ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 862

ในตอนที่เธอกำลังดื่ม แม่ของดีด้าก็พบเข้าพอดี ก่อนจะขมวดคิ้ว และตีไปที่ข้างหลังของเธอ “ใครให้เจ้ามาแอบกินเนี่ย?”

“หนูแอบกินที่ไหนละ หนูก็กินให้เห็นอยู่นี่ไงเล่า”

“แล้วนี่ทำให้เจ้ากินหรือเปล่าล่ะ?”

ดีด้ารู้สึกว่าตอนนี้แม่ของเธอนั้นโดนล้างสมองไปแล้ว ต้องเอามาใส่ในซุปนี้แน่ๆ

เลอแปงยิ้ม “คุณป้า ให้เธอกินเถอะ ยังไงสะผมก็อิ่มแล้ว ให้วางทิ้งไว้ตรงนี้คงจะน่าเสียดาย”

”กินไปเถอะ ที่เหลือตรงนี้กินนะ ถ้าไม่พอยังไงเดี๋ยวฉันจะไปเอามาเติมให้”

มองยังไงก็ราวกับเป็นแม่เลี้ยงยังไงอย่างงั้น จะมีแม่แท้ๆที่ไหนจะทำแบบนี้ อีกทั้งยังพูดกับลูกตัวเองแบบนี้อีก?

แม่ของดีด้ากลับไปที่ห้องเพื่อไปดูน้ำฝน ก่อนที่ภายในห้องจะเหลือเพียงสองคน

ดีด้าก็ไม่ได้ไปสนใจเขา ก่อนที่จะนั่งอยู่ที่ริมหน้าต่าง และเริ่มเล่นโทรศัพท์ ดูโมเม้น และดูเหว่ย ป๋อ และยุ่งสนุกไปกับการเล่น ทั้งหมดนี้ราวกับว่าเขาเป็นเพียงอากาศ

เลอแปงเอาแต่จ้องมองเธอ หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมง ในที่สุดเขาก็รู้สึกเบื่อและก็ได้เอ่ย “เฮ้ โกรธจริงๆแล้วนะ!”

จะไปมีเวลาที่ไหนสนใจเขา ก่อนที่ดีด้าจะจ้องมองไปที่เหว่ยป๋อต่อ และค่อยๆเลื่อนดูทีละหน้า เมื่อมองเห็นอะไรน่าสนใจ ก็อดไม่ได้ที่จะแอบยิ้มออกมา

“เฮ้”เลอแปงนั้นไม่ชอบเลยกับการนิ่งเงียบและการถูกละเลย ก่อนที่จะเอามือปัดผ้าห่มออก ก่อนที่จะเดินก้าวขายาวไปที่ดีด้า “พูด!”

เธอตอนนี้นั้นได้ทำตัวเป็นคนหูหนวก มองไม่เห็น ไม่ได้ยิน อีกทั้งยังไม่มีอารมณ์

“นี่คุณอยากให้ผมโทรหาคุณป้าหรอ?” เขายังดูแล้วรู้สึกผ่อนคลาย และยกโทรศัพท์ขึ้น

เช็ด！ ดีด้าทิ้งโทรศัพท์ เธอไม่เคยเห็นชายคนไหนที่น่ารังเกียจขนาดนี้มาก่อนเลย！

รู้เป็นอย่างดีว่าแม่ของเธอในตอนนี้ฟังแต่เขา หากโทรศัพท์ไป เธอยังจะอยากมีชีวิตหรอ?

“คุณจะเอาอย่างไร？”

“ชวนพูดคุยกับผมหน่อย”

ดีด้านำโทรศัพท์วางไว้ข้างๆ ก่อนที่จะค่อยๆจ้องมองไปที่เขาและเอ่ย“อะไรล่ะ? คุณเริ่มพูดก่อนเลย”

เลอแปง“……”

ในช่วงแบบนี้ เขาไม่ได้อยากให้ทำแบบนี้ในการพูดคุยกัน ก่อนที่จะขมวดคิ้ว และหมดคำจะพูด

“ถ้าไม่มีอะไรจะพูดล่ะก็ ก็อย่ามารบกวนการดูเหว่ยป๋อของฉันสิ จะได้ไหม?”เธอเอ่ยเตื่อนเขา