ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 87

ได้ยินแบบนี้ สีหน้าของสุนันท์ก็แฝงไปด้วยความเยาะเย้ย พูดออกมาจากใจว่า “ เลอแปง หล่อนจะบอกความจริงทั้งหมดกับลูกหรอ？”

“เธอเป็นคนยังไง ผมรู้อยู่แก่ใจ แล้วก็รู้จักดีด้วย”สีหน้าอันหล่อเหลาของเลอแปง ก็เงียบลง

“ลูกจะรู้จักดีได้ยังไง？ตามที่แม่เห็นนะ เธอจะต้องเป็นผู้หญิงที่มารยาแน่ๆ ไม่งั้น ตอนแรกก็ไม่ใช้เด็กมาเป็นอุบายบังคับพี่ชายแกแต่งงานหรอก……”

ความโกรธในใจในที่สุดก็ปะทุขึ้นมาแล้ว เลอแปงตบโต๊ะ วางตะเกียบไว้บนโต๊ะ ไม่เหลือบมองสุนันท์แม้สักนิด ก็เดินออกไป

คำพูดพวกนี้ เขาไม่ชอบฟัง และไม่อยากฟัง เธอเป็นผู้หญิงอย่างไร เขาเข้าใจดีก็พอแล้ว！

สุนันท์ขมวดคิ้วแรง เขาจะโกรธขนาดนี้ทำไมกัน？

ต้องเป็น เชอร์รีนที่วางยาเสน่ห์ใส่เขาแน่ ไม่งั้น เขาก็ไม่มองเชอร์รีนแบบนั้นแน่

เมื่อคิดแบบนี้ ในใจของเธอก็เพิ่มคะแนนความเกลียดชังที่มีต่อเชอร์รีนขึ้นอีก

หยาดฝนออกมาจากห้องน้ำพอดี เห็นเพียงภาพของหยาดฝนที่เดินโกรธออกไปจากห้องรับแขก เธอถามด้วยความประหลาดใจ “พี่สะใภ้ เลอแปงเป็นอะไรไปคะ？ ”

เก็บความรู้สึกที่มีลงไป สุนันท์พูดด้วยสีหน้าที่แน่นิ่งว่า “ฉันว่าเขาเกี่ยวกับเรื่องเรียนน่ะ ไม่อยากฟัง แถมยังอารมณ์ร้ายอีก”

หยาดฝนไม่ได้สงสัยอะไร ก็พูดว่า “เลอแปงเขาเป็นเด็กมีความคิด พี่สะใภ้ไม่ต้องกังวลไปหรอกค่ะ”

“ถึงกังวล ก็กังวลเปล่า เธอพูดร้อยครั้ง มีแค่ครั้งเดียวเท่านั้นแหละที่เขาจะยอมฟังบ้าง ใช่สิ พรุ่งนี้วันที่สี่ เกือบลืมไปเลย！”สุนันท์พูดเสียงเบาลง

“วันที่สี่ทำไมหรอคะ？”หยาดฝนสงสัย สายตาขยับ

“วันที่สี่ก็วันเกิดออกัสไง ช่วงนี้ยุ่งมาก เกือบลืมเรื่องนี้ไปเลย”

พูดแบบนี้ หยาดฝนก็เพิ่งนึกออก “ถ้าพี่สะใภ้ไม่บอก ฉันก็เกือบลืมแล้วเหมือนกัน กี่ปีมานี้ ฉลองวันเกิดให้ออกัสยังไงคะ？”

“เธอก็รู้ แต่ไหนแต่ไรเขาไม่ชอบความวุ่นวาย วันเกิด คนทั้งครอบครัวก็จะอยู่ด้วยกัน กินข้าวกันในโรงแรม”

“แล้วปีนี้ล่ะคะ？”

“รอดูว่าออกัสอยากจัดยังไงเถอะ รอเขากลับมา แล้วค่อยปรึกษากัน ”

หลังจากนั้น ก็กลับเข้าห้องหยาดฝนหยิบปฏิทินที่อยู่บนโต๊ะหัวเตียงออกมา ข้างล่างของวันที่สี่ ใช้ปากกาวาดรอยรูปหัวใจ

บางและอ่อนมาก ถ้าไม่ไปสังเกตดูชัดๆ ก็มองไม่เห็น

เธอไม่กล้าวาดให้เห็นชัดเกินไป กลัวว่าจะมาเห็น วันนี้ เป็นวันที่เธอจะจนจำไว้ในสมอง ไม่ให้ลืมเด็ดขาด

วันที่สี่ เป็นวันเกิดของเขา ก็คือวันพรุ่งนี้……

ความรู้สึกถูกกดเก็บอยู่ในหัวใจ แต่ร่างกายที่ปะทะกันนั้นรุนแรงกว่า กรีดร้อง……

＊

ในห้อง

บนเตียงที่เล็กและแคบคนสองคนที่กอดกันอยู่นั้นกำลังนอนอย่างหลับลึก

เตียงเล็กมาก ถ้าจะนอนราบทั้งสองคนนั้นเป็นไปไม่ได้ ดังนั้นทำได้เพียงนอนตะแคงข้าง หน้าของทั้งสองคนหันเข้าหากัน ตะแคงนอน

และชัดเจนว่าลำตัวของออกัสนั้นยาวเกินไป ขานั้นเหยียดออกไปไม่ได้ ทำให้ต้องงอเข่าขึ้น

พระอาทิตย์ขึ้นแล้ว ส่องผ่านหน้าต่างสีเขียวสอดเข้ามา กระทบที่ร่าง

แสงอาทิตย์แยงตาเล็กน้อย ตาของเชอร์รีนกระพริบเล็กน้อยเพราะแสบตา จากนั้นก็ลืมตาขึ้น

ใบหน้าหล่อเหลาที่ถูกแสงแดดสาดส่องอยู่ใกล้แค่เอื้อม ทำให้เธอหวั่นไหว มองเขาอย่างนิ่งๆ

ผ่านไปสักพัก เธอถึงเอามือใหญ่ๆของเขาออกจากเอวตัวเองอย่างระมัดระวัง จากนั้นก็ลุกขึ้นจากเตียง ออกจากห้องไป

จักรกฤษกำลังอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ ได้ยินเสียงฝีเท้าก็เงยหน้าขึ้นมา “ตื่นแล้วหรอออกัส ล่ะ？”