ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 821

นาโนด่าอยู่ตลอด แม้แต่สีหน้าก็เปลี่ยนไป ปากพูดชื่อของดนัย ให้เขาปล่อย

ดนัยกังวลและตกใจมาก จะปล่อยเธอไปได้อย่างไรกัน ตอนนี้เขาแทบอยากจะมัดไว้อยู่ด้านข้างตลอดเวลาอยู่แล้ว

อาหารเช้าอยู่ที่ชั้นล่าง ห่างจากคอนโดไม่ไกลมากนัก เขาเดินไวมาก ซื้อของที่จะซื้อไปหมดอย่างละหลายอัน

จากนั้น ดนัยหันกลับ รีบเดินไปที่คอนโด

เปิดประตูคอนโดแล้ว คนที่ถูกมัดไว้ข้างโซฟากลับหายไป

ร่างเขาสั่น กลับไปที่ห้องนอนอีกครั้ง แม้แต่คังซีที่อยู่บนเตียงก็หายไป

นี่ชัดเจนว่าถูกอุ้มออกไปแล้ว จากไปแล้ว ยังต้องพูดอีกหรือ？

เขากำมือเป็นหมัดแน่น หลังมือมีเส้นเลือดปูด เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาอย่างรวดเร็ว โทรหานาโน

แต่ไม่สามารถติดต่อได้ เสียงที่พูดออกมากลับบอกว่าอีกฝ่ายปิดเครื่อง รอสักพักค่อยโทร

กำลังทั้งหมดบนร่างกายถูกสูบออกไปทันที ดนัยรู้สึกแค่ว่าอ่อนแอ ขาสองข้างอ่อนจนไม่สามารถยันได้ ทรุดตัวลงบนโซฟา มือทั้งสองกุมหัวไว้ ลูกกระเดือกกลิ้งไปมา

ตอนที่ตัวเองคิดว่าความสุขกำลังจะร่วงหล่นลงมา ความเป็นจริงกลับโหดร้ายเหลือเกิน！

เขาไม่พูดอะไรอยู่นาน เขาได้แต่นั่งเงียบตรงนั้น ความเศร้าและเจ็บปวดในใจระเบิดออกมา หัวใจเกร็งขึ้นในทันที แล้วก็ปวดท้องขึ้นมา

ปวดอย่างรุนแรงมาก เหมือนจุกเสียด ยื่นมือไปกุมหน้าท้อง เขาปวดจนนั่งไม่ลงอยู่นาน สีหน้าซีดเซียวเหมือนไม่มีเลือด ขาวซีดไปหมด

จากนั้น ความเจ็บปวดก็รุนแรงขึ้น ลึกเข้าไปในไขกระดูกมากขึ้น ดนัยทนไม่ไหวอีกต่อไป ตรงหน้ามืดลง ล้มลงที่พื้น

ในห้องน้ำ นาโนอุ้มคังซีเดินออกมา เธอไปแช่น้ำมา และก็อาบน้ำให้คังซีด้วย

แต่พอก้าวเข้าไปในห้องรับแขก ก็เห็นชายคนหนึ่งล้มลงกับพื้น นาโนตกใจ เดินไป เขย่าร่างของเขาเบาๆ ตะโกนว่าดนัยไม่หยุด

แต่ เขาไม่ตอบสนองเลยสักนิด ยังคงผล็อยหลับไปบนพื้นแบบนั้น โดยไม่ขยับเขยื้อน

นาโนรีบโทรหาโรงพยาบาล แล้วส่งคังซีให้พี่เลี้ยง จากนั้นพาเขาขึ้นรถ รีบพาไปโรงพยาบาล

หลังจากหมอตรวจให้เขา ก็ให้น้ำเกลือ

ระหว่างนั้น ดนัยเหมือนจะมีสติ ค่อยๆ ลืมตา วินาทีที่มองเห็นนาโนก็ตาเป็นประกาย จับมือเธอแน่น

สติแบบนี้อยู่ได้ไม่นาน สักพักก็หลับไปอีก นาโนถามหมอ：“เกิดอะไรขึ้นกันแน่คะ อยู่ดีๆ ทำไมเป็นลมได้？

หมอตอบไปว่า：“เขามีปัญหาเรื่องท้องอย่างรุนแรง ตอนนี้ยังไม่หายดี บวกกับตอนเช้าไม่ได้กินอาหารเช้า อัตราการเต้นของหัวใจไม่ปกติ ตึงเครียด ดังนั้นจึงเป็นลมครับ”

ปัญหาเกี่ยวกับท้องของเขา นาโนรู้ แต่ไม่คิดว่าจะรุนแรงขนาดนี้

หมอออกไป นาโนยืนเหนื่อยเล็กน้อย อยากจะดึงเก้าอี้มา แต่พอขยับ มือของเขาก็รัดแน่น เธอมองไป กลับเห็นเขาไม่ตื่น การกระทำพวกนี้ต่างไม่รู้สึกตัว

หมดหนทาง ได้แต่ยอมแพ้นั่งลง ยืนอยู่ ระหว่างนั้นก็จะนั่งอยู่ด้านข้าง

จนหลายชั่วโมงผ่านไป ดนัยไอเบาๆ และในที่สุดก็ฟื้นมา ลืมตามาแล้วจ้องไปที่นาโน ไม่ละไปไหน

นาโนขยับเท้าที่ชาเล็กน้อย เปลี่ยนท่า เลิกคิ้ว：“คุณมองอะไร？”

ดนัยไม่พูด กำมือเธอไว้แน่น เหมือนกลัวว่าปล่อยแล้วจะหนีไป

“ปล่อย เท้าฉันเริ่มชาแล้ว ให้ฉันไปนั่งบนโซฟา”นาโนลืมตา เขย่ามือที่ทั้งสองกุมกันอยู่

เขาไม่ปล่อย ให้ตายยังไงก็ไม่ปล่อย ไม่ว่าเธอจะพูดอะไร

“คุณได้ยินที่ฉันพูดหรือเปล่า？”เธอขมวดคิ้ว ให้เขาปล่อย มือของเขากลับยิ่งรัดแน่น จนมือเจ็บเล็กน้อย

ครั้งนี้ในที่สุดดนัยก็พูด：“ผมไม่ปล่อย ไม่ปล่อยเด็ดขาด！”

เธอดูไม่เข้าใจ：“คุณเป็นอะไรอีกเนี่ย？”

“ตอนที่ผมไปซื้ออาหารเช้า คุณแอบพาคังซีไป คุณคิดว่าครั้งนี้ผมจะปล่อยคุณไปอีกหรือ？”เขาพูดทีละคำ

ได้ยินแบบนี้ นาโนก็ตัดบท：“ฉันแอบพาคังซีหนีไปเมื่อไหร่？”