ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 734

ถึงคำว่าสาม ดนัยไม่ได้ขยับเคลื่อนไหว ยังคงยืนอยู่ที่นั่นโดยรักษาท่าทางก่อนหน้านี้ไว้

และมุมปากของเชอร์รีนกระตุกขึ้นโค้งด้วยความเยือกเย็น เธอยกมือขึ้นและตบหน้าเขาอย่างไร้ความปรานี!

ครั้งสุดท้ายของการตบนี้แทบจะใช้แรงของร่างกายเธอไปจนหมด ดนัยไม่ได้คาดคิดถึงว่าเธอตบมาอีกครั้งอย่างกะทันหันขนาดนี้ และรอยฝ่ามือสีแดงสดก็ปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าที่หล่อเหลาทันที

นีรดาทนไม่ได้ที่จะเห็นลูกชายของตนถูกตบซ้ำแล้วซ้ำอีก เธอจึงตวาดเสียงใส่เชอร์รีน “เธอมีสิทธิ์อะไรมาตบเขา! ไม่ว่าจะที่ไหนก็มีพื้นที่ให้เธอแทรกแซงเข้ามาตลอด!”

“ก็สิทธิ์ที่ฉันมีเงิน มีเงินฉันก็เอาแต่ใจได้ อวดดีได้ ทำให้บาดเจ็บแล้วทำให้พังแล้ว สามีของฉันมีจะรับผิดชอบค่ารักษาพยาบาลและค่าเสียหายเอง”

เชอร์รีนไม่ได้เอาคำพูดของเธอมาใส่ใจ

“แล้วก็นะ คุณได้ยินชัดเจนแล้ว ก่อนที่จะตบหน้าลูกชายของคุณครั้งสุดท้าย ฉันเคยให้โอกาสเขาได้โต้กลับแล้ว ฉันให้เวลาสามวินาที ตัวเขาเองที่พลาดโอกาส จะไปโทษคนอื่นไม่ได้!”

แรงตบนั้นไม่น้อยเลยจริงๆ จนถึงตอนนี้ฝ่ามือของเธอล้วนชาไปหมด และยังรู้สึกแสบร้อนเหมือนกับเข็มทิ่มอีก

“แก——”

นีรดาโกรธขึ้นมาอีกครั้ง แต่ก็หาคำพูดที่จะมาโต้แย้งไม่ได้ เธอทำอะไรทั้งโหดเหี้ยมทั้งเด็ดขาด แต่กลับเป็นสิ่งที่สมเหตุสมผล ยุติธรรมมีเหตุผล

การตบที่ควรจะตบได้ก็ตบไปหมดแล้ว และความโกรธในหัวใจก็ค่อยๆหายไปครึ่งหนึ่ง

เชอร์รีนไม่สนใจที่จะอยู่ที่นี่อีกต่อไป เธอยกแขนทั้งสองข้างมากอดอก แล้วเคาะนิ้วลงที่หนังสือหนังสือการหย่าบนโต๊ะ “มาเซ็นเถอะ เซ็นเสร็จแล้วฉันก็จะได้ไป!”

ดนัยจ้องมองไปที่แววตาของเธอ และอดไม่ได้ที่จะหัวใจเต้นขึ้นลงอย่างช้าๆ

เขาขยับริมฝีปากบาง ตอนที่กำลังเตรียมจะพูด ก็มีเสียงฝีเท้าดังขึ้นมาอีก

ทั้งสามคนหันไปมองพร้อมกันอย่างไม่ได้นัดหมาย และก็คือออกัสที่ปรากฏอยู่ตรงหน้า

เชอร์รีนขมวดคิ้ว “คุณมาได้ยังไง?”

“ดึกอย่างนี้คุณยังไม่กลับบ้าน ผมจะวางใจได้ยังไง…”

กางเกงขายาวสีเทาควันบุหรี่ทรงตรง ออกัสพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

ทันทีที่เห็นออกัส นีรดาก็มีแรงขึ้นขึ้นมา ด้วยทัศนคติของผู้อาวุโส เธออธิบายได้อย่างชัดเจนว่าเชอร์รีนทำอะไรมาก่อนหน้านี้ รวมถึงที่เธอดูถูกเธอในฐานะผู้อาวุโส และตบดนัยยังไง

“ทำไมดื้อแบบนี้นะ?”

ออกัสขมวดคิ้วเข้มเล็กน้อย แต่ที่มากกว่าคือความอ่อนโยนและความลุ่มหลง

“คุณป้าครับ ตอนนี้ว่ากันว่าให้ใช้ชีวิตในแบบนิสัยของตนเอง นิสัยของเธอเป็นแบบนี้ และผมก็จนปัญญาที่จะบอกเธอแล้ว แต่เธอมักจะเป็นแบบนี้มาตลอดกับคนเช่นนี้ที่มีพฤติกรรมไม่ดี คงทำให้ท่านเหนื่อยจริงๆ”

ทุกคำในประโยคนี้ล้วนปกป้องเชอร์รีน อีกทั้งยังจงใจดูถูกและตำหนิดนัยและนีรดา

นีรดาได้ฟังแล้วเปลวไฟในใจก็ร้อนขึ้นเรื่อยๆ แต่ก็ไม่สามารถระบายออกมาได้

ทั้งมุมปากและสายตาที่มองต่ำสั่นไหวของเชอร์รีนเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะเบาๆ แม่ดนัยนี้ข่มอารมณ์ที่ยากจะรับไหว!

ถ้ารู้ว่าออกัสปากร้ายขนาดนี้ ก่อนหน้านี้เธอน่าจะพาเขามาด้วยกัน มันคงจะทำให้ฉากนั้นงดงามสุดๆไปเลย!

แล้วเสียงเล็กๆ เสียงหนึ่งดังขึ้นอีก จากนั้นก็มีเสียงเรียกอันแผ่วเบาของผู้หญิงคนหนึ่ง “ประธานดนัยคะ”

คนที่มาก็คือบาร์บี้

เธอถามถึงห้องพักฟื้นในโรงพยาบาลของนายหญิงใหญ่ ดังนั้นจึงนำของขวัญมาด้วย แล้วก็ถือว่าเป็นการสอดแนมข่าวสารไปด้วย แต่เธอไม่คิดว่าในห้องพักผู้ป่วยจะมีคนมารวมกันอยู่มากมายอย่างนี้

บางครั้งสายตาก็กวาดผ่านหนังสือข้อตกลงหย่าร้างบนโต๊ะกลาง แล้วสีหน้าก็ค่อยๆเปลี่ยนไปทั้งลุ่มลึกและมัวหมองราวกับเป็นชั้นหมอกสีขาวที่ลึก

เขาไม่ได้มองไปที่บาร์บี้เลย และก็ดูเหมือนไม่ได้ฟังที่เชอร์รีนพูดด้วย ในใจของเขาก็ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

บาร์บี้ยังคงจ้องมองเขา เห็นสีหน้าแบบนี้ในใจก็ไม่รู้ว่าสับสนอะไร?

นิ้วมือร่างสูงหุ่นดีของออกัสนวดคลึงบริเวณหน้าผาก เสียงทุ้มต่ำพูดกล่าวออกมาว่า “เวลานี้ดึกแล้ว คุณยังต้องกล่อมเบบี๋เข้านอนนะ”

ถึงอย่างไรก็ควรเป็นไปตามที่ควรเป็น เชอร์รีนยืดตัวขึ้นและตอบไปว่า “เข้าใจแล้ว ประธานดนัยเซ็นเถอะ ฉันรอที่จะจากไปแล้ว”

“ไปเถอะ พรุ่งนี้เช้าผมจะมาเอาหนังสือข้อตกลงให้คุณ ตอนนี้ควรไปได้แล้วจริงๆ คนรับใช้โทรมาสามรอบแล้วบอกว่าเบบี๋ยังคงร้องไห้อยู่”

ออกัสเดินไปและยังโอบไหล่ของเธอไว้

ใกล้ๆช่วงเวลานี้เสี่ยวเป่ารู้สึกไม่ค่อยสบายตัวและมักจะมีไข้สูง

วันนี้เปลี่ยนมาดีขึ้นหน่อย ดังนั้นเมื่อได้ยินเสียงร้องไห้ เชอร์รีนก็พูดทันทีว่า "ตอนคุณไปทำงานเช้าพรุ่งนี้ อย่าลืมมาที่นี่และนำหนังสือข้อตกลงการหย่ามาให้ฉันนะ"

เมื่อคำพูดจบลง ทั้งสองก็เดินไปห้องพักฟื้นผู้ป่วย ออกัสทักทายดนัยอย่างเย็นชา แต่ทางด้านเชอร์รีนไม่ได้หันกลับไปมอง

ในที่สุดในห้องผู้ป่วยก็เงียบสนิทและเหลือเพียงสามคนเท่านั้น นีรดาช่วยบาร์บี้ขึ้นจากบนพื้น

เนื่องจากเชอร์รีนได้พูดอย่างนั้นไว้แล้ว เช่นนั้นเธอจึงคิดว่าความสัมพันธ์ระหว่างผู้ช่วยเลขานุการคนนี้กับดนัยจะต้องไม่ใช่เรื่องง่ายอย่างแน่นอน

นั่งอยู่ด้านข้าง นีรดาถามบาร์บี้ว่า อยู่ในบริษัทมานานแค่ไหนแล้ว เมื่อก่อนเคยทำอะไรมา อยู่บ้านทำอะไร และอายุเท่าไหร่แล้ว?

บาร์บี้อดทนความเจ็บปวดที่หัวเข่า และตอบกลับด้วยเสียงเบาๆ