ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 875

หากเป็นเมื่อก่อน หากพูดมาล่ะก็ไม่มีคำดีๆออกมาแน่นอน แน่นอนว่าจะต้องพูดต่อสู้กัน วันนี้แลไม่ค่อยปกติ

น้ำฝนนั้นยิ้มหยี๋ๆมองไปที่น้องสาวของตนเอง ก่อนที่จะยกนิ้วโป้ง“ซูกัสสวย！ซูกัสสวยมากๆ！”

“คุณก็คิดแบบนี้หรอ? มองดูแล้วพวกเราจะเป็นพวกเดียวกันแล้วนะ！”เลอแปงหันไปเอ่ยกับเขาราวกับพูดกับเพื่อนตัวเอง

“ฉันก็คิดว่าดีด้าบ้านของฉันนั้นสวย！”แม่ดีด้าก็เอ่ยสมทบ

เมื่อยิ่งพูด ดีด้านั้นทำตัวแทบจะไม่ถูก เมื่อทั้งสามคนพูดดังนั้น เธอนั้นแทบไม่กล้าที่จะเงยหน้า！

เลอแปงนั้นรู้สึกว่าเธอนั้นวันนี้เธอจะขี้อาย ที่มีทั้งความเขินอายและขี้อาย ที่เต็มไปด้วยความเป็นผู้หญิง……

ในช่วงที่กินข้าว เลอแปงและดีด้าได้นั่งฝั่งเดียวกัน แม่ของดีด้าและน้ำฝนนั้น ได้กินสเต๊ก

ดีด้าปกติที่ไม่ค่อยได้กินอาหารฝรั่ง เธอนั้นค่อนข้างที่จะชอบในอาหารจีน อีกทั้งยังรู้สึกว่าสเต๊กนั้นยังตัดยากอีก ถึงแม้จะทำจนจานสั่น ก็ยังหั่นไม่ขาดท่อน

เลอแปงขมวดคิ้วขึ้น ก่อนที่จะหยิบจานของเธอมาและเอ่ย “ผมหั่นให้……”

ในตอนที่ดีด้าอยากจะพูดเอ่ย เขานั้นก็ได้ช่วยเธอหั่นเรียบร้อยแล้ว ชิ้นเล็กๆ มองแล้วหั่นได้อย่างสวยงามมาก

เมื่อมองหน้าเขาจากด้านข้าง หน้าของเลอแปงนั้นมีใบหน้าเค้าโครงที่ลึก โดยเฉพาะจมูกของเขา ที่ตรงมาก ราวกับเส้นตรง มองแล้วยิ่งทำให้หลง…

เมื่อมองแล้วก็รู้สึกล่องลอย และลืมไปว่าเมื่อสักครู่ตนเองนั้นกำลังจะพูดอะไร จึงทำได้แต่จ้องมองเขา

หลังจากที่หั่นเสร็จแล้ว เขาก็ยื่นให้เธอ และเอาไปให้แม่ของดีด้าด้วย และตามด้วยน้ำฝน สุดท้ายก่อนที่เขาจะค่อยๆหั่นให้ตัวเอง

เพียงเพราะเวลาผ่านไปช่วงหนึ่ง สเต๊กของเขานั้นก็ไม่ได้ร้อนอีกต่อไป

เขาไม่ได้แม้แต่จะสนใจ ก็กินไปอย่างงั้น และไม่ได้แสดงออกแต่อย่างใด

ตั้งแต่เรื่องเมื่อวาน ความประทับใจของเธอนั้นก็ไปในทางที่ดีขึ้น และรู้สึกว่าเขานั้นช่างเพอร์เฟ็ค ไม่ว่าจะเป็นด้านไหนๆ

อย่างน้อย ในผู้ชายที่เคยเจอมา ไม่เคยมีใครที่จะรอบคอบละเอียดขนาดนี้ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเล็กหรือเรื่องใหญ่ก็ตาม เขานั้นจะคอยคิดตลอด

เธอก้มลงกินสองชิ้น ก่อนที่ดวงตาจะมองไปที่เขาไม่ขาดสาย เมื่อจ้องมองสิ่งที่เขาทำ ปากเธอก็ขยับไปขยับมา

เขาได้ใช้เวลาในใต้หวันไปทั้งหมดห้าวัน หลังจากนั้นจึงกลับไปที่เมืองA

ดีด้าไม่ได้กลับบ้าน เธอนั้นตรงไปรายงานตัวที่สถานีตำรวจ เพราะช่วงนี้มักเกิดคดีฆาตกรรม จำเป็นที่จะต้องเข้าไปทำงาน

หลังจากที่กลับมาที่สถานีตำรวจ ลักษณะงานของเธอนั้นเปลี่ยนไป เมื่อก่อนราวกับทำงานแบบง่าย แต่ว่าตอนนี้ได้เพิ่มระดับของหน้าที่

ในตอนดึกเธอก็รีบกลับบ้าน เมื่อได้ยินเสียงดังมาจากภายในบ้าน หรือว่าเขาจะกลับมาแล้ว?

แม้แต่ตัวเธอเองยังไม่รู้เลยว่า ได้มีรอยยิ้มปรากฏบนใบหน้า ก่อนที่จะรีบวิ่ง และกระโดดเข้าไป

แต่เมื่อเดินเข้าไปในห้องนั้น สีหน้าของเธอกลับรู้สึกประหลาด ทำไมถึงเป็นเซ้นต์ล่ะ?

ทำไมเขาถึงได้มาอยู่ที่นี่?

“ทำไมคุณถึงกลับมาที่นี่？”

เซ้นต์เอ่ยยิ้มๆ“ดีด้าคุณกลับมาแล้ว ผมเอาเห็ดหูหนูป่ามาให้คุณป้าน่ะ คุณชอบกินด้วยไม่ใช่หรอ?”

ดีด้าขมวดคิ้ว และคิดว่าเขาต้องไม่มาดีแน่ ผ่านไปก็นานแล้ว ทำไมวันนี้เขาถึงได้มาที่นี่เพื่อทำอะไร

เธอคิดแต่ก็หาเหตุผลไม่ได้！

“ช่วงนี้ฉันไม่ค่อยชอบกินเห็ดหูหนูน่ะ ฉันชอบกินสเต๊กแล้ว” โดยที่ท่าทีแสดงออกของเธอไม่ค่อยดีนัก อีกทั้งพูดอย่างไม่สนใจอีกด้วย

เซ้นต์ยิ้ม“ใช่หรอ? แต่ผมคิดว่าสเต๊กกับเห็ดหูหนูน่าจะเข้ากันได้นะ คุณป้าอายุเยอะแล้ว กินพวกเห็ดหูหนูป่าจะดีกว่า”

แม่ของดีด้ามองมอง แต่ก็ไม่ได้เอ่ยอะไร ก่อนจะพูดกับดีด้า “ไปล้างมือเร็วๆเถอะ แล้วมากินข้าวกัน”

เซ้นต์นั้นไม่ได้เดินจากไป และยังยืนอยู่ที่เดิม