ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 741

งานของนาโนที่กลับมาครั้งนี้มันง่ายมาก

อย่างแรกเลยคือไปที่อยู่ของสังกัดYGเพื่อเลือกดาราที่เธอคิดว่าเหมาะสมที่สุดกับชุดเพชรล่าสุดของเธอ เพื่อที่จะได้ถ่ายเป็นภาพใหญ่ที่เป็นแฟชั่นที่สุด ในอนาคตจะตีพิมพ์ในนิตยสารแถวหน้าของประเทศฝรั่งเศส อังกฤษและอเมริกาด้วย

ดังนั้นสำหรับโอกาสในครั้งนี้ ดาราหญิงที่อยู่ในบริษัทนั้นต่างก็ให้ความสำคัญ

แม้ว่ามันจะขึ้นปกนิตยสารเหล่านั้นได้ยาก แต่ครั้งนี้มันก็เป็นโอกาสที่ดี

วันนั้นตอนบ่ายนาโนเลยไปที่บริษัท เธอมีภาพของบุคคลที่คิดว่าเหมาะกับเครื่องประดับอยู่คร่าวๆเอาไว้แล้วก็เลยเลือกได้อย่างรวดเร็วมาก

เพียงในชั่วพริบตาก็จัดการหานักแสดงสี่คนได้อย่างเรียบร้อย เธอให้พวกเธอไปเตรียมตัว หลังจากนั้นนาโนเลยกลับโรงแรม

เบบี๋ยังหลับไม่ตื่น ราชาเฝ้าอยู่ข้างๆ

เห็นเธอเดินเข้ามาก็อ้าแขนรับอย่างดีอกดีใจอยากที่จะกอด

นาโนกลับตีเข้าที่หน้าอกของเขาอยางไม่เกรงใจ “เบบี๋ตื่นอยู่หรือเปล่า?”

“เปล่า เขาหลับปุ๋ยเลย”

ราชาลูบที่น่าอกเบาๆ ยกข้อมือขึ้นดูนาฬิกาที่ดูหรูและแพง พูดขึ้นว่า “แต่เบบี๋น่าจะกินนมได้แล้ว”

นาโนเดินเข้าไปเอาเบบี๋อุ้มมาไว้ในอ้อมกอด แล้วหันหลังมาส่งซิกให้กับราชาเพื่อบอกเป็นนัยให้เขาหันหนีไป

ราชาไม่รับไม่รู้แล้วยังนั่งพิงอยู่อีกข้างนึง และจ้องมองไปยังเธอ

นาโนขมวดคิ้วพลางหยิบหมอนที่อยู่บนโซฟาเขวี้ยงไปยังเขา

ราชาเห็นดังนั้นถึงได้สำเหนียก แล้วเดินออกไป

ถอดเสื้อผ้าที่อยู่บนร่างกายออกแล้วลูบใบหน้าน้อยที่นิ่มๆและเกลี้ยงเกลา ใจของนาโนก็ให้มีความรู้สึกที่ยากจะอธิบาย

เช้าตรู่ของวันถัดมา

เวลาเก้าโมงเช้า พนักงานทุกคนต่างจัดแจงเก็บของเรียบร้อยแล้ว และมุ่งเดินทางไปยังสนามบิน

เนื่องจากว่าพนักงานที่ไปด้วยในรอบนี้เยอะ และสิ่งของที่เอาไปต่างก็เป็นเครื่องประดับ ดังนั้นเลยเหมาลำมุ่งหน้าไปที่เมืองS

นาโนกับราชานั่งข้างๆกัน คนทั้งสองสลับกันอุ้มเบบี๋ คนที่ไม่รู้จักต่างยังคงคิดว่าเป็นครอบครัวเดียวกัน

เวลาที่เครื่องลงจอดเมืองSนั้นคือตอนเที่ยง หลังจากที่กลุ่มคนได้ลงจากเครื่องบินก็มุ่งหน้าเดินออกไปด้านนอกสนามบิน

ในสนามบินผู้คนเดินกันให้ขวักเสมอ ราชาอุ้มเบบี๋ นาโนหันข้างให้ คนทั้งสองเหมือนกำลังคุยอะไรกันอยู่

ในขณะนั้นเอง ภาพจากด้านหลังของชายร่างสูงก็ปรากฏขึ้น เป็นออกัสนั่นเอง

เขาออกทริปไปอเมริกา และเพิ่งบินกลับมาถึงที่เมืองS

นัยน์ตาที่ดำขลับของเขากวาดมองไปที่คนกลุ่มนั้นอย่างไม่ได้ตั้งใจ และก็ไปสะดุดอยู่ที่ร่างๆนึง เขาหรี่ตามอง

รู้สึกเหมือนคุ้นเคยมาก เหมือนจะเป็นนาโนเลย

ขณะที่สายตาที่สงสัยของเขามองไปอีกรอบก็เห็นคนกลุ่มนั้นได้เดินออกจากตัวสนามบินไปนั่งที่รถยนต์ส่วนตัวที่อยู่ด้านนอกสนามบิน

มาถึงที่บ้านตระกูลสิริไพบูรณ์

ความเหนื่อยล้าที่อยู่บนร่างของออกัสพลันมลายหายไปทันทีเมื่อได้เห็นเชอร์รีนและเจ้าตัวเล็กที่นั่งเล่นอยูบนสนามหญ้าทั้งสองคน

เขาก้มตัวลงกอดเชอร์รีนก่อน หลังจากที่จูบกับเธออย่างดื่มด่ำแล้วก็มากอดเจ้าตัวเล็กทั้งสองคน แล้วหอมแก้มสายขวา

หลังจากนั้น ดูเหมือนออกัสจะคิดอะไรขึ้นมาได้เลยพูดว่า “นาโนได้ติดต่อคุณมาบ้างหรือเปล่า?”

“เปล่านิ ทำไมหรอ?”

เชอร์รีนถามอย่างใคร่รู้

ช่วงแรกๆนาโนยังส่งเมล์มาหาเธอ แต่พอช่วงหลังๆก็ไม่ได้ส่งมาอีกเลย

“เมื่อกี้นี้ตอนอยู่สนามบินเหมือนผมจะเห็นเธอ และข้างกายก็มีผู้ชายคนนึงอยู่”

ออกัสเอ่ยปากพูดขึ้นว่า “แม้ว่าจะไม่ได้เห็นชัดหน้าชัดๆ แต่ภาพด้านหลังและท่าทางการเดินก็ทำให้ผมรู้สึกว่าเหมือนเธอ”

ได้ยินดังนั้นใจของเชอร์รีนก็เต้นรัวๆ

ถ้าพูดอย่างนี้ นั่นก็แสดงว่านาโนผู้หญิงที่เย็นชาก็กลับมาแล้วน่ะสิ?