ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 753

บาร์บี้พูด “อาหารค่ำทานเรียบร้อยแล้ว และก็กินผลไม้ด้วยค่ะ ตอนนี้นอนหลับไปเรียบร้อยแล้วค่ะ แต่ได้ยินมาว่า คุณนาโนรับเด็กมาเลี้ยงคนหนึ่งด้วยค่ะ”

นีรดาก็ไม่ได้รู้สึกว่าแปลกเลยแม้แต่น้อย เปิดปากกล่าว “ปกติมากเลย หล่อนมีลูกไม่ได้ ทั้งยังบวกกับอายุปูนนี้แล้ว แน่นอนว่าจะต้องหาวิธีอยู่แล้ว ตอนกลางคืนเธอก็ไม่ต้องกลับไปแล้วนะ พรุ่งนี้เช้าฉันจะไปเฝ้าแทนเธอ”

บาร์บี้กล่าว “ไม่เป็นไรค่ะ ฉันสามารถลาได้ค่ะ เอางานของพรุ่งนี้มาทำที่ห้องผู้ป่วยได้ค่ะ หากมีตรงไหนที่ไม่เข้าใจดิฉันจะได้ขอคำแนะนำกับประธานดนัยได้พอดีเลยค่ะ”

คำพูดเช่นนี้นีรดาชอบฟังมาก มีคุณธรรมมากจริงๆ แม้แต่เรื่องเหล่านี้ก็คิดพิจารณาไว้แล้วด้วย ไม่เลวจริงๆ

จากนั้นก็ไม่ได้พูดอะไรอีกมากมาย ก็วางสายไปแล้ว

เช้าวันรุ่งขึ้น

หลังจากที่นาโนตื่นนอนก็โทรศัพท์หาดนัย “การผ่าตัดเสร็จเรียบร้อยแล้วหรือยังคะ？”

เพียงแค่ประโยคสั้นๆง่ายๆเท่านั้น ในใจดนัยก็มีความสุขมากแล้ว “เมื่อวานก็ผ่าตัดเสร็จเรียบร้อยแล้วครับ คุณหมอบอกว่าไส้ติ่งถูกตัดออกไปแล้ว เพียงแต่——”

แต่ทว่า ยังไม่ได้รอให้เขาพูดจบ นาโนก็เปิดปากพูดขัดขึ้นแล้วพูดอีกครั้งว่า “ในสองวันนี้ก็หาเวลาว่างไปสำนักงานกิจการพลเรือนเพื่อจัดการเรื่องนี้กัน หรือไม่คุณก็ให้คนของสำนักงานกิจการพลเรือนไปที่โรงพยาบาล และฉันตรงไปที่นั่นเลยก็ได้นะ”

ดนัยปิดปากเงียบ ไม่พูดอะไร

และอีกด้านหนึ่ง นาโนก็วางสายไปเรียบร้อยแล้ว

ต่อจากนั้น บรรยากาศภายในห้องผู้ป่วยก็เงียบลง

บาร์บี้สังเกตเห็น แต่เธอกลับไม่เลือกที่จะเปิดปากในช่วงเวลาอ่อนไหวแบบนี้ ยังคงนั่งทำงานอย่างเงียบๆ

ร่างสูงค่อยๆเลื่อนลงมา ดนัยเอนตัวลงนอนตะแคงอยู่บนเตียง ดวงตาของเขามองออกไปนอกหน้าต่างครุ่นคิด

ความมุ่งมั่นของเธอที่ต้องการจะเซ็นชื่อบนใบหย่านั้นแรงกล้ามาก อีกทั้งยังไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้อีก แต่ว่าเขา……

ตอนบ่าย นีรดามาที่โรงพยาบาล “ฉันได้ยินมาว่านาโนรับเด็กมาเลี้ยงใช่ไหม?”

“แม่ฟังใครพูดมาเหรอครับ？”

ดนัยเงยหน้าขึ้นและมองขึ้นไป

นีรดาขยับตาแล้วพูด “ฟังที่หัสดินพูดไง อีกอย่างนั้นมันก็ไม่ใช่ข่าวที่เป็นความลับอะไรสักหน่อย”

“อืม น่าจะใช่”

ดนัยกล่าวด้วยเสียงราบเรียบ

เธอให้กำเนิดไม่ได้ ตอนที่ทั้งสองคนยังไม่ได้แยกกันอยู่ เธอก็เคยพูดอยู่หลายครั้งเรื่องรับเด็กมาเลี้ยง

“ในฐานะผู้หญิง ชีวิตนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือแต่งงานมีลูก ไม่สามารถมีลูกก็ถือเป็นความน่าเสียใจอันใหญ่หลวงของชีวิตเธอจริงๆ”

ทีวีเปิดอยู่ บนนั้นกำลังออกอากาศข่าวบันเทิง ที่กำลังออกอากาศอยู่เป็นข่าวของนาโนพอดี แน่นอนว่าสิ่งที่พูดถึงล้วนเป็นคำสรรเสริญชมเชย

นีรดาจ้องดูทีวี “หล่อนเก่งมากขนาดนั้นเลยเหรอ?”

“ฉันเห็นคุณนาโนปรากฏอยู่บนนิตยสารที่ทันสมัยที่สุดของประเทศอังกฤษและอเมริกาอยู่บ่อยๆ ปัจจุบันเธอเป็นถึงดีไซเนอร์เครื่องประดับ เครื่องประดับที่ออกแบบออกมาล้วนแต่เป็นดาราสวมใส่” บาร์บี้กำลังทำการอธิบาย

“คิดไม่ถึงว่าเธอยังมีความสามารถมากอยู่เหมือนกัน” นีรดากล่าวเช่นนั้น

เธอไม่ได้เป็นห่วงเลยแม้แต่น้อยว่านาโนจะหาเงินได้เท่าไหร่ เพราะตระกูลเตชะโสภาไม่ขาดเงิน สำหรับลูกสะใภ้สุดท้ายแล้วจะหาเงินได้หรือไม่ได้ยังไง เธอก็ไม่ได้เอามาใส่ใจ

คืนวันนั้น นาโนโทรศัพท์เข้ามาอีกครั้ง

“ฉันไม่ได้มีเวลามากพอขนาดที่จะรอไปได้ตลอด วันมะรืนตอนบ่ายคุณจะต้องเซ็นชื่อบนใบหย่า ไม่เช่นนั้นฉันก็จะไปฟ้องหย่า นี่เป็นคำแนะนำและคำเตือนสุดท้ายของฉัน！”

ทั้งสามคนนั่งอยู่ตรงมุมห้อง รอเครื่องดื่มไปคุยไป

ผู้หญิงจริงๆแล้วแปลกมาก ก่อนที่จะแต่งงานมีลูกนั้น เรื่องที่จะสนทนาพูดคุยส่วนใหญ่ล้วนเป็นเรื่องของแฟนตัวเอง

จนกระทั่งหลังแต่งงาน เรื่องที่จะพูดคุยนั้นก็เป็นเรื่องพ่อแม่สามี หลังจากมีลูก หัวข้อที่จะพูดคุยกันนั้นล้วนเป็นเรื่องของลูกทั้งหมดแบบไม่มีเงื่อนไขใด

ยู่ยี่ดื่มน้ำและอุ้มคังซีไป พร้อมถามนาโนว่า "เธอตอนนั้นเธอคลอดตามธรรมชาติหรือผ่าคลอด?"

"คลอดตามธรรมชาติ" นาโนเปิดปากกล่าว "เขาทรมานฉันมาก ไม่ยอมออกมาสักที เกือบจะทำให้ฉันทรมานตายแล้ว"

นั่งอยู่ตรงหัวมุมที่ด้านหลังของทั้งสามคน ดนัยและหัสดินเพิ่งจะนั่งลงและได้ยินคำพูดนั้นพอดี

ทันใดนั้น ทั้งสองคนก็ทยอยกันตกตะลึงอยู่ตรงนั้นราวกับรูปปั้นประติมากรรม

"ตอนนั้นฉันก็คลอดตามธรรมชาติเหมือนกัน คลอดอย่างยากลำบากมาก ฉันทัชก็อยู่ในห้องผ่าตัดเป็นเพื่อนฉัน ตั้งหลายครั้งต้องการให้ฉันผ่าคลอดแต่ฉันไม่เห็นด้วย" ยู่ยี่พูดว่า "จริงๆแล้วมันเจ็บปวดก็แค่ช่วงเวลานั่นแหละ กัดฟันยืนหยัดสักหน่อยก็ผ่านไปได้แล้ว ใช่แล้ว ตอนนี้คังซีกินนมผงหรือว่านมเธอล่ะ?"

"อะไรก็ได้หมดเลย เวลาส่วนมากก็กินนมของฉันหมดเลย จะชงนมผงให้เขาเป็นครั้งคราว" นาโนดื่มน้ำผลไม้

"อุ๊ย แต่ก่อนเธอ 36c เลยนะ ตอนนี้ยังมีอยู่ไหม?" ระหว่างที่พูดสายตาของยู่ยี่เหลือบมองไปที่หน้าอกของเธอไม่หยุด

นาโนก็ไม่เอามาใส่ใจแม้แต่น้อย แต่กลับภูมิใจกับหน้าอกที่กลมโตและอวบอิ่มของเธอ "ทำไม อิจฉาริษยาเหรอไง?"

ยู่ยี่ไม่สามารถทนมองเธอที่ท่าทางอวดดีแบบนี้ได้

ยู่ยี่เอามือยื่นออกไปก็จับหน้าอกของเธอได้เลย

รอบข้างมีคนจำนวนไม่น้อยกำลังมองอยู่ เชอร์รีนจำต้องขัดทั้งสองคน "มีคนกำลังมองอยู่นะ ใส่ใจภาพลักษณ์กันหน่อยสิ"

"พวกเขาก็กล้ามองเพียงเท่านั้น ไม่กล้าแตะต้อง! ยู่ยี่ยิ้มตาหยี "ความรู้สึกที่สัมผัสนั้นไม่เลวเลยจริงๆ ทั้งนุ่มทั้งใหญ่ หลังจากนี้ให้ฉันสัมผัสทุกวันเลยนะ"