ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 847

ทันใดนั้นดีด้าก็หัวเราะขึ้นมาอย่างโง่ๆ แล้วโน้มตัวไปข้างหน้า อ้วกใส่เสื้อสูทของเลอแปง

เขาดันหน้าผากเธอพร้อมกับขมวดคิ้วรังเกียจกลิ่นอ้วก ดีด้าซบอยู่ที่อกของเขาอย่างนิ่งๆ

เลอแปงชำเลืองมองไปยังซารางด้วยสายตาเตือน ผลักเธอออกไป แล้วด่าด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา จากนั้นก็ถอดเสื้อสูทของเขาออกแล้วโยนทิ้งไปข้างๆ

ซารางไม่กล้าสร้างเรื่องอีก ทำได้แต่อยู่นิ่งๆอย่างเชื่อฟัง แล้วปล่อยให้เลอแปงอุ้มเธอ ในขณะที่พวกเขากำลังจะจากไปที่นั่น ก็ได้ยินเสียงคนร้องไห้สะอึกสะอื้น

เมื่อหันกลับไปมอง เลอแปงเห็นหล่อนนอนราบร้องไห้ทั้งน้ำตาอยู่บนโต๊ะ เศร้าเสียใจถึงขั้นหายใจไม่ค่อยออก มองดูเขาอย่างน่าสงสาร

น้ำตาที่น่าสงสารนั้นทำให้ซารางรู้สึกเจ็บปวด: “ป๊ารอง พี่ตำรวจหญิงน่าสงสารมาก พวกเราพาพี่ไปด้วยนะ”

เลอแปงยังไม่ทันได้เอ่ยปากพูด ดีด้าที่เมามายก็วิ่งเข้ามากอดเอวของเลอแปง แล้วพูดว่า: “เล่าเรื่องตลก เล่าเรื่องตลกให้ฟังหน่อย ฉันอยากฟังเรื่องตลก”

เลอแปงไม่ตอบอะไร ส่วนซารางก็ตกตะลึง แต่ดีด้ากลับนั่งยองๆบนรองเท้าของเขาเหมือนเด็กๆร้องไห้งอแง

คนรอบข้างต่างมองมาทางพวกเขาและซุปซิบนินทา เลอแปงยิ้มกัดฟันพูดว่า: “ลุกขึ้น”

“เล่านิทาน เล่านิทานตลกให้ฉันฟังหน่อย ฉันอยากฟังนิทานตลก คุณรังแกฉัน ฉันจะไม่ไปไหน จะฟังนิทานตลก!” ดีด้าเมาเหมือนเด็ก

ผู้คนยิ่งมากขึ้นเรื่อยๆ เลอแปงหมดหนทาง โค้งตัวลงนั่งยองตรงหน้าเธอ แล้วกัดฟันเล่าเรื่องตลก: “สองพี่น้องคุยกัน พี่ชายสามารถพูดหนึ่งประโยคให้ฉันสิ้นหวังได้ไหม?”

ดีด้ากระพริบตายังคงร้องไห้ แต่ตั้งใจฟัง

“พี่ชายพูดว่า ภรรยาของเธอมีไฝที่หน้าอกข้างซ้าย น้องชายพูดว่า ทำให้ฉันรู้สึกมีความหวังอีกครั้ง พี่ชายตอบกลับไปว่า ฉันกับหล่อนเป็นเพื่อนร่วมชั้นตอนอยู่อนุบาล”

ดีด้าเข้าใจแล้ว เธอเม้มปากหัวเราะคริคริ ก่อนหน้านี้ยังร้องห่มร้องไห้อยู่เลย ตอนนี้กลับยิ้มแย้มราวกับดอกไม้บาน

แต่ซารางฟังไม่เข้าใจ เดี๋ยวก็สิ้นหวัง อีกเดี๋ยวก็มีหวัง จะสื่อถึงอะไรกันแน่?

เมื่อเห็นเธอยิ้ม เลอแปงถึงถอนหายใจผ่อนคลายลงได้ อุ้มซารางเตรียมออกไป

แต่ดีด้าไม่ยอมให้เขาไป กอดขาเขาไว้ แล้วเงยหน้ามองเขาด้วยแววตาที่สดใส: “ฉันก็จะไปด้วย”

ซารางมองหน้าเขา แล้วพูดว่า: “ป๊ารอง พาพี่ตำรวจหญิงนมโตไปกับพวกเราด้วย ดีไหมคะ?

เลอแปงตอบเธอไปว่า ไม่มีทาง! ครั้งก่อนทำเรื่องดีดีไว้ยังไม่สำนึกอีกหรอ จะให้หล่อนมาทำร้ายอีกครั้งใช่ไหม?

ดีด้ามองเขาอย่างน่าสงสาร แต่กลับถูกเลอแปงผลักออกไปอย่างแรง และให้เธอนั่งบนเก้าอี้ข้างๆเขา

สรุปว่า เขารู้สึกว่าพบหล่อนไม่มีเรื่องดีเลย! สองครั้งที่ผ่านมาก็ถูกด่าไปไม่น้อย พอมาวันนี้ก็ต้องมาเล่าเรื่องตลกให้ฟังอีก พอแล้ว!

อุ้มซารางแล้วลุกขึ้นเดินออกไปจากบาร์

ดีด้านั่งบนเก้าอี้ร้องไห้คร่ำครวญอย่างสะอื้น เอามือปิดหน้าและนอนราบอยู่บนโต๊ะ

พอเดินไปถึงหน้าประตูทางเข้าของบาร์ ซารางก็เขย่าไหล่ของเขา: “ป๊ารอง พาพี่สาวไปด้วยนะ! ไม่งั้นก็ปล่อยหนูลง หนูจะโทรหาปาป๊า!”

เลอแปงใช้มือตบไปที่ก้นของเธอ พูดด้วยสีหน้าเคร่งครึมว่า: “อย่าทำตัววุ่นวาย!”

“อื้น..อื้น..มีคนทำร้าย…โอ้ยเจ็บ…มีคนทำร้าย…ป๊ารองไม่รักหนูแล้ว…” ซารางร้องไห้สะอึกสะอื้น ร้องไห้จนตาแดง น่าสงสารมาก

เธออยู่บ้าน บ้านตระกูลสิริไพบูรณ์มานานขนาดนี้ เลอแปงไม่เคยตีเธอเลยแม้แต่น้อย ดูจะรักและเอ็นดูมากกว่าด้วยซ้ำ และไม่เคยเห็นเธอร้องไห้เลย

แต่ตอนนี้กลับร้องไห้หนักขึ้นเรื่อยๆ ร้องไห้เสียใจจนใบหน้าเล็กๆแดงไปหมด

เลอแปงรู้สึกกังวลใจมาก จำเป็นต้องอ่อนข้อแล้วเกลี้ยกล่อมซารางให้หยุดร้องไห้

เธอร้องไห้ไปด้วย เช็ดน้ำตาไปด้วย แล้วพูดว่า: “หนูจะพาพี่ตำรวจหญิงนมโตไปด้วย!”

เขาทนดูผู้หญิงร้องไห้ไม่ได้ อุ้มซารางแล้วเกลี้ยกล่อมเธอเบาๆ เขาไม่รู้จะทำยังไงจนมุมจริงๆ ทำได้เพียงพาดีด้าไปด้วย