ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 815

ดนัยกลับพูดว่าแม่เสียงดัง จากนั้นเดินก้าวใหญ่เข้าไป กอดนีรดาจากด้านหลัง：“ขอบคุณครับ ที่สละเพื่อผม ผมรักแม่นะ รักแม่มากมาเสมอ！”

เขาตบมือเธอ ให้เธอสบายใจ นีรดาส่ายหน้า ถึงแม้จะไม่ชอบผลลัพธ์แบบนี้ แต่ก็จะยอมรับ

ระหว่างทาง รถขับไปยังโรงแรมอย่างบ้าระห่ำ กุญแจโยนไปให้ยามที่โรงแรม ดนัยก็รีบขึ้นลิฟต์ทันที

นาโนกำลังวาดภาพออกแบบ ฟังเสียงออดประตูที่เข้ามา เธอจึงเดินไปเปิดประตู แล้วก็ถูกกอดเข้าไปในอ้อมแขนอันลึกซึ้ง

กล้ามเนื้อทั่วร่างกายของดนัยเกร็ง แข็ง เหมือนกับก้อนหิน

เขายังคงประหม่า ไม่อยากจะเชื่อว่าเธอเป็นของเขาอีกครั้ง！

กอดแน่นไป ลึกซึ้งไป นาโนรู้สึกว่าตัวเองหอบเล็กน้อย ตบไปที่หน้าอกของเขา

ความเจ็บปวดที่เข้ามาบอกเขาว่าไม่ได้ฝัน ทั้งหมดนี้เป็นเรื่องจริง เกิดขึ้นกับตัวเขาจริงๆ

ทันใดนั้น เลือดก็ไหล ไม่สามารถทนต่อความรู้สึกที่พุ่งสูงขึ้นได้อีกต่อไป จึงก้มหน้าลง เขาจูบนาโนอย่างแรง

บางครั้ง เมื่อความรู้สึกรุนแรงเกินไป คำพูดก็ไม่ได้แสดงความรุนแรงและความรีบเร่งเท่าการกระทำ

ริมฝีปากของทั้งสองพัวพันกันอย่างเร่าร้อน และประตูห้องพักในโรงแรมยังคงเปิดอยู่

ราชาพาคังซีกลับมา อยากพาเขากลับห้อง

แต่ยืนอยู่ไกลๆ ก็มองเห็นทั้งสองจูบกันอย่างเร่าร้อน ลูกกระเดือกของเขาขยับ จากนั้นจึงพาคังซีอุ้มกลับไปยังห้องตัวเองอีกครั้ง

ยืนอยู่ข้างหน้าหน้าต่าง ในใจรู้สึกอย่างไร แน่นอนว่าไม่ดี เหมือนหมอนบางๆ ที่ผูกแน่น ไม่มีเลือดออก สาบานว่าจะไม่ยอมแพ้

คังซีนอนหลับแล้ว เขาวางคังซีบนเตียง ใบหน้าที่ขี้เล่นอยู่เสมอแสดงความเคร่งขรึมออกมาอย่างไม่ได้เห็นบ่อยนัก ปล่อยหมัดไปยังระเบียง จนมือเขียว

ที่แท้ นี่ก็คือความแตกต่างระหว่างรักกับไม่รัก！

ผลลัพธ์แบบนี้รู้มานานแล้ว และเขาก็ใช้กำลังกว่าครึ่งหนึ่ง แต่ทำไมมันถึงยังเจ็บมากขนาดนี้？

……

แต่ว่า ในช่วงเวลาสุดท้าย ดนัยกลับเบรกทันเวลา บังคับให้ความรู้สึกนั้นกลับไปทันที แล้วเว้นระยะห่างของทั้งสอง

นาโนเงยหน้าไปมองเขา

ดนัยเอื้อมมือออกไป จับหน้าเธอ แล้วจ้องอย่างลึกซึ้ง：“พวกเราเพิ่งคืนดีกัน ผมไม่อยากให้คุณคิดว่าผมคืนดีกับคุณเพราะเรื่องแบบนั้น รอวันข้างหน้าคุณยินยอม ก็ไม่สาย”

นาโนตบมือของเขาออก สายตาในดวงตานั้นกลับอ่อนโยน

“คิดไม่ถึงว่าคุณยังจะยกโทษให้ผม ผมคิดว่าตอนนี้ตัวเองกำลังฝัน ไม่เป็นจริง！”

“งั้นคุณตบหน้าตัวเองสองครั้งก็ได้ ว่าฝันอยู่หรือเปล่า”

ดนัยหัวเราะอย่างมีความสุข จากนั้นกุมมือของนาโนไว้ แล้วตบไปที่หน้าตัวเอง：“เจ็บจัง ไม่ได้ฝันอยู่”

นาโนเลิกคิ้วขึ้น รับเขาไม่ได้เท่าไหร่นัก ทั้งสองอยู่ด้วยกันเหมือนตอนแรกอีกครั้งเลย

“คุณกับแม่ผมคุยอะไรกัน？”

นาโนพูด：“นี่เป็นเรื่องระหว่างผู้หญิง คุณไม่จำเป็นต้องรู้เยอะขนาดนั้นหรอก”

“ผมจะบอกคุณว่า ไม่ว่าพวกคุณคุยอะไรกัน ต่อไปผมจะไม่หนีอีก และก็ไม่หงุดหงิดอีกด้วย ผมจะรู้จักจัดการ และประสานงาน”

ดนัยกอดเธอไว้อย่างลึกซึ้ง：“ไม่ง่ายเลยที่จะได้กอดคุณอีกครั้ง ผมไม่กล้าประมาทอีกแม้สักนิดเดียว”

คำพูดที่อบอุ่นทำให้คนประทับใจ ความรู้สึกในใจค่อยๆ อ่อนนุ่ม

ไม่ว่านาโนจะทำอะไร ดนัยก็กอดเธอด้วยใบหน้าทะเล้นด้านหลังไม่ยอมปล่อย

เธอไปที่ไหน เขาก็ตามไปที่นั่น

“ห่างกันไปตั้งนาน ตอนนี้กว่าจะได้อยู่ด้วยกัน ผมไม่อยากพลาดไปสักวินาทีเดียว”

“ตอนนี้ฉันจะไปห้องน้ำ？คุณก็จะตามไปด้วยไหม？”นาโนหันไป มองเขาอย่างเซ็งๆ ถามอย่างใจเย็น