ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 845

เธอรีบกลั้นหายใจก่อนน้ำตาจะร่วงหล่นลงมา แล้ววิ่งออกไป โดยไม่หันกลับไปมองอีก ดีด้าหวังว่าชีวิตต่อจากนี้จะไม่ต้องเจอเขาอีกตลอดกาล！

ความฝันในวัยเด็กของเธอคือการเป็นตำรวจ การสอบเข้าโรงเรียนตำรวจได้ คือความใฝ่ฝันของเธอ ตอนนี้สถานการณ์กลายเป็นแบบนี้แล้ว ในใจของเธอจะรู้สึกดีอย่างนั้นเหรอ?

ทว่าเธอไม่มีทางเลือก ไม่มีทางเลยจริงๆ เธอทำได้เพียงยอมรับมันเท่านั้น

ภายในใจของเธอต้องทนสะกดกลั้นความเจ็บปวดและความทุกข์ทรมานมากแค่ไหน ที่ต้องทำราวกับไม่รู้สึกอะไรในขณะนี้ ทว่าตอนนี้เขากลับเปิดรอยแผลเป็นของเธออย่างไร้ความปรานี และฉวยโอกาสโรยเกลือลงมาอีก เช่นนี้เธอจะไม่เจ็บปวดได้อย่างไร?

หลังจากที่สะกดกลั้นมันมานานได้ขนาดนี้ นี่คือครั้งแรกที่มีคนเปิดบาดแผลอย่างไร้ความปรานี ดีด้าไม่มีทางอดกลั้นได้อีกต่อไป เธอยืนอยู่ที่มุมของบาร์ ร้องไห้น้ำตาไหลริน

เลอแปงยังยืนอยู่ที่เดิม ไม่ใช่ว่าเขาไม่เห็นหยาดน้ำตาจางๆ ของดีด้า ตอนที่เธอเดินออกไปเมื่อกี้ เพียงแค่คิดไม่ถึงว่าความรู้สึกของเธอจะอ่อนไหวขนาดนี้

เขาเคยเห็นผู้หญิงร้องไห้มาไม่กี่ครั้ง ซึ่งมีเพียงแม่ของเขา พี่สะใภ้ แล้วก็เธอ

ในใจของเขารู้สึกอึดอัดใจอยู่นิดหน่อย มันอึดอัด ราวกับมีก้อนหินหนักๆ กดทับอยู่

เขาคิดว่า บางทีเมื่อครู่นี้อาจจะไม่ควรบอกเธอเรื่องนั้น ไม่ควรเข้าไปจุ้นจ้านเรื่องของเธอ แล้วทำให้ตัวเองอึดอัดใจอยู่แบบนี้

เลอแปงถอนหายใจเบาๆ ก่อนเดินออกไป เขาเดินผ่านทางเลี้ยวของห้องส่วนตัว โดยไม่คิดว่าจะได้ยินฟังเสียงร้องไห้สะอื้น

เป็นเสียงที่ค่อนข้างคุ้นเคย…

เขามองไปตามทิศทางของเสียง เห็นร่างบางที่คุ้นเคย ถ้าไม่ใช่ดีด้าแล้วจะเป็นไปได้ใครอีก？

เธอหันหลังให้เขา ไหล่อันบอบบางของเธอสั่นระริก กำลังร้องไห้ด้วยความโศกเศร้าเสียใจ

แต่ไหนแต่ไรมา ดีด้าไม่เคยร้องไห้ขนาดนี้ เธอยืนอยู่ตรงนั้น ปาดน้ำตาด้วยมือข้างหนึ่ง และปิดใบหน้าด้วยมืออีกข้างหนึ่ง

หัวใจของเลอแปงอึดอัดมากขึ้นเรื่อยๆ หลังจากหยุดอยู่ที่เดิมเป็นเวลาไม่กี่วินาที เขาก็เดินเข้าไป ยื่นผ้าเช็ดหน้าให้เธอราวกับว่าไม่เต็มใจ

เธอสะบัดมืออีกข้างหนึ่งออก พร้อมกับปาดน้ำตาบนใบหน้าอย่างลวกๆ และเอ่ยปากพูดทีละคำว่า “ฉันไม่อยากจะเห็นหน้าคุณอีก!”

เครื่องสำอางบนใบหน้าของเธอเปอะเปื้อนไปด้วยน้ำตา ดูแล้วน่าสงสารมาก

แต่ไหนแต่ไรเธอไม่ใช่คนอ่อนแอ ไม่ใช่ผู้หญิงที่จะร้องไห้โฮออกมาง่ายๆ ทว่าครั้งนี้เธอแบกรับไม่ไหวจริงๆ

เลอแปงหลับตา จากนั้นจึงแอบกัดฟัน นึกอยากจะเอาฝ่ามือตบหน้าตัวเองจริงๆ เพิ่งพูดไปว่าจะไม่สนใจเรื่องของเธอ แล้วนี่บ้าอะไรอีก?

เขาสูดลมหายใจ หลังจากที่หายใจได้ปกติแล้ว เขาก็เดินออกไปข้างนอก ในขณะที่เดินผ่านห้องโถงใหญ่พลันสังเกตเห็นว่าผู้หญิงที่เพิ่งร้องไห้อยู่ที่ทางเลี้ยวเมื่อครู่นี้ ตอนนี้เธอทำราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม กำลังรินเหล้าให้กับบรรดาแขก

นัยน์ตาของเลอแปงขยับเล็กน้อย โดยไม่ได้หยุดทำอะไรอีก

หลายวันมานี้ เซ้นต์ไม่ได้ตามหาดีด้าจริงๆ ซึ่งเธอเองก็ยุ่งมาก หากมีเวลาว่าง เธอก็จะรู้สึกโกรธขึ้นมา

ระหว่างเซ้นต์กับเธอแต่ไหนแต่ไรไม่เคยโกรธกันนานขนาดนี้ ทุกวันนี้เขาไม่ได้ติดต่อเธอเลย ไม่ว่าจะโทรหรือส่งข้อความ ไม่มีแม้แต่ครั้งเดียว!

ทว่าครั้งนี้ดีด้าไม่คิดจะยอมรับผิดก่อน น้ำฝนคือพี่ชายของเธอ เธอจะทิ้งพี่ชายตัวเองได้ยังไง?

เธอไม่ได้ไปทำงานที่สถานีตำรวจแล้ว นั่นทำให้รู้สึกราวกับว่ามีบางอย่างขาดหายไปจากชีวิต ว่างเปล่าและไม่มีอะไรเลย

ส่วนเลอแปง เธอไม่ได้เจอเขาอีก ทั้งยังคิดว่าไม่มีความจำเป็นที่จะต้องพบเจอกัน ดังนั้นทั้งสองฝ่ายจึงไม่ได้มีใครเจอกันอีกเลย

การทำงานในบาร์จะบอกว่าดีก็ดี จะบอกว่าไม่ดีก็ไม่ดีนั่นแหละ เพราะมักจะมีผู้ชายหลายประเภทที่จ้องจะเอาเปรียบคุณอยู่ตลอดเวลา ซึ่งลักษณะนิสัยของดีด้าไม่ใช่คนที่จะอดทนกับอะไรแบบนี้ได้ จึงทำพลาดอยู่บ่อยๆ

อย่างไรก็ตามเงินเดือนนั้นสูงมาก บวกกับทิปอีก แม้จะไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ทว่าเธอยังไม่คิดที่จะยอมแพ้

หนึ่งอาทิตย์ผ่านไป เซ้นต์ยังคงไม่ตามหาเธอเหมือนเดิม เกือบสองอาทิตย์แล้ว ที่ทั้งสองคนไม่มีการติดต่อกัน เธอจึงรู้สึกวุ่นวายใจเล็กน้อย