ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 788

“เขาพบกับนาโนก่อนแล้วหนูก็มาทีหลังนี่แหละคือโชคชะตาและพรหมลิขิตถ้าเขาเจอหนูก่อนนาโนผลลัพธ์ก็คงต่างกัน”

“เชื่อป้าเถอะนะปล่อยวางและปลดปล่อยตัวเองถ้านัยเขามีใจให้กับหนูสักนิดก็คงจะไม่ไร้หัวใจกับหนูแบบนี้หนูว่าจริงมั้ย？”

บาร์บี้เงียบไม่ปริปาก

นีรดาก็ไม่รู้ว่าเธอจะเข้าใจในสิ่งที่พูดมั้ยหลังจากสายร้านอาหารโทรเข้ามาเธอก็จากไป

แม่ของเธอยกอาหารมาให้เธอเพื่อจะให้เธอได้กินอะไรเข้าไปบ้าง

แม้แต่สุขภาพตัวเองก็ไม่สนใจแล้วยังจะเป็นแบบนี้ไปทั้งวันหรอ？

“เขาไม่ได้ไร้หัวใจกับหนูขนาดนี้หรอกต้องเป็นนาโนนินทาหนูลับหลังแน่ๆแล้วยังบีบเขา เขาถึงจำเป็นต้องทำกับหนูแบบนี้ใช่มันต้องเป็นแบบนี้มันต้องเป็นแบบนี้แน่ๆ......”

เธอพูดพลางผงกหัวพลางทำท่าท่างแบบนั้นคล้ายกับว่าค้นพบคำตอบที่แท้จริงแล้ว

พอได้ยินเธอเอ่ยปากพูดออกมาแบบนี้แม่ของเธอถึงกับตกตะลึงรู้สึกว่าความคิดของเธอมันค่อนข้างบิดเบี้ยวมันช่างบิดเบี้ยวจริงๆ

“บี้เอ๊ยหนูจะคิดแบบนี้ไม่ได้นะเขาไม่มีบุพเพสันนิวาสกับลูกจริงๆน้ารองของลูกก็เคยแนะนำคู่ครองให้หนูพรุ่งนี้หาเวลาว่างไปดูตัวกันนะ”เธอกล่าว

เรื่องราวมาถึงขั้นนี้เธอรู้สึกเสียใจมาก

ตอนนั้นไม่ควรเลยจริงๆไม่ควรพูดกรอกหูยัดเยียดความคิดให้เธอแต่งงานกับคนรวย！

ตอนนี้เธอรู้สึกผิดแล้วจริงๆ！

ในฐานะที่เป็นพ่อแม่ก็หวังว่าลูกสาวตัวเองจะได้มีชีวิตที่มีความสุขได้คู่ครองที่ผู้คนชื่นชมซึ่งจริงๆแล้วเธอมีความคิดแบบนี้มันก็เป็นเรื่องปกติมาก เพียงแต่เธอคาดไม่ถึงว่าบี้จะไม่ยอมลดละขนาดนี้

จากคำพูดของบี้เมื่อสักครู่นี้เธอสัมผัสได้ว่าสภาพจิตใจของเธอค่อนข้างไม่ปกติ

บาร์บี้ส่ายหัวปฏิเสธโดยไม่คิดไม่พบไม่พบยังไงก็ไม่

ไม่ว่าแม่ของเธอจะพูดยังไงพูดดีก็แล้วพูดโอ๋ก็แล้วยังไงเธอก็ไม่ยอมฟัง

เรื่องการไปปารีสกำลังอยู่ในขั้นตอนการดำเนินการนาโนกำลังคุยโทรศัพท์อยู่กับสปอร์ติดต่อเรื่องการกลับปารีสและเรื่องงานบางส่วน

ตอนท้ายนัดแนะเวลาซึ่งเป็นเวลาอีก8วันข้างหน้า

ดนัยยืนอยู่ข้างๆได้ยินชัดทุกคำพูดหน้าอกของเขากระเพื่อมขึ้นลงอย่างรุนแรงอารมณ์เดือดพล่านขึ้นมาทันที

วางสายเสร็จนาโนกลับมานั่งหน้าโต๊ะออฟฟิศเริ่มยุ่งวุ่นยุ่งจนหมดสภาพ

สองสามวันมานี้ดนัยเงียบไปมากไม่มีคำพูดอะไรมากมายเหมือนอย่างเคยนิ่งขรึมขึ้น

หลังจากผ่านไปสักพักเขาก็เดินเข้าไปสองมือกุมไหล่นาโนลูกกระเดือกกขยับขึ้นลงสายตาวิงวอน“บอกผมต้องทำยังไงคุณถึงจะยอมอยู่ที่นี่？ผมจะต้องใช้หนทางไหนคุณบอกผมเถอะขอแค่คุณเอ่ยมันออกมาผมจะทำให้”

ตามปกติแล้วแววตาของเขาก็แฝงไปด้วยความซ่อนเร้นแต่เวลานี้ยิ่งถูกบดบังด้วยม่านน้ำกระทบแสงรื้นขึ้นมาคลอเบ้า

ไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆนาโนก็นึกถึงภาพและดวงตาที่เขาร้องไห้ในวันนั้นมันช่างเหมือนกันกับตอนนี้

ม่านตาเธอสั่นสะริก“ก็งานของฉันอยู่ที่ปารีสทั้งหมด”

เธอเอ่ยเพียงเท่านี้และเธอก็ไม่ได้พูดอะไรต่อจากนั้น

ร่างกายดนัยสั่นเทาอย่างไม่อาจต้านทาน