ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 818

“ไม่ นอนกับคุณเถอะ งอแงจนผมเหนื่อยไปทั้งวัน ตอนค่ำเขาต้องกินนม ผมลุกไม่ไหว”เมื่อคืนราชาก็ไม่ได้นอน บวกกับวันนี้เล่นทั้งวันแล้ว จิตใจและร่างกายจึงอ่อนล้าอย่างแรง

“โอเค เอามาให้ฉัน”นาโนยื่นมือไปรับ：“ฝันดีนะ”

“ฝันดี”

ราชายืนอยู่ที่เดิม จ้องแผ่นหลังของนาโน มองเธออุ้มคังซี แล้วเปิดประตูห้องเดินเข้าไป

จนกระทั่งร่างนั้นหายไปจากสายตาและไม่เห็นอีก ราชาจึงก้าวเท้ายาวๆ เดินไปในห้อง ปิดประตูห้อง แล้วความว่างเปล่าอันแสนเหงาก็เข้ามาทันที

เขาฉีกยิ้ม แต่ดูไม่มีอารมณ์ใดๆ หลังจากอาบน้ำแล้วก็ยืนอยู่นอกหน้าต่าง มองค่ำคืนที่มืดมิดตรงนอกหน้าต่าง

……

ดนัยโทรหานาโน พอรู้ว่ากลับมาโรงแรมแล้วก็โล่งอก：“ผมว่า ผมควรจะขอบคุณเขาต่อหน้า ที่ดูแลคุณกับคังซี”

“ไม่ต้อง เขาดูแลฉันกับคังซีไม่ใช่เพราะคุณ เขาไม่ชอบการขอบคุณแบบนั้น……”

“งั้นก็ช่าง คืนนี้จะให้ผมไปไหม？”

นาโนง่วงจริงๆ เล่นทั้งวัน จึงส่ายหน้า：“ฉันง่วงมาก คังซีก็หลับแล้ว ไม่ต้องมาแล้ว”

ตอนนี้ดนัยยิ่งรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนที่ติดคนเป็นพิเศษ แทบอยากจะติดอยู่ข้างเธอตลอดเวลา ไม่เป็นตัวของตัวเองเลย

“งั้นโอเค ฝันดี ตอนดึกอย่าลืมห่มผ้าล่ะ พรุ่งนี้เช้าผมจะไปหา”

เช้าวันถัดมา เช้ามากๆ ฟ้ายังไม่สว่าง ราชาก็ลากกระเป๋าเดินทาง ออกไปจากโรงแรม โบกรถแท็กซี่ เขาจะกลับฝรั่งเศส

เรื่องที่ไปนี้เขาไม่ได้บอกนาโน ไม่ใช่ไม่อยากบอก แต่ไม่อยากให้ทั้งสองฝ่ายเสียใจ

ในเมื่อจะไปแล้ว งั้นก็ไปอย่างเงียบๆ ละกัน ถ้าเธอรู้ มาส่งเขาตรงหน้า เวลานั้น เขากลัวว่าตัวเองจะเปลี่ยนความคิด

ราชานั่งอยู่บนเครื่องบิน ตอนที่ใส่ผ้าปิดตา หน้าอกก็กระเพื่อม ริมฝีปากบางๆ เม้มแน่น

เมืองS เกรงว่าวันข้างหน้าเขาจะไม่มาอีกแล้ว ขอเพียงให้มีที่อาลัยถึงความรู้สึกของเขา ที่ยังไม่ได้เริ่มก็จบลงเสียแล้ว

ในกระเป๋าเขาใส่รูปของคังซีเต็มไปหมด วันข้างหน้าเมื่อไหร่ที่คิดถึงคังซี ก็จะได้หยิบรูปออกมา แล้วดูทีละใบ

คังซี สิ่งล้ำค่าที่เขารักที่สุด！

ในเบ้าตามีน้ำตาคลอ แต่ราชาไม่ให้มันไหลลงมา ผลลัพธ์แบบนี้รู้มาตั้งนานแล้ว ไม่ใช่หรือ？

แค่เด็กที่ตัวเองเลี้ยงมาด้วยมือหนึ่งปีกว่าแล้วตอนนี้ทิ้งกะทันหัน ความรู้สึกเจ็บปวดแบบนั้นช่างบาดใจจริงๆ เหมือนมีดหลายเล่มแทงไปในใจ

แอร์สาวลังเลสักพักแล้วเข้าไป อยากจะกระชับความสัมพันธ์สักหน่อย แต่พอพูด ราชาตะโกนออกมาอย่างหยาบคาย：“ไสหัวไป！”

……

นาโนตื่นมา ดนัยก็มาถึงแล้ว และยังเอาอาหารเช้ามาด้วย ส่ายไปที่เธอด้วยรอยยิ้ม จากนั้นก็ไปอุ้มคังซีที่ห้องนอนอย่างทนไม่ไหว

“คุณอุ้มคังซีก่อนเดี๋ยวฉันไปเรียกราชา”

พูดจบ เธอก็ออกไป

สองนาทีผ่านไปยังไม่กลับมา ดนัยจึงตามมา

ผลักประตูห้องของโรงแรม มองเห็นเธอนั่งบนโซฟาอยู่ไกลๆ เงียบ ไม่พูดอะไร เขาจึงขมวดคิ้ว：“ทำไมหรือ？”

“เขาไปแล้ว กระเป๋าเดินทางในห้องก็ไม่อยู่แล้ว เขาจากไปแล้ว！”นาโนเสียงแหบมาก

ดนัยลูกกระเดือกขยับไปมา เดินเข้าไป กอดเธอไว้ในอ้อมแขนอย่างสงสาร：“เขาต้องกลัวคุณเสียใจแน่ ดังนั้นจึงไปโดยไม่ลา”

“ฉันรู้……”นาโนมองไปยังห้อง：“เขาอยู่เคียงข้างฉันมาตั้งนาน ฉันให้อะไรเขาไม่ได้เลย อย่างเดียวที่ให้ได้ก็คือบาดแผล”