ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 789

วันนี้ทั้งวันทั้งสองคนไม่ได้สื่อสารกันเลยบรรยากาศก็แปลกๆ

ปกติแล้วดนัยจะขับรถไปจอดไว้ที่จอดรถของโรงแรมจากนั้นก็จะขึ้นมาหยอกล้อกับคังซีแล้วค่อยกลับไป

แต่วันนี้พอรถขับมาถึงแค่หน้าซุปเปอร์มาร์เก็ตซึ่งห่างจากโรงแรมไม่ไกลนักนาโนก็พูดขึ้นมาว่า“ฉันต้องซื้อของสักหน่อยคุณกลับไปก่อนเถอะ”

เธอเปิดประตูรถในทันทีก้าวเท้าออกไปแล้วก็ปิดประตูทำไปด้วยความรวดเร็ว

เขายิ้มแห้งๆบนแก้มเต็มไปด้วยความเจ็บปวดดนัยนั่งนิ่ง

ถ้าหากถามเขาว่าความรู้สึกของเขาในเวลานี้คืออะไรมันก็คือความขมที่ขมยิ่งกว่ามะระขี้นก

ในขณะเดียวกันก็มีรถคันหนึ่งเข้ามาจอดเป็นผู้อำนวยการที่เพิ่งรับตำแหน่งใหม่ของเตชะโสภากรุ๊ปและก็ยังเป็นประธานวุฒิคนที่เมื่อก่อนเขาเคยมีเรื่องมีราวด้วยเพราะบาร์บี้

“ที่แท้ก็ประธานดนัยนี่เองผมก็นึกว่าผมตาลายซะอีกได้ข่าวว่าตอนนี้ประธานดนัยได้ไปเป็นคนขับรถให้คนอื่นแล้วคุณดูสิคุณทำตัวเป็นคนอื่นคนไกลคุณกับผมสนิทกันขนาดนี้อย่างมิตรภาพของเราถ้าคุณอยากได้ตำแหน่งไหนในเตชะโสภากรุ๊ปแค่คุณเอ่ยปากก็ได้แล้วจำเป็นต้องทำตัวเองให้ดูซอมซ่อขนาดนี้มั้ยเนี่ย？”

ประธานวุฒิพูดจากระทบกระเทียบกล่าวประชดเย้ยหยัน

“ผมคงไม่ลำบากประธานวุฒิแล้วล่ะ”ดนัยเก็บสีหน้าทั้งหมดกลับมาเป็นสีหน้าเย็นชาไม่รู้ยินดียินร้าย

“ไม่ลำบากไม่ลำบากผมกำลังขาดคนขับรถพอดีเลยประธานดนัยมาลองดูมั้ยค่าตอบแทนและสวัสดิการดีกว่าที่ได้รับอยู่ตอนนี้10เท่าแน่นอนคุณก็รู้คุณไม่ใช่คนขี้งก”ประธานวุฒิพูดพลางหัวเราะ“สุดยอดสวัสดิการ5อย่างประกันบำนาญอะไรมีให้หมด”

ลูกกระเดือกดนัยขยับขึ้นลงสีหน้าไม่ค่อยเปลี่ยนแปลงเท่าไหร่นักหยิบกุญแจเสียบเข้าไปเตรียมสตาร์ทรถ

ประธานวุฒิขวางทางรถเอาไว้“หรือคุณรู้สึกว่าเงินเดือนน้อยไป？ไม่เป็นไรไม่ใช่ปัญหาพวกเราเป็นเพื่อนรักกันอะไรก็ตกลงกันได้”

ดนัยไม่ได้แยแสเขาและไม่ได้พูดอะไรใช้สายตาอันเย็นชากวาดมองเขาไม่คุ้มค่าต่อการต่อล้อต่อคำเหยียบคันเร่งแผดเสียงก้องผ่านเขาไป

ควันเข้าปากไปเต็มๆประธานวุฒิถุยไป1ครั้งหึระเหเร่ร่อนมาจนจุดนี้แล้วยังมีอะไรน่าอวดอีก！

นาโนยืนอยู่ไม่ไกลภาพเหตุการณ์ต่อหน้าทั้งหมดผ่านเข้ามาในสายตาเธอรู้สึกไม่สบายใจและรู้สึกว่าใบหน้าของประธานวุฒิชวนคลื่นไส้อยากจะอาเจียน

พอกลับมาถึงคฤหาสน์ตระกูลเตชะโสภาดนัยไม่ได้พูดคุยกับนีรดาก็เดินเลยเข้าห้องไปขังตัวเองอยู่ข้างในไม่ทานข้าวเย็น

จนถึงตอนนี้หัวใจดนัยเจ็บแปลบๆ

คำพูดสีหน้าท่าทางของเธอล้วนแล้วแต่ทำให้เขารู้สึกเจ็บปวดเข้ากระดูก

นาโนไม่ได้กลับโรงแรมโทรหาเชอร์รีนตอนแรกตั้งใจว่าจะดื่มเหล้าแต่พอนึกถึงคังซีก็ต้องเปลี่ยนเป็นน้ำส้มแทน

เชอร์รีนดูออกว่าเธออารมณ์ไม่ดีไม่งั้นคงไม่กระดกน้ำผลไม้ไปมากขนาดนั้น“เป็นอะไรรึเปล่า？”

“วันนี้ดนัยคุกเข่าให้ฉัน”นาโนพูด

เชอร์รีนตกใจเธอคาดไม่ถึงว่าดนัยจะทำถึงขนาดนี้เพราะนิสัยเขาเป็นคนเย่อหยิ่ง

“แต่ฉันด่าเขาไปว่าเขาเป็นคนที่ยิ่งนับวันยิ่งทำให้คนรู้สึกสะอิดสะเอียนการกระทำในตอนนี้ก็เหมือนเป็นคนหน้าไม่อายฉันเห็นหลังเขาตั้งตรง”ภาพภาพนั้นเธอจำมันได้แม่นยำ

เชอร์รีนถอนหายใจเบาๆแตะบ่าของเธอ“ลองนึกถึงความเจ็บปวดที่เธอได้รับในตอนนั้นสิคำพูดกระทบกระเทียบของเขาถ้าให้เทียบกันนี่มันยังไม่เท่าไหร่อีกอย่างนี่คือการได้ให้เขาได้รับรู้ถึงความเจ็บปวดเหล่านั้นแบบที่เธอเคยได้รับมาให้เขาได้ซาบซึ้งกับมัน

นาโนฉีกมุมปากยิ้มแต่กลับยิ้มแหยๆ“อีก8วันฉันก็จะกลับปารีส”