไป พร้อมอดทนกับความเจ็บปวดรุนแรงที่บาดลึกอยู่บนหัวเข่า

นั่งอยู่ในรถ ดนัยก็ยังคงความเงียบ ไม่พูดไม่จาตามปกติ

บาร์บี้ก็เปิดปากเอ่ยถามอย่างไม่เต็มใจ “ครั้งหน้าถ้าอยู่ต่อหน้าคนอื่น ฉันสามารถพูดเรื่องความสัมพันธ์ของฉันกับคุณออกมาได้หรือเปล่า?”

ไม่มีคำพูดใดๆ ดนัยเพียงแค่จอดรถหยุดไว้ที่ข้างทาง แล้วไปที่ร้านขายยา

รอจนเมื่อเขากลับมาที่เดิมอีกครั้ง ในมือเต็มไปด้วยปลาสเตอร์ยา พร้อมหยิบให้เธอ “แปะซะ”

ในใจของบาร์บี้ดีใจคล้ายราวกับว่ามีดอกไม้บานอยู่

ตอนที่กำลังแปะแผ่นปลาสเตอร์ยานั้น เสียงของดนัยก็ค่อยๆ ลอยขึ้นมาเบาๆ “ต่อจากนี้ไปสักพักไม่ต้องโทรมาหาฉัน ไม่ต้องส่งข้อความมา และไม่ต้องมาที่โรงพยาบาลหรือร้านอาหาร…”

ได้ยินคำพูดเมื่อครู่นั้น บาร์บี้ก็ตะลึงชะงักงันอยู่ตรงนั้นราวกับรูปปั้น

เธอสงสัยว่าตัวเองฟังผิดไป และก็คิดว่าตัวเองคงฟังผิดไป เขาพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง?

และดนัยก็สตาร์ทรถไปแล้ว รถแล่นไปข้างหน้าเรื่อยๆ ความเร็วของรถก็ค่อนข้างเร็วขึ้นเล็กน้อย ภาพวิวทิวทัศน์ของถนนสองข้างทางก็ผ่านไปอย่างรวดเร็ว

……

แม้ว่ารถจะถูกขับไปอย่างรวดเร็ว แต่ว่าดูคงที่ปลอดภัยผิดปกติ ไม่มีโคลงเคลงแม้แต่นิดเดียว

แต่ใจของบาร์บี้กลับไม่สามารถทำเช่นนั้นได้

ชั่วครู่เดียว ใจของเธอก็เต้นเป็นจังหวะอย่างเร็ว เต้นอย่างบ้าคลั่ง ไม่สามารถสงบจิตใจได้เลยแม้แต่น้อย

หลังจากผ่านไปครู่ใหญ่ๆ เธอก็เพิ่งจะหาเสียงของตนเองเจอ จึงค่อยๆ เปิดปากเอ่ยพูด “ประโยคนั้นหมายความว่ายังไง?”

“ก็ความหมายตรงตามตัว…” สายตาของดนัยมุ่งมองตรงไปข้างหน้า ตั้งใจขับรถ

ก็ความหมายตรงตามตัว แล้วตรงตามตัวนั้นมันหมายความว่ายังไง?

บาร์บี้ไม่รู้ว่าเวลานี้ตัวเองนั้นควรหรือไม่ควรที่จะคาดเดาอะไรต่อไปไหม

คิดแล้วคิดอีก เธอรู้สึกว่าหรือเป็นเพราะคำพูดของตัวเองเมื่อครู่นี้ที่ทำให้เขาขุ่นเคืองไม่พอใจ ดังนั้น เขาจึงได้พูดแบบนี้?

ด้วยเหตุนี้ เธอจึงเม้มริมฝีปากและเอ่ยปากพูดด้วยความระมัดระวัง “ถ้าคุณยังไม่อยากเปิดเผยเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างเราในตอนนี้ งั้นก็ช่างมันเถอะ ยังไงก็ไม่ได้รีบร้อนอยู่แล้ว”

จริงๆ แล้ว ในใจของบาร์บี้จะไม่รีบร้อนได้ยังไง

เพียงแค่ว่าหลังจากที่เธอเอ่ยปากพูดออกไปเช่นนั้น เธอไม่อยากทำร้ายตัวเอง และยิ่งไม่อยากได้ไม่คุ้มเสีย

“ไม่ได้เกี่ยวกับพวกนี้ จำคำพวกนั้นที่ฉันเพิ่งจะพูดไปเมื่อครู่ไว้…”

ดนัยกลับไม่อยากพูดถึงรายละเอียดอย่างเห็นได้ชัด เพียงแค่ทิ้งคำพวกนี้ไว้แบบนี้

บาร์บี้ยังอยากจะพูดอะไรอีก แต่ก็กลับทำได้แค่ใคร่ครวญอยู่ในใจครั้งแล้วครั้งเล่า เงียบไม่พูดไม่จา เธอไม่รู้ว่าควรจะพูดอย่างไรดี

รถเบนท์ลีย์สีดำมาหยุดจอดอยู่หน้าตึกคอนโด แต่รถที่หรูหราอีกทั้งยังราคาแพงลิ่วนั้นช่างแตกต่างกับตึกคอนโดที่ค่อนข้างจะทั้งเก่าและชำรุดนั้นอย่างชัดเจน

บาร์บี้เพิ่งจะลงรถ รถเบนท์ลีย์ก็ออกตัวไปข้างหน้าทันที ในใจของเธอนั้นมีความผิดหวังและหงอยเหงาอยู่เล็กน้อย

เมื่อกลับเข้ามาถึงบ้าน แม่ก็ถามเธอถึงความคืบหน้าว่าเป็นอย่างไรบ้างแล้ว

บาร์บี้ก็เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้เมื่อตอนค่ำระหว่างเธอกับเขาให้ฟังตามความเป็นจริง

ได้ยินดังนั้น แม่ของเธอก็พูดขึ้น “ในเมื่อเขาพูดแบบนี้ งั้นหนูก็ทำแบบนี้ละกัน เขากับผู้ชายคนอื่นๆ นั้นไม่เหมือนกัน สำหรับผู้ชายประเภทนี้หนูไม่สามารถบังคับเขาแบบเข้มงวดเกินไปได้ นี่ก็เหมือนการเล่นว่าว ให้เขาได้โบยบินอย่างอิสระ รอเวลาที่เขาตกลงมา ก็ยังคงเป็นของหนูเช่นเดิม”

บาร์บี้พยักหน้า พร้อมเอ่ยปากพูดขึ้นอีกครั้ง แต่ว่าในใจเธอนั้นยังคงกระวนกระวายใจเป็นอย่างมาก

“ไม่มีอะไรน่ากังวลหรอกค่ะ ค่ำนี้แค่นอนหลับสักหนึ่งตื่นก็ดีขึ้นแล้ว”

แม่ของเธอพูด “ตอนนี้เขากำชับหนูไว้ยังไง หนูก็ทำแบบนั้น”

เช้าตรู่

นาโนเพิ่งจะตื่นนอน นิ้วเรียวเล็กราวกับต้นหอมนั้นทัดผมลอนไว้หลังหูอย่างไม่ตั้งใจ พร้อมเดินตรงไปทางห้องน้ำ

เมื่อผ่านห้องรับแขก มองเห็นราชานั่งอยู่บนโซฟา คิ้วของเธอก็ขมวดแน่น คว้าหยิบหมอนข้างขึ้นมาแล้วโยนใส่ท้ายทอยของเขา!

แต่ราชาก็ตอบสนองได้รวดเร็วเช่นกัน เมื่อรู้สึกได้ถึงกลุ่มลมหนาวที่ค่อยๆ พัดใกล้เข้ามาจากทางด้านหลัง ร่างเพรียวบางของเขา ก็หลบหลีกการจู่โจมของเธอได้

แขนนั้นกางบนโซฟาอย่างตามอำเภอใจ ราชาพลิกตัวหันหน้ามา ทำเสียงจุ๊ปาก จากนั้นก็ผิวปาก “เมื่อก่อนคาดไม่ถึงว่าจะมองพลาดไป 36Dเหรอเนี่ย!”

แต่ไหนแต่ไรมานาโนไม่เคยสวมใส่ชุดชั้นในนอนตอนกลางคืนเลย อีกทั้งตอนเช้ามายังหวีผมล้างหน้า ดังนั้นเพียงแค่มัดเข็มขัดอย่างไม่ตั้งใจ หน้าอกขาวๆ นั้นก็ปรากฏออกมาให้เห็นแล้ว

ราชาอาศัยว่าตัวเองเป็นคนจ่ายเงินค่าห้อง ก็มักจะอาศัยช่วงเวลาที่เธอไม่รู้ตัวแอบย่องเข้าห้องเธอไป

ในตอนเริ่มแรกนาโนก็จะพูดกล่าวตักเตือน หลังจากที่คำเตือนใช้ไม่ได้ผลกับผู้ชายหน้าไม่อายแบบนี้ เธอถึงได้ลงไม้ลงมือ “แต่คำพูดนั้นก็ยังพอฟังดูมีเหตุผล แต่จะดีกว่าถ้าเวลาลงมือไม่ต้องอธิบายเหตุผล”

ในตอนเช้าตรู่ ราชา ถูกนาโนวิ่งไล่ตามไปๆ มาๆ อยู่ในห้องพักนั้น

วิ่งไปมาอยู่สักพัก ราชาก็หายใจหอบเหนื่อยและหยุด สองมือนั้นจับที่บนโซฟา นัยน์ตาดำลึกนั้นกะพริบตาปริบๆ “จะบอกข่าวดีให้เธอเรื่องหนึ่ง”

“ปล่อย!” นาโนก็กำลังหายใจหอบเล็กน้อย พร้อมกับพูดตรงๆ

หางตาราชาหรี่ลง นั่นช่างทำลายความสวยงามบนใบหน้าเรียวเล็กนั้นจริงๆ “แบบแปลนที่เธอเคยส่งไป พี่ชายลูกพี่ลูกน้องของฉันตกลงตัดสินใจเลือกไปใช้แล้ว”

“จริงเหรอ?” ขนาดผู้หญิงประเภทอย่างนาโน ในเวลานี้ก็อดไม่ได้ที่สีหน้าจะเต็มไปด้วยความดีอกดีใจอย่างล้นเปี่ยม สดใสราวกับดวงดาว “นี่เป็นผลงานใหญ่ของนายเลยนะ!”

“รู้ก็ดีแล้ว หลังจากนี้ก็ไม่ต้องมาป่าเถื่อนกับฉันขนาดนั้นอีก อีกทั้งเขายังบอกว่าสัญลักษณ์ธรรมชาตินั้นคือเธอ เวลาที่เธอไปอยู่ภายใต้การบริหารของเขา…”

ราชาจ้องเขม็งไปที่ใบหน้าอันน่าหลงใหลของเธออย่างไม่ละสายตา “ไม่นานหลังจากนี้ เธอจะมีชื่อเสียงโด่งดังไปทั่วฝรั่งเศส กลายเป็นนักออกแบบเครื่องประดับอัจฉริยะคนใหม่ของยุคนี้!”

นาโนทำเสียงจุ๊ปาก สลัดชุดคลุมอาบน้ำบนตัวทิ้งไป พร้อมนั่งบนโซฟาอย่างตามอำเภอใจ ยกมุมปากสีแดงสวยสดนั้นให้กับราชา “ดูสิ คนมีพรสวรรค์ก็ไม่เหมือนกันจริงๆ ฝึกไว้หน่อย…”

“……”