ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 752

ใกล้เวลาพลบค่ำ หัสดินมาแล้ว พร้อมกับจานผลไม้และอาหารรสหม่าล่าจำนวนหนึ่ง

นั่งอยู่ข้างเตียงผู้ป่วย และเพลิดเพลินกับการกินอาหาร

ดนัยขมวดคิ้ว เห็นจนไม่รู้สึกแปลกใจอะไรกับเขาที่เป็นแบบนี้ เพียงแค่ดื่มของเบาๆ แล้วดมกลิ่นหอมพวกนี้ มันก็ค่อนข้างทรมานมากจริงๆ

“ทำไมวันนี้ถึงมีเวลามาได้?”

“นี้ไม่ใช่การมาเยี่ยมนายผู้ป่วยคนนี้” หัสดินพูดอย่างเป็นธรรมชาติ “เออ ใช่แล้ว ได้ยินว่าตอนที่นายกำลังเซ็นใบหย่าก็เจ็บปวดจนยืนไม่ได้แล้วเหรอ”

ดนัยไม่สนใจเขา “คุณชายใหญ่ออกัสไม่ได้มาด้วยกันกับนายเหรอ?”

“ยุ่งกับการรับภรรยาของเขาอยู่ มีเวลามาที่ไหนกันล่ะ ตอนนี้เขามีทุกอย่าง ไม่เหมือนกับคนเหงาอย่างพวกเราสองคน”

ดนัยไม่พูดอะไร หัสดินยังคงถอนหายใจพร้อมพูด “ทั้งเขาทั้งนายล้วนแต่ยึดเอาผลประโยชน์จากงานแต่งของฉัน หากไม่ใช่เพราะฉันแต่งงาน เขาจะเจอกับคุณครูเชอร์รีนได้อย่างไร นายก็จะพบกับยัยแม่มดได้อย่างไร เพียงแต่โชคชะตาต่างกัน ตอนนี้คนที่ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขที่สุดก็คือเขา!”

ทั้งสองคนครุ่นคิดอยู่เนิ่นนาน หลังจากผ่านไปนาน ดนัยเอ่ยถาม “ตอนนั้นทำไมนายถึงเลือกที่จะนอกใจ?”

“นายก็รู้ ตอนแรกเริ่มก็ไม่ได้ตั้งใจ หลังจากดื่มเหล้าจนเมา ยู่ยี่บอกว่าให้อภัยฉัน แต่ทุกวันก็จะยกเอาเรื่องนั้นขึ้นมาพูดทิ่มแทงฉัน เริ่มแรกฉันก็ยังอดทนเกลี้ยกล่อมเธอได้ ใครใช้ให้พวกเราทำผิดก่อนล่ะ”

“แต่นายก็รู้นิสัยนายน้อยเนี่ยถูกตามใจจนชินตั้งแต่เด็ก เกลี้ยกล่อมไปได้เดือนหนึ่งก็เริ่มเบื่อแล้ว”

หัสดินถอนหายใจและเอนพิงบนโซฟา “นี่พอได้ผ่อนคลาย ก็ยิ่งทำให้ขยะแขยง จากนั้นก็ยิ่งไม่อยากที่จะกลับไป”

เขาพูดว่า “ตอนนี้มาคิดๆดู มันเป็นเรื่องปกติมากที่ตอนนั้นยู่ยี่จะมีความคิดและความรู้สึกแบบนั้น”

ดนัยไม่พูดอะไร และก็ไม่อาจรู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

“ส่วนที่ทำไมนายถึงเลือกเส้นทางเดียวกันกับฉัน ฉันก็ไม่ถามแล้ว เพราะว่าฉันเข้าใจอย่างชัดเจนเลย”

หัสดินกล่าว “ฉันคิดว่าเลขาบาร์บี้หญิงสาวคนนี้ก็ไม่เลวเลย คบกันไปเลย”

ดวงตาดนัยกวาดมองเขา เขายักไหล่พร้อมพูด “ฉันกำลังพูดความจริงนะ เออ ใช่แล้ว นาโนรับเด็กมาเลี้ยงแล้วเหรอ?”

“ทำไมถึงถามแบบนี้?”

“วันนั้นที่ไปเข้าร่วมงานปาร์ตี้ ฉันเหมือนกับจะได้ยินเธอพูดว่าลูกป่วย เป็นหวัด จากนั้นนาโนก็ออกไปด้วยความตื่นตระหนก”

หัสดินหรี่ตาและพูดว่า “ฉันคิดว่าปฏิกิริยาของเธอดูแปลกๆ หรือว่าเธอรับเด็กมาเลี้ยงจริงๆเนี่ย”

ดนัยไม่รู้เรื่องอะไรยิ่งกว่าเขา หลังจากได้ฟังที่เขาพูด ถึงจะได้รู้เพียงเล็กน้อย หัวคิ้วของเขาก็ย่นขึ้น

บาร์บี้ฟังอยู่อย่างเงียบๆ เธอเพียงแต่ฟัง โดยไม่ได้พูดอะไร รับเลี้ยงเด็ก เป็นแม่บุญธรรม?

“ช่างเถอะ ถึงอย่างไรนายกับยัยแม่มดก็ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก หล่อนมีเรื่องอะไรก็วนมาไม่ถึงนายจัดการหรอก ก็ถือว่าฉันกำลังพูดเพ้อเจ้อละกัน หลังจากนี้นายกับผู้ช่วยบาร์บี้ก็ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขแล้วกัน ฉันให้ของขวัญชิ้นใหญ่กับพวกนาย……”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น บาร์บี้ที่หันหลังให้ทั้งสองคนก็ยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย ความสุขที่อยู่ในใจก็เกิดพลุ่งพล่านออกมา

ตอนนี้ คนภายนอกทุกคนล้วนแอบคิดว่าเธอคือลูกสะใภ้ของตระกูลเตชะโสภา

นาโนกลับถึงโรงแรมก็เป็นเวลาหนึ่งทุ่มยี่สิบนาที พูดได้เลยว่าราชาไม่พอใจเป็นอย่างมาก “โตขนาดนี้แล้ว ไม่คิดเลยว่าพูดยังไม่เป็นคำพูดอีก คุณกลับมาช้าไปยี่สิบนาทีเต็มๆ”

“แผนการที่วางไว้ย่อมไม่มีทางสู้การเปลี่ยนแปลงได้ มีน้ำผลไม้ไหม เทน้ำผลไม้ให้ฉันแก้วหนึ่งสิ” นาโนรู้สึกกระหายน้ำ

ราชายังคงเทน้ำผลไม้ให้ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความไม่เต็มใจ หลังจากก็ยื่นมือเอาเธอเข้าไปโอบในอ้อมกอดอย่างฉับพลัน “ช้าไปหนึ่งนาทีก็กอดหนึ่งนาที เพราะฉะนั้นกอดยี่สิบนาทีเริ่มตั้งแต่ตอนนี้”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น มือนาโนก็ตบลงไปอย่างไม่สบอารมณ์ “ทั้งวันจนดึกดื่นก็รู้แต่แค่ลวนลามผู้หญิง”

“ผมยังชอบกินเชอร์รี่ของผู้หญิง และชอบดื่มนมสดด้วย” ราชายักคิ้วด้วยสีหน้าที่ไม่ปกติ

“ถ้ายังพูดไร้สาระกว่านี้อีก ก็จะเอาของที่มีคุณค่าที่สุดของนาย ทำลายทิ้งไปซะ”

ในระหว่างที่พูด เข่าของนาโนก็ถูกดันขึ้นอย่างไม่เกรงใจ

หลังจากนั้นอีกราชาก็ล้มลงบนโซฟา ยื่นมือปิดบังกลางหว่างขาของตัวเองและคร่ำครวญ

การกระทำของนาโนแม้จะรวดเร็ว แต่จริงๆก็ไม่ได้ใช้แรงเท่าไหร่เลย เมื่อมองดูท่าทางอวดดีของเขา เธอก็เกี่ยวริมฝีปาก และเข้าไปในห้องนอน

คังซีนอนหลับไปแล้ว ใบหน้าเล็กที่ขาวและเรียบเนียนแดงก่ำ

ณ ตอนนั้นใจก็อ่อนโยนไปหมดแล้ว เธอลูบไล้เบาๆ เธอเปิดผ้าห่มออกและเข้าไปนั่งกล่อมลูกน้อย

ตอนกลางคืน นีรดาโทรหาบาร์บี้ “ที่โรงพยาบาลตอนนี้เป็นยังไงบ้าง?”