ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 775

อีกด้านหนึ่งที่บาร์

ดนัย ออกัสและหัสดินกำลังนั่งอยู่ด้วยกัน

เมื่อทั้งสองได้ฟังเรื่องของเตชะโสภากรุ๊ปแล้ว หัสดินก็หัวเราะออกมา “ตอนนี้นายเป็นคนจนจริง ๆ แล้วเหรอ”

ออกัสไม่แสดงความเห็นใด ๆ เพียงแค่นั่งจิบชา เมื่อก่อนเขาคิดว่า เขาได้เห็นหัสดินเป็นตัวอย่าง ดนัยจะได้รับบทเรียนแน่นอน

แต่สุดท้าย ผลลัพธ์ก็ยังออกมาเป็นแบบนี้ 

ที่จริงถ้าเขาอยากคิดอย่างง่าย ๆ ทุกคนก็มีเรื่องให้กลุ้มใจกันคนละแบบ เรื่องความรักก็เหมือนกัน คงมีแค่ตอนที่ตัวเองอยู่ในสถานการณ์นั้นเองเท่านั้นถึงจะเข้าใจ

“ตอนนี้มีแผนยังไงต่อ?” เขาถามขึ้น

“ยังไงตอนนี้ก็ตกงานไม่มีงานทำ ฉันคงใช้เวลานี้ตามง้อเธอ พยายามให้เธอยกโทษให้!”

หัสดินยิ้มขำ แต่สีหน้าดนัยนั้นจริงจังสุด ๆ “ยังไงก็ไม่มีเรื่องหุ้นเข้ามาเกี่ยวแล้ว แค่เอาเธอกลับมา ชีวิตนี้ฉันก็ให้เธอได้!”

“มันก็ใช่ นายยังมีโอกาสกลับไป แต่ฉันสายเกินไปแล้ว”

หัสดินหยุดหัวเราะ และความขมขื่นพลันฉายขึ้นในแววตาของเขา “ฉันขอให้พวกนายสมหวัง!”

ดนัยพยักหน้ากับการตบไหล่ของเขา

หัสดินยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มเพื่อไล่ความเศร้าโศก

เมื่อก่อนไม่เข้าใจ คิดว่าความรักคือการอยากทำอะไรก็ทำได้ แต่ตอนนี้ถึงได้รู้ว่า เมื่อเดินออกมาไกลแล้วก็คือไกล พังก็คือพัง

มันย้อนกลับมาไม่ได้ ไม่มีวันกลับคืนเป็นอย่างเดิม

ตอนบ่าย หัสดินไปโรงภาพยนตร์ดูภาพยนตร์เรื่อง So Young คนเดียว 

ชายวัยกลางคนกำลังนั่งชมภาพยนต์แนววรรณกรรมในโรงภาพยนต์ คาดไม่ถึงเลยว่าเขาจะร้องไห้จนแทบขาดใจ 

ตอนที่สุดท้ายแยกย้าย ออกัสได้พูดขึ้นมาเบา ๆ “ถ้าหากตั้งใจแน่วแน่แล้ว นายก็ต้องใช้ใจพยายามให้เต็มที่”

ดนัยชนไหล่กับเพื่อนแล้วไม่ได้พูดอะไรต่อ

ยิ่งไม่มีงานทำดนัยก็ยิ่งว่าง

ตอนนี้เขาเป็นคนเร่ร่อนว่างงาน และจะไปโผล่ที่โรงแรมทุกวัน

ตอนเช้า ตอนเที่ยง ตอนบ่าย ไม่ว่าช่วงเวลาไหนเขาก็จะอยู่ที่โรงแรม อุ้มคังซี คุยเล่นกับคังซี แถมยังซื้อช่อดอกไม้ติดมือมาให้นาโนทุกวัน

ดอกไม้ที่นำมามักจะไม่ซ้ำกัน แต่ผลสรุปของมันก็เหมือนกันทุกครั้ง คือนาโนโยนมันลงถังขยะโดยไม่ไยดี

แต่ดนัยมีจิตวิญญาณแห่งความพากเพียรมาเต็ม เขาสะกดคำว่าถอยไม่เป็น และการเสียหน้ายิ่งไม่รู้จัก

“ฉันเคยบอกว่าให้คุณมาหาคังซีได้แต่ไม่เคยพูดว่าให้คุณมาทุกวันแบบนี้ คุณรบกวนการทำงานของฉันนะ คุณรู้ไหม?” นาโนไม่มีความอดทน เธอจึงเริ่มหงุดหงิดขึ้นมา

“ตอนนี้ผมไม่มีงานทำนี่ครับ? ก็ใช้โอกาสนี้ดูแลคังซีไง ถ้าหลังจากที่ผมหางานได้ คิดว่าคงไม่มีเวลามาหา”

ดนัยทั้งยกยิ้มและมองไปที่เธออย่างนุ่มนวล สายตาของเขาเต็มไปด้วยความอ่อนโยน

นาโนยิ้มเยาะ “อย่ามามองฉันด้วยสายตาน่ารังเกียจแบบนั้น ก็แค่คนเร่ร่อนคนหนึ่ง ยังจะกล้าพูดจาใหญ่โต”

คนเร่ร่อน...

ดนัยไม่มีอะไรแก้ตัว ไม่มีงานทำ ไร้บ้าน ก็ไม่ได้ต่างจากคนเร่ร่อนเท่าไหร่