ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 755

เธอรักดนัยอย่างสุดซึ้งจริงๆในตอนแรก หรืออาจพูดได้ว่า เธอรักดนัยมากๆ

ในตอนแรกนั้นผู้ชายที่มาจีบเธอก็มีไม่น้อย ต้องการหน้าตามีหน้าตา ต้องการทรัพย์สินมีทรัพย์สิน แน่นอนว่าในนั้นก็ไม่ขาดผู้ชายที่พร้อมไปด้วยความสามารถและรูปร่างหน้าตาดั่งเช่นดนัย

เพียงว่า ไม่ว่ากับใคร เธอก็ไม่มีความรู้สึกใจเต้นเลย มีแค่กับเขาเท่านั้นที่สามารถเรียกได้ว่าแข็งแกร่ง จึงเลือกเขาจากผู้ชายมากมายนั้น

ในเมื่อก่อน เธอไม่มีความคิดที่จะแต่งงาน เพราะเธอตระหนักรู้ในความเป็นจริงอย่างชัดเจนว่า แต่งงานคือแต่งงาน มีความรักก็คือมีความรัก นี่นับเป็นสองเรื่องที่แตกต่างกันเลย

มีความรักคืออิสระ ไม่ถูกผูกมัดใดๆ

แต่การแต่งงานหมายความว่าต้องปฏิบัติตามภาระหน้าที่ของการเป็นภรรยา รับใช้แม่สามีและสามี แล้วยังไม่สามารถใช้ชีวิตอย่างอิสระได้อีก

แต่เมื่อครั้งที่เขาคุกเข่า พร้อมกับชูแหวนขึ้นมานั้น หากพูดว่าในใจของนาโนไม่ตื่นเต้นก็คงเป็นเรื่องโกหก

ในชั่วขณะนั้น มีความปรารถนาและความโหยหาต่อการแต่งงาน จึงตอบตกลงการขอแต่งงานไป

แต่ก็เธอไม่คิดว่า อายุไขของความรักนั้นจะสั้นขนาดนี้

ไม่ว่าจะอย่างไรก็ไม่เคยคิดว่าจะมีวันที่เขาพูดกับเธอว่า เขามีความรู้สึกดีๆกับผู้หญิงคนอื่น ตอนนี้ก็ไม่รู้ว่าจะสามารถรักษาให้การแต่งงานนี้คงอยู่ต่อไปได้หรือไม่

เขาไม่มีทางรู้เลยว่าเธอตัดสินใจด้วยความจริงจังมากขนาดไหนถึงได้ตัดสินใจแต่งงาน แต่กลับพูดประโยคนั้นออกมาได้อย่างง่ายดาย หมดหวังไหม?

จะไม่หมดหวังได้อย่างไร?

ตราบใดที่เป็นผู้หญิง โดยเฉพาะหญิงที่เป็นภรรยา เมื่อหลังจากได้ยินคำพูดเหล่านั้น ความรู้สึกนั้นเหมือนกับโดนไฟฟ้าช๊อตจริงๆ

ระหว่างที่ความคิดและอารมณ์ในใจของเธอยังคงล่องลอยไปมั่วนั้น ในขณะนั้นเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ร่างกายของนาโนเอนไปข้างหน้าเล็กน้อย และหยิบมา เป็นดนัยที่โทรมา

นิ้วมือหยุดลงบนปุ่มตัดสายโดยสัญชาตญาณ

ในระหว่างที่กำลังจะตัดสาย เธอก็คิดถึงเรื่องใบหย่า

ในใจอดไม่ได้ที่จะแอบคิดว่า บางทีเขาอาจจะโทรมาเพราะเรื่องนี้ก็เป็นได้

ดังนั้น เธอจึงรับสาย ไม่รอให้เขาเปิดปากพูด และพูดอย่างตรงประเด็นว่า "พรุ่งนี้ต้องเซ็นชื่อในใบหย่า ไม่มีพื้นที่ให้ผ่อนปรนอีกแล้ว!"

"......" อีกฝั่งของโทรศัพท์กลับเงียบมาก เขาไม่พูดอะไรออกมาเลย ทำแค่หยิบขวดเหล้าขึ้น เงยศีรษะและดื่มอย่างบ้าคลั่ง

ดังนั้น สิ่งที่นาโนได้ยินก็มีเพียงเสียงไออย่างรุนแรง และยังมีเสียงของขวดเหล้าที่กระทบกันไปมั่ว

ท้ายที่สุด นาโนก็ขมวดคิ้ว และหมดซึ่งความอดทน

"โทรศัพท์เข้ามาเพียงเพื่อที่จะให้ฉันฟังเสียงคุณดื่มเหล้า และยังมีอีกเรื่องที่ต้องบอก หลังจากนี้นอกจากเรื่องใบหย่าแล้ว ก็ไม่ต้องโทรมาหาฉันอีก!"

ในขณะนั้นเอง เสียงของดนัยก็ลอยผ่านเข้ามา "......คุณมีลูกกับผู้ชายคนอื่นงั้นหรือ?"

ดวงตากระตุก เธอถามกลับไปว่า "ประโยคนี้ของคุณหมายความว่าอะไร?"

"เด็กที่คุณพากลับมาจากต่างประเทศในครั้งนี้ ไม่ใช่เด็กที่คุณรับเลี้ยง แต่เป็นเด็กที่คุณให้กำเนิดด้วยตัวเองใช่ไหม ?"

ดวงตาอัลมอนด์ของนาโนเบิกกว้างออกเล็กน้อย เต็มไปด้วยความสงสัยและความประหลาดใจ

แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ และยอมรับไปตรงๆว่า "เป็นฉันให้กำเนิดเองแล้ว แล้วจะยังไง?"

เมื่อได้ยินการยอมรับด้วยปากของเธอเอง ลมหายใจของดนัยก็ค่อยๆเปลี่ยนและเต็มไปด้วยความขุ่นมัว "ทำไมถึงมีลูกกับผู้ชายคนอื่นได้เร็วขนาดนี้ แต่พวกเรากลับอยู่ด้วยกันมานานขนาดนั้น ทำไมกัน?"

"งั้นก็ต้องถามตัวคุณเองแล้ว" มุมปากของนาโนยกยิ้มและหัวเราะเยาะว่า "งั้นก็ทำได้เพียงโทษคุณที่ดีได้ไม่เท่าคนอื่น ไม่มีอัตราความประสบผล"

ดนัยเงียบงัน และไม่ได้พูดอะไรต่อ

"แต่ว่า เรื่องที่ฉันคลอดลูกนั้น คุณรู้ได้ยังไง ?" เธอถามด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยการเยาะเย้ย

"วันนี้ไปร้านกาแฟกับหัสดิน และได้ยินคำพูดของพวกคุณโดยบังเอิญ……" เขาตอบกลับด้วยเสียงที่ต่ำและเบามากๆ

เมื่อได้ยินดังนั้น นาโนก็พูดต่อว่า "แต่ฉันก็ไม่ได้วางแผนว่าจะปิดบังเรื่องนี้เลยสักนิด เมื่อวันนี้คุณรู้แล้วก็นับว่าเป็นเรื่องที่ดี ในเมื่อก็รู้แล้วว่าฉันมีลูกกับผู้ชายคนอื่น งั้นคุณก็ไม่มีความจำเป็นที่จะยืดเวลาออกไปอีก รีบเซ็นชื่อเถอะ!"