ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 817

นาโนตกตะลึง ไม่พูดอะไรอีก เธอคิดไม่ถึงว่า เขาจะคิดถึงเรื่องนี้อยู่ตลอดเวลา

“ผมตัดสินใจกลับฝรั่งเศส สองวันนี้ก็ไปแล้ว และก็จะรีบซื้อตั๋วเครื่องบิน ……”ราชาไม่ค่อยจริงจัง เคร่งขรึมแบบนี้นัก

นาโนยังคงไม่พูด ทันใดนั้นในใจก็รู้สึกเสียใจมาก：“ทำไมถึงตัดสินใจไปล่ะ？”

“วันข้างหน้าผมอาจจะไม่กลับมาฝรั่งเศสอีก แต่ผมต้องกลับฝรั่งเศส”ราชาพูด

“คุณจะไปจากที่นี่ได้จริงๆ หรือ？ไปจากคังซีได้หรือไง？”นาโนพูดประโยคนี้ออกมาก่อน แล้วจึงหลับตาลง เธอไม่ควรพูดประโยคนี้ออกมา！

ราชาคิด จากนั้นจึงตอบเธอ：“ก็เพราะว่าทำใจไม่ได้ ก็เลยต้องรีบไป！ยิ่งลากเวลาออกไปให้นาน ความรู้สึกก็จะยิ่งลึกลง ถึงตอนนั้นอยากจะไป ก็จะยากมาก”

นาโนคิดว่าถึงเธอทำใจไม่ได้นัก แต่ก็ไม่ควรเห็นแก่ตัว และไม่ควรมีปัญหานี้ต่อไป จึงได้แต่พยักหน้า

นี่เกือบจะหนึ่งปีแล้ว ที่ราชาดีกับคังซี เธอเห็นมัน และจดจำไว้ในใจ ไม่มีทางลืมได้เลย！

ตอนนั้นที่ฝรั่งเศส เป็นราชาที่เข้าไปในห้องคลอดกับเธอ และเขาก็เป็นคนตัดสายสะดือ และตั้งชื่อให้อีก ต่อมาเธองานยุ่ง เขาก็อุ้มคังซีทุกวัน ตอนค่ำก็นอนกับคังซี

คังซีเคยชินแบบไหน เขาจำได้ดีกว่าตัวเองเสียอีก ถึงแม่เธอจะเป็นแม่ แต่ราชาเข้าใจคังซีได้ดีกว่าตัวเองอีก

สิ่งที่พ่อคนหนึ่งจะทำได้ ก็แบบนี้เลย

ตอนนี้เขาจะจากคังซีไป ความทำใจไม่ได้ข้างในใจ นาโนไม่อยากไปคิด เธอรู้สึกว่ามันเหมือนกับการตัดเนื้อ เจ็บปวดแสนสาหัส

“ก็อย่างที่คุณพูดแหละ คังซีไม่มีผมก็มีคนโอ๋เขาอยู่ อย่างเช่นเมื่อวาน มีคนทำให้เขาที่ร้องไห้หยุดลงได้ จากร้องไห้เป็นหัวเราะ”ลูกกระเดือกของราชาขยับ ในฐานะที่เป็นผู้ชาย ถึงทำใจไม่ได้ เจ็บปวดแค่ไหน ก็ต้องกดความรู้สึกเหล่านั้นลงไป แสดงออกมาไม่ได้

เวลาหนึ่งปี คังซีได้หลอมเข้าสู่ชีวิตของเขามานานแล้ว และกลายเป็นส่วนหนึ่งของเขาในที่สุด เข้ามาด้วยความเคยชินก็จะดูว่าเขาตื่นหรือยัง ร้องไห้หรือไม่ ไม่สบายตรงไหนไหม และพาเขาไปเล่น！

ตอนนี้จู่ๆ เดินออกไปจากข้างกาย ก็เหมือนดึงเอ็นออกไปจากตัวของตัวเอง จะไม่เจ็บได้อย่างไร？

แต่เขาก็ไม่มีความจำเป็นที่ต้องอยู่ที่นี่ เธอคืนดีกับดนัยแล้ว คังซีก็ยังเป็นลูกชายแท้ๆ ของเขาด้วย ไม่มีที่ให้เขายืนแล้ว！

หรือว่ายังต้องอยู่ที่นี่ เห็นเขามคนหวานแหวน แสดงความรักต่อกันทุกวัน？

“มีคนทำให้คังซีที่ร้องไห้หยุดลงได้ แล้วคุณล่ะ？”นาโนไม่ใช่คนที่ไวต่อความรู้สึกนัก แต่ตอนนี้น้ำตากำลังคลอเบ้า：“คุณเป็นพ่อเขามาหนึ่งปี ตอนนี้กลับจะจากไป ความเจ็บปวดที่เข้ากระดูกคุณเหล่านั้น ใครควรจะมาเยียวยา？ทำให้คุณไม่เจ็บขนาดนั้นอีก？”

“จะต้องมีสักวัน สักวันที่ไม่เจ็บขนาดนั้น เวลาจะเยียวยามันเอง……”ราชาหลบสายตา ไม่ให้เธอเห็นแสงแวววาวในดวงตา กำมือแน่นจนเส้นเลือดบนหลังมือปูดขึ้นมา

ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป เขาจะยิ่งอาลัยอาวรณ์กับคังซีมากขึ้น ไม่ยอมปล่อยเขา เขาไม่มีสิทธิ์ อย่างเดียวที่ทำได้คือรีบตัดไฟตั้งแต่ต้นลม

ถึงเจ็บแค่ไหน ปวดแค่ไหน ก็ได้แต่ทน เขาไม่มีหวังกับนาโนแล้ว คังซีมีพ่อแท้ๆ เขาจะทำอย่างไรได้？

เลี้ยงมาหนึ่งปี เห็นเขามาตั้งแต่เด็กชายตัวน้อยที่ยังขยับไม่ได้จนคลานได้ เด็กน้อยที่หัวเราะเป็น จะมีสักกี่คนที่เข้าใจกระบวนการและสมาธิในนั้น？

ประสบการณ์ครั้งนี้มีความสุขแค่ไหน ตอนนี้ก็เจ็บปวดมากเท่านั้น！

ไม่ได้เจอเขาแค่วันเดียวก็ว่างเปล่าและเหงา ทรมานมาก แล้ววันข้างหน้าจะเป็นอย่างไร？

ราชาไม่รู้ เขารู้แค่ว่า เป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้อีก ยิ่งถลำลึกลงไปมากเท่าไหร่ การจากไปก็ยากมากเท่านั้น

“เวลาที่ผ่านมานี้ฉันผิดต่อคุณทั้งนั้น ถ้าตอนนั้นคุณไม่ได้เจอฉัน ก็คงจะดี”

นาโนทนไม่ไหว โผลเข้าสู่อ้อมแขนเขา

ตั้งแต่วินาทีที่เจอหน้ากัน เธอไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะอยู่ในชีวิตเธอได้นานขนาดนี้ ตอนนี้จากกัน เหลือแต่ความเจ็บปวด เธอไม่อยากให้เขาจากไป ไม่อยากเลยสักนิด เคยชินแล้วที่มีเขาอยู่ข้างกาย แต่เธอเห็นแก่ตัวไม่ได้！