ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 744

ราคาได้ปรับตัวขึ้นอย่างรวดเร็ว แค่ชั่วพริบตาก็ไปถึงสามล้านแล้ว

เชอร์รีนนั่งไขว่ห้าง นิสัยของเศรษฐีนีที่ซ่อนอยู่ก็เผยให้ออกมา เธอพูดว่า “ห้าล้าน!”

ได้ยินเสียงนี้นาโนก็หันมามอง สายตาของเธอสบเข้ากับเชอร์รีน ปากที่งดงามสีแดงของเธอส่งจุ๊บให้กับเธอ

ระหว่างนี้เธอก็เห็นดนัย หลังจากที่สายตามาหยุดอยู่ที่ชั่วครู่ เธอก็เก็บสายตาก้มมองลงต่ำน้อยๆ จนเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้งก็อยู่ในความเงียบ

ดนัยกลืนน้ำลายแล้วเอ่ยปากพูดขึ้นว่า “หกล้าน!”

หัสดินที่นั่งอยู่ด้านข้างดึงเสื้อของเขา “เมื่อกี้นี้เหมือนจะเป็นจะตายอยู่เลย ตอนนี้ทำไมถึงยอมตีราคาสูงล่ะ? เป็นเพราะรู้สึกว่านาโนสวยมากใช่มั้ยล่ะ? สวยจนบาดใจ!”

“เธอสวยขนาดไหน จะมีใครเข้าใจได้มากกว่าฉันอีก ฉันรู้มาตั้งนานแล้วโว้ย”

ดนัยพูดเสียงทุ้มต่ำ ความตะลึงและความแปลกใจของเขามาจากการที่เธอปรากฏตัวขึ้นอย่างกระทันหันและการเปลี่ยนบทบาทของเธอ

สิบเดือนที่จากกันไปนี้ เธอได้กลายเป็นนักออกแบบของโลกแฟชั่น

ในสิบเดือนนี้ เธอได้ผ่านมากับอะไรกันแน่ เขานั้นให้ใคร่รู้นัก!

สุดท้ายการสนนราคาก็สูงยิ่งขึ้นเรื่อยๆ มีคนไม่น้อยต่างยอมแพ้ไป เหลือแต่เชอร์รีนและดนัย คนนึงเสนอราคา คนนึงตัดราคา

เชอร์รีนหัวเราะอย่างเย็นชา

ตอนนั้นที่หย่ากันไป นาโนไม่ได้เอาเงินแม้แต่สตางค์แดงเดียว ตอนนี้ตัวเขาเองจะกระโดดเข้ามา เธอไม่ถือสาที่จะให้เขาเสียเลือดเสียเนื้อ!

เมื่อคิดได้อย่างนี้เชอร์รีนเลยจิบกาแฟพลางสนนราคาเรื่อยๆ เพื่อรอให้ดนัยได้แย่งจากเธอไป

นาโนยืนอยู่บนเวทีสายตากวาดมองมาที่คนทั้งสอง หลังจากนั้นก็พิงอยู่ด้านข้างอย่างเหนื่อยหน่าย

มุมปากของเธอฉีกยิ้มแต่มีความเยือกเย็น

สุดท้ายแล้วเชอร์รีนสนนราคาถึงสิบแปดล้าน แต่ดนัยกลับให้ถึงยี่สิบล้าน เห็นได้ชัดว่าจะเอา ในเมื่อเขายอมที่จะเป็นคนโง่ เธอก็จะดูแลจัดให้เขาด้วยความเต็มใจ

สุดท้ายแล้วพิธีกรประกาศว่านอกจากจะได้รับเพรชเซ็ตนี้แล้ว ยังได้เต้นรำหนึ่งเพลงกับCYด้วย พร้อมทั้งกับกระพริบตาหยอกล้อด้วย “ผมเกรงว่านี่จะเป็นรางวัลที่งดงามที่สุดของที่นี่ ท่านประธานดนัยเป็นผู้ชายที่โชคดีไม่น้อยเลยนะครับ!”

ต่อจากนั้นการประมูลได้สิ้นสุดลง เสียงเพลงค่อยๆดังขึ้น แต่ละคู่ก็ได้เข้าสู่ลานเต้น

นาโนให้ผู้ช่วยนำเซ็ตเพรชเก็บไว้ให้ดี เธอวางลงไปในกล่องเพรช หลังจากนั้นก็เดินสาวเท้าเข้าไปหาคนกลุ่มนั้น

เห็นว่าเธอเดินเข้ามาใกล้ หัสดินเลยเอ่ยปากพูดขิง “ไม่เลวนิ ตัวหายนะมาถึงจุดนี้ก็ก้าวไปอีกขั้นนึงได้!”

“แต่คุณยังคงทำตัวน่ารำคาญชะมัด!”

นาโนไม่สนใจ หลังจากนั้นได้เดินเหยียบเท้าของหัสดินอีก

และมาหยุดอยู่ที่ด้านหน้าของเชอร์รีน เธอยิ้มน้อยๆ อ้าแขนรับแล้วกอดเบาๆว่า “ฉันกลับมาแล้วนะ!”

“ฉันรู้แล้ว” เชอร์รีนกอดกับเธอ พูดชมว่า “คืนนี้สวยจังเลย”

“นั่นมันแน่อยู่แล้วเปล่า อีกอย่างก็จำเป็นด้วย” นาโนคุยโว หลังจากนั้นก็หันหน้าไปทางออกัสแล้วกอด “ท่านประธานออกัสไม่เจอกันนานเลยนะ”

“เห็นว่าคุณใช้ชีวิตอย่างมีความสุขอย่างนี้ ก็คงมีใครบางคนเบาใจ….” คำพูดนั้นพูดกับนาโน แต่สายตาของเขามาตกอยู่ที่เชอร์รีน

“ฝีปากไม่เบา ฉันต้องใช้ชีวิตอย่างมีความสุขอยู่แล้ว หรือจะให้ไปฆ่าตัวตายงั้นหรอ?”

นัยน์ตาและลูกกระเดือกของดนัยก็เคลื่อนไหวไปตามกัน สายตานั้นเหมือนมาตกอยู่ที่ร่างของเธออย่างไม่ละสายตา

มือของดนัยกระชับแน่นขึ้นมาอีกครั้ง นัยน์ตาดำขลับของเขาเผยให้เห็นถึงความคิดถึงอย่างลึกซึ้ง “โนโน”

“อย่าเรียกฉันแบบนี้อีก ให้เรียกว่านาโนนะคะ”

เขารู้สึกพ่ายแพ้ เธอพูดขัดโดยที่ไม่ให้เขาพูดจบก่อน และบวกกับใบหน้าที่เย็นชานั้นของเธอ

“ผมหาคุณมานาน ตั้งแต่เดือนแรกที่คุณจากไปผมก็เริ่มตามหา หามาสิบเดือนเต็มๆ แต่ไม่เคยหาคุณเจอเลย!”

นาโนไม่ได้สนใจมากนัก เธอย้อนถามว่า “ตามหาฉันให้กลับมาเพื่อที่ต่อจากนั้นจะได้ดูพวกคุณรักกันมากแค่ไหน แต่คุณลืมไปแล้วหรือเปล่าคะว่าต่อให้คุณรักกัน ฉันก็ไม่สะทกสะท้านอะไรหรอกค่ะ ฉันคิดว่าคุณไม่เคยเข้าใจเหตุผลข้อนี้เลย”

เขาจ้องมองเธอ แต่มุมปากแดงที่สวยงามของเธอยกขึ้น แล้วค่อยๆพูดออกมา

“ตอนที่ฉันกอบคุณขึ้นมาคุณคือแก้ว ตอนที่ฉันสลัดทิ้งแล้วจากไป คุณก็แค่เศษแก้วเท่านั้น!”

ดนัยหัวใจเต้นแรง

นาโนปล่อยเขา “คุณดนัยพูดแต่สิ่งที่ฉันไม่ชอบฟัง ดังนั้นก็ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องเต้นรำกันต่อไป”

ในเวลานี้ร่างสูงใหญ่ก็ได้เดินเข้ามา ราชาเร่งรีบเดินเข้ามา “ง้วนป้อ!”

คิ้วเรียวงามของนาโนขมวดขึ้น เธอเอามือปิดปากราชาไว้!

“ง้วนป้อ คังซีไม่สบายไข้ขึ้นสูง ร้องไห้ตลอดเลย” ราชาพูดอย่างรู้สึกสงสารเป็นที่สุด

พอได้ยินดังนั้นนาโนก็บอกลา หลังจากนั้นก็เดินคู่ออกไปกับราชา เชอร์รีนขวางไว้ มองผู้ชายตรงหน้าด้วยความประหลาดใจ

“วันหลังถ้ามีเวลาจะแนะนำให้รู้จัก ตอนนี้ฉันมีธุระสำคัญ” นาโนพูดจบก็เดินหน้าออกไป