ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 844

“ช่างมัน คุณกลับไปเถอะ” เขาไม่อยากพูดอะไรกับเธออีก

ทันใดนั้นดีด้าราวกับสิงโตที่ถูกยั่วโมโห “คุณคิดว่าฉันเป็นลิฟต์รึไง? คุณบอกให้ฉันมา ฉันก็มา บอกให้ฉันไป ฉันก็ไป คุณรู้ไหมว่าฉันขอลางานเพื่อมาที่นี่? เจ้าวายร้ายฉินหุ้ย! ฉันมันก็บ้าจริงๆ นั่นแหละ ที่เชื่อคำพูดของคุณ! แล้วยังตั้งใจขอลางานที่บาร์แล้ววิ่งมาที่นี่!”

เลอแปงหรี่ตาพลางถอนหายใจ “ช่างโง่เขลาจริงๆ!”

“วายร้ายฉินหุ้ย! ทางที่ดีคุณอย่าปล่อยให้ฉันเจอคุณอีกจะดีกว่า!” เธอกัดฟันด้วยความโกรธจัด

“เพราะงั้นคนโง่เขลาอย่างคุณ ถึงถูกคนอื่นเอาไปขายแลกเงินไง!”

เมื่อดีด้าได้ยินเช่นนี้ เธอก็โกรธมากเสียจนอยากสับเขาให้กลายเป็นชิ้นๆ ไอ้วายร้ายฉินหุ้ย!

เธอทำได้เพียงกลับเข้าไปนั่งในรถแท็กซี่ แล้วกลับไป ทั้งยังสาบานอีกว่าต่อไปนี้หากเธอ ดีด้าคนนี้ เชื่อใจเขาอีกล่ะก็ เธอจะโง่เหมือนหมูตัวหนึ่ง!

ทว่าในสายตาของเลอแปง เธอโง่เง่าไม่ต่างจากหมูตัวหนึ่งอยู่แล้ว!

เย็นวันที่สอง

เลอแปงตอบรับคำชวนไปที่บาร์ มีเพื่อนหลายคนนั่งอยู่ในห้องส่วนตัว ทุกคนล้วนมีความสัมพันธ์อันดีกับเขา

พนักงานเสิร์ฟของบาร์นำเหล้าเข้ามา เธอสวมชุดบันนี่เกิร์ล ก็ไม่ถือว่าโป๊เท่าไหร่นัก มีเพียงหน้าอกที่เผยออกมาเล็กน้อย

เมื่อดีด้าเงยหน้าขึ้น ก็เห็นเลอแปงโดยที่ไม่ทันได้เตรียมตัวเลยสักนิด นัยน์ตาของเธอพลันเบิกกว้าง พลางจ้องมองมาที่เขา

เลอแปงเองก็ไม่ได้คาดคิดว่าจะเป็นเธอ นัยน์ตาของเขาขยับเล็กน้อย

แน่นอนว่าการทำหน้าที่ดื่มกับแขกยังต้องดำเนินต่อไป ดีด้าก้มศีรษะลงต่ำ พยายามให้สายตาของตัวเองไม่มองไปรอบ ๆ เพียงแค่จดจ่อไปที่แก้วเหล้าเท่านั้น

มีพนักงานหลายคนในกลุ่มนั้น แต่รูปร่างของดีด้านับว่าดีทีเดียว สัดส่วนของเธอโค้งเว้า หน้าอกขาวเนียนอวบอิ่ม สะโพกกลมมน

มีคนฉวยโอกาสลูบไล้ดีด้าสองสามครั้ง อารมณ์ของเธอถูกสะกดกลั้นไว้แล้ว และนั่นก็ตกอยู่ในสายตาของเลอแปง นิ้วเรียวเคาะโต๊ะ หรี่ตาลง และจ้องมองไปที่เธอ “รินมาตรงนี้สองแก้ว”

ดีด้าไม่เต็มใจที่จะบริการวายร้ายฉินหุ้ย เธอจึงไม่ขยับเขยื้อน

“คุณไม่ได้ยินที่ผมพูดเหรอ？ หรือว่ามีปัญหาทางการได้ยิน？หรือจงใจแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินในสิ่งที่ผมพูด?” เลอแปงถือน้ำอุ่น จิบมันเล็กน้อย แล้วเอ่ยขึ้นช้าๆ “ผมคิดว่า บางทีผมน่าจะบอกผู้จัดการของพวกคุณเกี่ยวกับการแสดงออกของคุณสักหน่อย”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ดีด้าพลันกัดฟันกรอด ไอ้ฉินหุ้ยนี่มันจงใจฆ่ากันชัดๆ! เขาเหยียบย่ำจุดอ่อนของเธอ! และให้เธอเชื่อฟังอย่างยอมจำนน

เรื่องที่เกิดขึ้นเย็นวันนั้น ผู้จัดการโกรธเธอมาก หากวันนี้ฉินหุ้ยฟ้องเขาอีก แล้วเธอจะทำอะไรได้ล่ะ?

“คุณลูกค้า คุณบอกว่าคุณต้องการเหล้าสองแก้วใช่ไหมคะ？ ถ้าฉันจะรินให้คุณสามแก้ว คุณคิดว่าอย่างไร?”

เลอแปงปล่อยให้เธอทำตามใจชอบ พลางคลี่ยิ้ม ดีด้าขยับตัวนั่งลงแล้วรินเหล้า เพียงแต่ทักษะในการรินนั้นไม่ดีเท่าไหร่ จึงทำให้แก้วใบหนึ่งลื่นไหลไปชนเสื้อสูทของเลอแปง นอกจากนี้ยังมีแก้วอีกสองใบอยู่บนตัวเขาอีกด้วย

“ขอโทษค่ะ ขอโทษจริงๆ ฉันจะเช็ดให้คุณนะคะ” ในใจของดีด้าแอบพอใจอยู่ลึกๆ พลางหัวเราะอย่างมีความสุข แล้วหยิบทิชชูไปเช็ดให้เขา

เพียงแต่ว่า เธอมองข้ามเรื่องหนึ่งไปอย่างเห็นได้ชัด...

“คุณแน่ใจนะว่าจะสัมผัสตัวผมอยู่แบบนี้ต่อไป? ผมไม่ถือสาหรอกนะ แต่คุณแน่ใจแล้วเหรอว่าจะทำมันต่อได้?” เขาจงใจพูดด้วยเสียงที่ไม่ดังไม่เบา ซึ่งคนในห้องล้วนได้ยินมัน

ดังนั้น ทุกสายตาจึงตกอยู่ที่ร่างของคนทั้งสอง แน่นอนว่าไม่ได้มองข้ามการกระทำนั้น

“คุณผู้หญิงท่านนี้ช่างแตกต่างจริงๆ!”

“ประธานเลอแปงมีวาสนาในเรื่องความรักโดยแท้”

เลอแปงหัวเราะเบาๆ แล้วตอบกลับไป นั่นคือเรื่องปกติ เขารู้สึกว่าเธอค่อนข้างอดรนทนรอต่อไปไม่ไหวแล้ว คืนนี้จะต้องตื่นเต้นเร้าใจแน่นอน

ทุกคนกำลังแย้มยิ้ม ความคิดของผู้ชายคนนั้น ล้วนไม่ยอมรับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น