ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 863

เมื่อสิ้นเสียงลง ก็ได้เดินออกจากห้องผู้ป่วยแล้ว ดีด้าจับไปที่หน้าผาก และหมดคำที่จะพูดออกมา

ในเวลานี้ เปิดประตูห้องผู้ป่วยออกมา เลอแปงเดินเข้ามา ดวงตาของน้ำฝนจับจ้องไปที่เขา ถึงแม้เขานั้นจะโง่ แต่ว่าเขาก็รู้เรื่องเอามากๆ

เมื่อได้ยินว่าได้รับการช่วยเหลือจากเลอแปง เขาก็โวยวายอยากจะไปเจอเขา แต่ทว่าสภาพร่างกายตอนนี้ค่อนข้างไม่ไหว เลยทำได้แค่นอนแผ่อยู่บนเตียง

น้ำฝนตื่นเต้นดีใจมาก และก็จ้องมองไปที่เลอแปงตลอด

“สวัสดี……” สัมผัสได้ถึงการจ้องมองจากเขา ก่อนที่จะเลอแปงจะทักทายเขา

“สวัสดี！”น้ำฝนรีบเอ่ยทักทาย

ตั้งแต่ที่เลอแปงเดินเข้ามา น้ำฝนก็ไม่ได้สนใจดีด้า ก่อนที่จะจ้องมองไปที่เขา เขาไปที่ไหน สายตาของเขาก็มองไปที่นั่น

ดีด่าโกรธ และก็โกรธเป็นอย่างมาก นี่เขาคิดอยากจะจับคนในบ้านเธอทั้งหมดเลยหรอ? ตั้งแต่สาวยันแก่！

เลอแปงยิ้มๆ เขานั้นดีกับน้ำฝนมาก อีกทั้งยังสอนเขาเล่นไพ่ น้ำฝนนั้นฉลาดมาก แค่แป๊บเดียวก็เรียนรู้เรื่องแล้ว

พวกเขาสองคนเล่นกันมันน่าเบื่อ ก่อนที่เลอแปงจะแอบมองและขยิบตาไปที่น้ำฝน น้ำฝนรู้ตัวอีกที จึงมองอ้อนๆมองไปที่ดีด้า อยากให้เธอมาเล่นด้วย

ดีด้าไม่สนใจ โดนเฉพาะคนตรงหน้าที่เป็นเลอแปง ทำให้เธอไม่สนใจเข้าไปใหญ่ นั่งอยู่ตรงนั้นไม่ลุกไปไหน

น้ำฝนร้อนลน ก่อนที่จะเปิดผ้าห่ม อยากจะลากเธอมา เมื่อมองเห็นเขาขยับตัว ดีด้าก็ร้อนรนทันที ก่อนที่จะรีบลุกขึ้น และช่วยพยุงเขาขึ้น

ในสุดท้ายเธอก็อดไม่ได้จริงๆ

ก่อนที่ทั้งสามคนจะเล่นด้วยกัน คนที่แพ้ก็คือเลอแปง โดยที่ข้างหน้าของน้ำฝนและดีด้านั้นเต็มไปด้วยกองเงิน ทั้งหมดก็เพราะชนะมา และบนในหน้าก็ปรากฏรอยยิ้มไม่ขาดสาย

รอจนกระทั่งน้ำฝนง่วงนอนถึงจะหลับ ก่อนที่จะเอาหัวของเขามาไว้ที่ตัก ก่อนที่จะเอามือทั้งสองมือลูบไปที่หัวของเขา เพื่อที่จะให้เขาสบายใจมากกว่าเดิม

ใบหน้าของน้ำฝนเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ความไร้เดียงสา ดวงตาเปล่งประกาย ก่อนที่ดีด้าจะมองไปที่เขาอย่างอบอุ่น เต็มไปด้วยรอยยิ้มที่อบอุ่นราวกับความอบอุ่นของช่วงเดือนสาม

เลอแปงอดไม่ได้ที่จะมองไปอย่างกับคนโง่ จ้องมองไปที่พวกเขา ในตอนนี้ เขาอิจฉาน้ำฝนมาก

“จริงๆแล้ว เขานั้นก็มีความสุขมาก ที่มีนิสัยแบบนี้มันช่างมีความสุขจริงๆ เพราะว่าไร้เดียงสา อ่อนต่อโลก ดังนั้นจึงมีชีวิตได้อย่างมีความสุข”

เมื่อดีด้าได้ยินดังนี้จึงเงยหน้าขึ้น ก่อนที่จะมองไปที่เขาอย่างสับสน เพราะน้อยมากที่เธอจะได้ยินคนชมเกี่ยวกับน้ำฝน

“พูดราวกับว่าชีวิตคุณมีแต่ความทุกข์อย่างงั้นแหละ！ กับคนอย่างคุณ อยากได้อะไรก็ได้ สามารถเรียกน้ำเรียกลมได้ จะไปมีความทุกข์เจ็บปวดอะไรล่ะ?”

“คุณไม่ใช่ผม คุณจะไปรู้ได้ยังไงว่าผมไม่มีนะ?” เลอแปงถามกลับด้วยน้ำเสียงเรียบๆ

“ ถ้าอย่างงั้นก็ดีแล้ว มาสิ ที่กับคุณเป็นคนมีเงินเป็นคุณชายขนาดนี้จะมารู้สึกเจ็บปวดอะไรได้ยังไง！ ”

เลอแปงมองไปที่นอกหน้าต่าง “ คุณเคยไปที่บ้านตระกูลสิริไพบูรณ์มาตั้งหลายครั้ง ยกเว้นพี่ชายและพี่สะใภ้ของฉัน และคุณเคยเห็นใครอีกไหม”

เมื่อเห็นเขาดังนั้น ดีด้าถึงเพิ่งนึกออกว่าเธอนั้นก็ไม่เคยเห็นพ่อแม่ของเขามาก่อน！

“แม่ของฉันโดนฉันและพี่ชายของฉันส่งเข้าคุกเองกับมือเลย….”เขาพูดอย่างใจเย็น“จริงๆแล้วพ่อของผมนั้นก็อยู่ในคุกนะ พี่สะใภ้ของผมตอนแรกเขาเป็นครูที่คอยสอนผม ผมชอบเขามอง เลยไปสารภาพรักกับเธอ แต่ทว่าเธอกับแต่งงานกับพี่ชายผม…”

ดีด้าตกตะลึงและงุนงง ตระกูลสิริไพบูรณ์นั้นคือตระกูลที่มีหน้ามีตาในเมืองs พ่อแม่ของเขาจะอยู่ในคุกได้อย่างไร?

อีกทั้งตระกูลสิริไพบูรณ์นั้นก็ใช่ตระกูลอย่างว่า……

นิสัยของเขานั้นร่าเริง ราวกับว่าไม่มีอะไร อีกทั้งยังไม่เหมือนกับผู้คนที่เคยจะพบกับเรื่องราวแบบนี้!