ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 816

ราชาขี้เกียจสนใจเขา กอดคังซีไว้ แล้วนั่งไปบนโซฟา

นาโนยื่นมือไปอุ้มคังซีขึ้นมา เขายังไม่กินนม ตอนนี้เลยพยายามพิงไปในอ้อมกอดเธอ อยากกินนม

เธอไม่สนใจมากนัก เธอปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตออกโดยตรง แล้วปลดตะขอหน้าบราออก จากนั้น ดนัยจึงบังตรงหน้าเธอ

ตะขอหน้าปลดออก ลูกกระเดือกดนัยขยับ ไอเบาๆ ปิดอย่างแน่นหนา ไม่มีช่องเล็ดลอดออกไป

“จะปิดอะไร บังอะไร ทำอย่างกับไม่เคยเห็น”ราชาหัวเราะอย่างเยือกเย็น จ้องดนัยแล้วพูด

“คุณเคยเห็น？”

“วันหนึ่งป้อนนมกี่ครั้ง ผมก็เห็นเท่านั้นแหละ ตอนนี้คุณมาปิด ไม่คิดว่าสายเกินไปหน่อยหรือไง？”

ลูกกระเดือกดนัยขยับไปมา แต่กลับไม่มีอะไรจะพูด

เรื่องเมื่อก่อน ถึงเขาจะโมโห โกรธ แต่จะมีสิทธิ์อะไร

ถึงเป็นแบบนี้ เขาก็จะยืนตรงหน้า ให้ราชามองไม่เห็นเลยสักนิด

หลังจากกินนม ดนัยจึงพูดกับนาโน:“บ้านที่เคยอยู่ยังอยู่ เดี๋ยวจะไปดูไหม ดูว่ายังขาดอะไร”

“อยู่นี่ก็ดีมากแล้ว”นาโนไม่ได้เงยหน้า

“อยู่ที่นี่ไม่สะดวก อยู่บ้านจะสะดวกกว่านะ และก็ชินด้วย”ดนัยพยายามโน้มน้าวเธออย่างเต็มที่

นาโนไม่ตอบ เธอยังไม่ตัดสินใจย้ายไปที่นั่น

“งั้นเดี๋ยวพาคังซีออกไปเดินเล่นด้วยกัน ซื้อของที่จำเป็น ครั้งนี้คุณกลับมาแล้วยังไม่ได้เจอคุณครูเชอร์รีนเลยไม่ใช่หรือ รวมตัวกันหน่อยเถอะ”เขาเสนอ

คิดถึงเชอร์รีนจริงๆ เธอจึงพยักหน้า ตกลง

สักพัก ทั้งสามคนจัดการเสร็จ จะออกไปก็เห็นราชาที่นั่งอยู่บนโซฟา

นาโนมองเขา:“ไปด้วยกันไหม？”

“ผมดูเป็นคนเบื่อๆ อะไรขนาดนั้นเชียวหรือ？อาหารอร่อยที่นี่มีเยอะมาก ผมไม่อยาก พวกคุณไปกันเองเถอะ ผมจะไปสนุกคนเดียวสักหน่อย”ระหว่างที่พูด ราชายืนขึ้นมา สะบัดเสื้อผ้าบนตัวอย่างขี้เกียจ

สุดท้าย พวกเขาแบ่งเป็นสองทาง ไปทางใครทางมัน

เห็นนาโนมีสถานการณ์ดีขึ้นได้ในตอนนี้ ในใจของเชอร์รีนก็มีความสุขมาก มองคังซี แล้วกอดแล้วไม่ยอมปล่อย

ทั้งสี่นั่งกันรอบโต๊ะ พูดคุยหัวเราะกัน ดูมีความสุขมาก อารมณ์ก็สดใสขึ้นมา ไม่เหมือนเมื่อก่อนอีก

กลับกัน ราชากลับอยู่ตามลำพังบนถนนอย่างไร้จุดหมาย ไม่มีเป้าหมาย ไม่มีทิศทาง

รูปร่างที่สูงเพรียวและใบหน้าที่เฉียบคมของเขาทำให้ผู้คนรอบๆ หันกลับมาบ่อยๆ แต่เขาก็ไม่รู้สึกอะไร ดังนั้นเขา จึงเดินเตร่ไปอย่างสบายๆ จากนั้นจึงกลับไปที่โรงแรม

นาโนกับคังซียังไม่กลับมา เขายังไม่มีอะไรทำ จึงเล่นเกมอยู่พักหนึ่ง แล้วก็ดื่มเหล้าเล็กน้อย รู้สึกว่างเปล่าและเหงา เหมือนกับว่าสิ่งสำคัญที่สุดในชีวิตหายไป

อยู่ในห้องของนาโนนานมาก จนกระทั่งตอนห้าทุ่มเขาเตรียมจะออกไป เปิดประตูห้องโรงแรม นาโนเดินอยู่ด้านหน้า ดนัยอุ้มคังซีตามมาอยู่ข้างหลัง

“พรุ่งนี้ผมมารับคุณ จากนั้นพวกเราไปด้วยกัน”ดนัยวางคังซีลง แล้วก็ห่มผ้าห่มไปด้วย สายตากับน้ำเสียงนั้นอ่อนโยนผิดปกติ จนน้ำสามารถหยดได้