ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 757

จ้องมองผลการทดสอบด้วยความตะลึงงัน ดนัยไร้ซึ่งการตอบสนองไปชั่วขณะ ราวกับคนโง่

“คุณดนัย คุณดนัย……” แพทย์หญิงไม่เห็นเขามีปฏิกิริยาตอบสนองอยู่นาน เลยเปิดปากเรียก

เมื่อดึงความคิดและสติของเขากลับมาได้ ดนัยจึงมองไปที่เธออย่างไม่เข้าใจ

“คือว่า ฉันเห็นว่าคุณไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองอยู่นานเลยค่ะ” แพทย์หญิงรู้สึกว่าสายตาที่เขามองผลการทดสอบนั้นแปลกอย่างสุดแสนจะพรรณนา

“ผมแค่อยากดูอีกสักพัก……”

มุมปากของดนัยยกยิ้มขึ้น คลื่นในดวงตาของเขานั้นเปล่งประกาย ดูเหมือนว่าเขาจะอารมณ์ดีมาก

แพทย์หญิงมองเขาด้วยความแปลกใจอีกครั้ง ก่อนจะส่ายหัว และไม่คิดอะไรอีก

ดนัยลุกขึ้น และอยากจะเลี้ยงอาหารเธอ

เมื่อดูแผนการที่มีอยู่ในช่วงถัดไป แพทย์หญิงเชื้อสายจีนจำต้องปฏิเสธด้วยความขอโทษขอโพย

เมื่อเดินออกมาจากโรงพยาบาล ความรู้สึกยินดีและมีความสุขที่เอ่อล้นอยู่ในใจก็ไม่สามารถอดกลั้นเอาไว้ได้อีก

มีคนมากมายเดินผ่านไปมาอยู่บนท้องถนน แต่เขาก็ไม่สนใจ และกระโดดขึ้นรถอย่างมีความสุขในทันที

คนรอบข้างที่เดินผ่านไปมามีไม่น้อย มองผู้ชายแสนหล่อเหลาที่กระโดดโลดเต้นอยู่หน้ารถ นี่มันคนบ้าชัดๆ!

เขาเดิมพันด้วยหนึ่งในสามของความเป็นไปได้อยู่ในใจ และเรื่องจริงก็พิสูจน์ได้ว่า เขาไม่ได้เดิมพันผิด

เป็นลูกของเขา!

นึกไม่ถึงเลยว่าจะเป็นลูกของเขา!

ไม่ใช่เด็กที่เกิดจากเธอกับชายคนอื่น แต่เป็นลูกที่เกิดกับเขาเอง!

เขาก็ว่าแล้ว ว่าในระยะเวลาสั้นๆนี้ เธอจะนอนกับผู้ชายคนอื่นได้อย่างไร

เขาพยายามมากว่าสองปีก็ไม่สามารถทำให้เธอตั้งครรภ์ได้สำเร็จ ผู้ชายคนอื่นใช้เวลาเพียงเดือนเดียวก็ทำได้งั้นหรือ ?

รอยยิ้มบนใบหน้าของดนัยปรากฏอยู่เสมอ มันแข็งแกร่งมาก

แน่นอนว่า นาโนไม่รู้เรื่องนี้ เธอเองก็คงไม่คาดคิดว่าดนัยจะรีบไปที่อังกฤษเพื่อตั้งใจสืบเรื่องนี้โดยเฉพาะ

ครั้งนี้ ทุกสิ่งที่ดนัยได้ทำลงไปนั้นอยู่นอกเหนือความคาดหมายของเธอ

ในวันนี้ นาโนกำลังร่างภาพบนกระดาษออกแบบ

โทรศัพท์ดังขึ้น เธอหยิบขึ้นมา เป็นดนัยที่โทรเข้ามา

“ผมกลับมาแล้ว กำลังอยู่หน้าประตูโรงแรมของคุณ” ในสายโทรศัพท์ของดนัยเต็มไปด้วยเสียงของรถยนต์ “คุณอยู่ชั้นไหน ผมจะขึ้นไปหาคุณเดี๋ยวนี้”

“ไม่ต้องค่ะ คุณไปรอที่ร้านกาแฟของโรงแรม ฉันจะลงไปเดี๋ยวนี้” นาโนเอ่ยปากกล่าว

วางกระดาษออกแบบในมือลง เธอหยิบเสื้อคลุมสีน้ำเงิน และลงไปชั้นล่าง

ร้านกาแฟของโรงแรม ดนัยนั่งอยู่ตรงที่นั่งติดขอบหน้าต่าง

สายตาที่เย็นชา นาโนนั่งลงตรงข้ามเขา และพูดอย่างตรงประเด็น

“ฉันหวังว่าวันนี้จะสามารถเซ็นชื่อได้อย่างราบรื่นนะคะ ไม่ปรากฏปัญหาหรือสถานการณ์ใดอีก เช่น เข้าห้องผ่าตัดอีกครั้ง หรือว่าจะเดินทางไปทำงาน ความอดทนและอดกลั้นของฉันมีจนถึงวันนี้เท่านั้น และไม่มีเหตุผลใดที่จะปฏิเสธได้อีก”

สายตาของดนัยจ้องมาที่เธออย่างลึกซึ้ง จิบกาแฟและกล่าวว่า “คุณมีเรื่องอะไรที่ปิดบังผมไว้อยู่หรือเปล่า?”

“เช่น?”

นาโนสั่งน้ำผลไม้ไป เพิ่งจะคั้นออกมา มันสดใหม่มาก เธอชอบรสชาติจืดชืดแต่แฝงไปด้วยรสเปรี้ยวแบบนี้มาก

“ส่วนเรื่องครอบครัวนั้น ไม่ใช่ปัญหาเลย บนโลกนี้มีผู้ชายเยอะแยะมากมาย แน่นอนว่าฉันสามารถหาพ่อให้เขาได้ แล้วทำไมคนที่เป็นพ่อจะต้องเป็นคุณด้วย?”

นาโนพูดโดยไม่ไว้หน้าเลยแม้สักเล็กน้อย นิ้วอันเรียวยาวนั้นสะบัดผมลอนไปข้างหลัง เผยให้เห็นว่าสวมต่างหูสีฟ้าไว้ ช่างสวยงามอย่างน่าประหลาด

เมื่อการพูดคุยเดินทางมาถึงจุดนี้ ดนัยก็ไม่รู้จะเอ่ยปากพูดอย่างไร เธอมีทิฐิสูง ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่ฟังเขา “ผมคือพ่อแท้ๆของเขา!”

“ฉันสามารถหาคนที่ปฏิบัติกับเขาได้ดีกว่าคุณ” นาโนเชื่อในวิสัยทัศน์และการตัดสินใจของตัวเอง

“นาโน——”

ดนัยลากเสียงยาวด้วยความไม่รู้จะทำอย่างไร

ในใจของเขาช่างว่างเปล่า นิ้วยาวที่เห็นข้อต่อชัดเจนนั้นสอดเข้าไปในกลุ่มผมดกหนา

“10 เดือนก่อน เป็นคุณที่รู้สึกว่าระหว่างพวกเรานั้นไม่เหมาะสมสำหรับกันและกัน และก็เป็นคุณที่คิดด้วยความจริงใจว่าการแต่งงานของพวกเรานั้นไม่สามารถคงอยู่ต่อไปได้อีก แล้วก็เป็นคุณอีกเช่นกันที่ยอมรับว่ามีความรู้สึกดีๆกับผู้หญิงคนอื่น คุณจะปฏิเสธสิ่งเหล่านี้ไหม?”

นาโนถามกลับ

แน่นอนว่าคำตอบนั้นคือปฏิเสธไม่ได้ คำพูดเหล่านี้คือคำพูดของเขาในตอนแรก และจนถึงตอนนี้ เขาก็ยังจำมันได้อย่างชัดเจน

เธอพูดต่ออีกว่า “งั้นตอนนี้ฉันจะบอกกับคุณ ใน 10 เดือนต่อมา ตอนนี้ฉันรู้สึกว่าระหว่างพวกเรานั้นไม่เหมาะสมสำหรับกันและกัน และก็คิดอย่างจริงใจเช่นกันว่าการแต่งงานครั้งนี้ไม่มีคุณค่าพอที่จะดำเนินต่อไป รีบเซ็นชื่อและจบเรื่องนี้เถอะ

คุณก็รู้ว่า ในช่วงเวลานั้นทุกเรื่องราวถาโถมเข้ามา คุณแม่ของผมหมดสติกะทันหันทำให้ผมอารมณ์ไม่ดี และก่อนหน้านั้นเพื่อที่จะให้คุณไปที่ร้านอาหาร ผมก็พยายามพูดดีๆด้วย แต่คุณกลับปฏิเสธอย่างไม่ไยดี จึงทำให้ผมผิดหวังจนรู้สึกเจ็บในหัวใจเป็นอย่างมาก…….” ดนัยกล่าว

“ผิดหวังจนรู้สึกเจ็บในหัวใจ ตามมาด้วยสงครามเย็น แต่นั่นก็ไม่เพียงพอที่จะนำมาเป็นข้ออ้างในการชอบผู้หญิงคนอื่น”

จนถึงทุกวันนี้ เธอก็ไม่อยากพูดถึงเรื่องราวพวกนี้เลยจริงๆ

“คุณไม่เข้าใจถึงความเครียดและความหงุดหงิดที่ผมมีในช่วงเวลานั้นเลย เธอคือคนที่เลี้ยงผมมาตั้งแต่อายุยังน้อย และลำบากมามากเพื่อที่จะเลี้ยงดูผม แต่ผมกลับทำให้เธอต้องเข้าโรงพยาบาล และบางทีแม้แต่การตื่นขึ้นมาก็เป็นไปไม่ได้เลย”