ดนัยซาบซึ้งใจมาก กอดนีรดาแน่น พันหมื่นคำที่อยู่ในใจพูดออกมาในประโยคเดียว “แม่ครับ!”
“ไม่ต้องซาบซึ้งขนาดนั้น ฉันพูดเรื่องเยอะแย่ไว้ข้างหน้า ฉันไม่ได้ประนีประนอมให้เธอ แต่เพราะคังซีต่างหาก แต่ในใจฉันยังมีหลายสิ่งหลายอย่างกับเธออยู่”
“ผมเชื่อ ว่าต่อไปแม่จะต้องชอบเธอ ที่จริงเธอเป็นพวกปากร้ายใจดี เราไม่รู้จักเธอดีแล้วก็จะเข้าใจเอง”
ไม่ได้ยิน นีรดาก็ไม่ปฏิเสธอะไร
“ลูกแต่งงานกับเธอมาหลายปีแม่ไม่รู้จักเธอหรือยังไง? แล้วลูกก็ไม่ต้องมาพูดเรื่องดีของเธอให้แม่ฟังหรอก ความรู้สึกที่ไม่มีตัวเธอไม่เปลี่ยนหรอกนะ”
“แล้วก็ บาร์บี้ก็เป็นผู้หญิงที่ดีเลยคนนึง ในเมื่อลูกมีความตั้งใจแบบนี้ ก็อย่าทำให้เธอเสียเวลา แม่กลัวว่าเธอจะรอแบบนี้ต่อไป และสุดท้ายก็จะรอลูกเสียเปล่า”
ดนัยเม้มริมฝีปากบาง เตรียมตัวที่จะเอ่ยพูด
บาร์บี้ก็ถือของเข้ามาพอดี เธอเอาของขวัญมาไม่น้อย
นัยน์ตาขยับ ดนัยมองไปที่นีรดา แล้วมองมาที่บาร์บี้ แล้วพูดไปตามตรง “ต่อจากนี้ไป เธอไม่ต้องมาที่นี่อีก!”
เมื่อได้ยิน รอยยิ้มบนใบหน้าของบาร์บี้ก็หยุดลงตรงนั้น แม้แต่ร่างกายที่งอนหน่อยๆก็ชะงัก ไม่เข้าใจความหมายในประโยคที่พูด
“ฉันเคยบอกเธอแล้วไง ฉันแน่วแน่กับนาโน ไม่เคยคิดที่จะยอมแพ้ ที่ฉันเคยบอกกับเธอแล้วเมื่อก่อนมันเป็นความผิดของฉันเอง ฉันอยากจะขอโทษเธอตรงนี้”
“การที่เธอทำแบบนี้ต่อไป เธอจะเข้าใจผิดเอา ตอนนี้ฉันทนไม่ได้ที่จะให้เธอเข้าใจผิดหรือกระแสคลื่นอะไรทั้งนั้น ความผิดพลาดระหว่างเราก็ควรจะหยุดลงตรงนี้”
ดนัยพูดออกไปตามตรง เฉียบคม
บาร์บี้ไม่พูดอะไร มองไปที่นีรดา
“เธอเป็นเด็กดีนะ แน่นอนว่าคนที่ในใจฉันชอบมากที่สุดก็คือเธอ ไม่ใช่นาโน ในเขายืนหยัดในความคิดของตัวเอง อีกทั้งการมีคังซีอยู่ ต่อให้ฉันไม่ชอบนาโนมาแค่ไหน แต่ตาชั่งก็ยังคงเอนเอียงไปทางนาโนมากกว่า”
“เมื่อก่อนฉันคิดแต่อยากจะให้เธออยู่ข้างดนัย ถ้าหากว่าเขาตามจีบนาโนไม่ติด ข้างกายก็ยังมีเธอ แต่พอคิดดูตอนนี้มันก็ไม่ยุติธรรมกับเธอมากๆเหมือนกัน”
“เท้าแม่ของเกิดเรื่องแบบนั้นขึ้น สภาพของพ่อเธอก็ไม่เป็นอย่างที่หวัง เมื่อวานนี้ฉันไปเยี่ยมแม่กับพ่อเธอมา ฉันทนโหดร้ายกับเธอต่อไปไม่ไหว เพราะฉะนั้นเดินไปตามทางของตัวเอง อย่าดื้อดึงแบบนี้ต่อไปเลยนะ”
คนที่พูดคือนีรดา
“หนูรักเขา หนูไม่กลัวการรอคอย ให้หนูรอไปแบบนี้ตลอดไปเลยก็ได้ หนูทำได้ค่ะ!”บาร์บี้ยืนหยัด
“ บางเรื่องก็ต้องรู้จักพอเหมาะแล้วหยุด เธอเข้าใจเราก็ต้องถอย จะย่อมดี ถ้าหากยังยืนหยัดในความคิดของตัวเอง ยังงั้นฉันเองก็มีวิธีของฉัน”
หัวใจของบาร์บี้ราวกับฉีกขาด ตอนนี้สิ่งที่คนสองคนต้องพูดกันต้องพูดถึงสถานภาพแบบนี้เหรอ?
“เป็นผู้หญิงไม่ควรรอ ผู้หญิงไม่ควรสูญเสียช่วงวัยที่กำลังสดใส เพราะฉะนั้นบาร์บี้ เธอต้องเข้าใจเหตุผลนี้นะ ถึงแม้ว่าฉันเองก็หวังว่าเธอจะรอได้ เขาจะเปลี่ยนใจ”
“แต่ใครจะไปรู้ว่าเรื่องพวกนี้จะเกิดขึ้นหรือเปล่า เพราะฉะนั้นดูที่พรหมลิขิต ถ้ามีผมลิขิต มีวาสนาต่อกัน ท้ายที่สุดแล้วพวกเธอก็จะได้อยู่ด้วยกันเอง——”
นีรดาที่ยังคงกำลังพูดดีๆ
แต่ดนัยกลับตัดบทเธอ “สายแล้ว ฉันจะให้คนขับรถไปส่งเธอกลับบ้าน!”
เมื่อพูดจบ ก็ดึงฉุด ให้บาร์บี้ออกไปจากคฤหาสน์ตระกูลเตชะโสภาอย่างแรง
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง