ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 792

เมื่อนำของกลับมาที่ห้องของโรงแรม บาร์บี้ก็นั่งลงบนข้างเตียง พร้อมกับคิดอย่างรอบคอบถึงวิธีที่จะเป็นไปได้

กลางคืน หนังจะดนัยปูโซฟาเสร็จเรียบร้อย แล้วหยิบเสื้อกันหนาวออกมา เตรียมพร้อมที่จะนอน

ราชาไม่ชอบพฤติกรรมไร้ยางอายของเขาเสียเหลือเกิน จึงไปดึงเขาออกมาจากห้องของนาโนอย่างแข็งกร้าว

ท้ายที่สุด เขาก็ได้นอนบนโซฟาที่ห้องของราชา

นาโนยังไม่นอน แล้วก็ไม่รู้เช่นกันว่ากำลังคิดอะไรอยู่ในใจกันแน่ แก้มของเธอมีสีมืดลง เราไม่รู้ดูไม่ออก

ดนัยได้ตัดสินใจแล้ว

ไม่เอาบริษัทก็ได้ ไม่เอาธุรกิจก็ได้ เพียงแค่ได้ตามเธอและคังซีกลับไป

ขมวดคิ้ว นาโนไม่ชอบสภาพจิตใจตัวเองในตอนนี้เลยจริงๆ สภาพจิตใจที่ว้าวุ่น

คังซียังเล็ก แน่นอนว่าไม่รู้เรื่อง

กินอิ่มก็หลับ นอนอิ่มแล้วก็กิน ชีวิตช่างน่าพอใจและสุขสบาย ในเรื่องความกังวล ไม่ต้องคิดอะไรทั้งนั้น แล้วก็ไม่ต้องกังวลอะไรด้วย

หลังจากถอนหายใจอย่างอ่อนโยน ก็มองไปที่ใบหน้าขาวเล็กๆ ของคังซี ที่นอนตอนกลางคืนอย่างสบาย ริมฝีปากสีแดงของนาโนก็ยิ้มออกมาเบาๆ แล้วอุ้มเขามาอยู่ในอ้อมแขน

พูดตามตรง กับดนัย เธอไม่รุ้แล้วว่าเธอคิดยังไงกับเขา ถ้าหากว่าให้อภัย แล้วเรื่องราวมันจะเป็นอย่างครั้งที่แล้วหรือเปล่า?

ความคิดสับสนเล็กน้อย เธอไม่อยากคิดอีก โอบกอดคังซี แล้วเข้านอน

ดนัยไม่ได้พักผ่อนอย่างเต้มอิ่มมานาน คืนนี้จึงนอนอย่างสลบไสล จนมีเสียงกรนออกมา

แต่ราชาที่ชอบความเงียบสงบมาโดยกำเนิด ไม่ชอบเสียงกรนเลยแม้แต่นิด จึงค่อยๆ ย่องเดินเข้าไป แล้วใช้หมอนโยนลงใส่หน้าเขา

เมื่อถูกทำให้ตกใจจนตื่น สติของดนัยยังไม่กลับมา ส่ายหัวเล็กน้อย นิ้วยาวๆ คลึงที่ขมับ “จะไปแล้วเหรอ? ”

“ไปบ้าอะไรล่ะ! ถ้านายยังส่งเสียงก่อกวนอีกนะ ก็ไปนอนที่ระเบียงเลยไป หึ!” พ่นเสียงออกมาทางจมูกอย่างไม่สบอารมณ์ แล้วราชาก็โค้งตัวกลับไป

บาร์บี้ไม่ได้นอนทั้งคืน

เช้าวันต่อมา

เธอโทรหาดนัยด้วยความหวังเส้นสุดท้ายในหัวใจ

ครั้งนี้ ดนัยรับสาย เปิดประโยคแรกด้วยความเย็นชา ว่าต่อไปนี้อย่าโทรมาอีก!

“อย่างงั้น มาเจอหน้ากันครั้งสุดท้ายเถอะนะ ฉันอยู่ที่โรงแรม ฉันยังมีสิ่งที่อยากจะบอก และจะไม่ทำให้คุณเสียเวลานานหรอก……”

ดนัยไปตามเลขห้องตามที่เธอบอก เปิดประตูเข้าไป หลังจากนั้นก็ปิดลงอีกครั้ง

บาร์บี้สวมชุดนอนสีขาวโปร่ง

“พูดมา!” ดนัยยืนอยู่หน้าประตู ไม่เดินก้าวไปข้างหน้าต่อ มีท่าทีแปลกหน้าและเย็นชา

“ฉันไม่เข้าใจ ไม่รู้ว่าตัวเองเทียบนาโนไม่ติดตรงไหน ถึงขนาดที่หลังๆ มาคุณถึงได้เกลียดฉันขนาดนี้!”

“ผมเคยบอกแล้วไง ว่าถ้าคุณรู้จักเดินหน้าหรือถอยหลัง เราก็ยังเป็นเพื่อนกันได้ แต่ถ้าหากว่าคุณไม่รู้ ก็ไม่มีอะไรต้องพูดกัน”

ดนัยพูด

“นี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่ผมมาเจอคุณ จุดประสงค์ก็เพื่อให้คุณจัดการความคิดพวกนั้นซะ ต่อให้คุณอยู่สูงกว่าเธอ ดีกว่าเธอทุกอย่าง แต่คนที่ผมรักที่สุดก็ยังคงจะเป็นเธอ”

“ถ้าจะพูดอีกอย่าง ไม่ว่าเธอจะกลายเป็นอะไร คนที่ผมรักก็เป็นเธอ ไม่มีวันเป็นคุณ!”