ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 874

เมื่อได้ยินดังนั้น แม่ของดีด้าจึงถอนหายใจเสียงยาว และเอ่ย “อย่ามาทำเป็นพูดเลย ตอนที่พวกเจ้าเด็กน้อยทำตัวจู๋จี๋กันทำไมแม่จะมองไม่เข้าใจล่ะ?”

“ทำไมมันยังไปเกี่ยวกับความรักอีกล่ะ?” ดีด้ารู้สึกปวดหัว เพราะยิ่งพูดมันจะยิ่งไปกันใหญ่แล้ว

“นี่ลูกเขินแล้วหรอ？”

ดีด้าพูดไม่ออก：“……”

พอได้แล้ว ไม่พูดแล้ว พูดไปจะยิ่งพูดยากไปอีก！

ผ่านไปไม่นาน เลอแปงก็กลับมาจากห้องน้ำ ก่อนที่ดีด้านั้นจะยิ้มให้กับเขา “กลับมาแล้วหรอ? พวกเรามากินกันต่อเถอะ”

เลอแปง“……”

“อ้าปากสิ เด็กดี”รอยยิ้มที่แฝงไปด้วยใบมีด แต่ทว่าใบหน้ากลับเต็มไปด้วยความอ่อนโยน

เลอแปงตอนนี้รู้สึกว่าได้มีการก่อกบฏกับเขา เมื่อเห็นรอยยิ้มของเธอ เขานั้นอยากที่จะหนีไปจริงๆ！

ไม่อ้าปากก็ไม่ได้ อ้าปากก็ไม่ได้ เขาจึงนั่งนิ่งไม่ขยับใดๆ

“รีบๆกินสิ คุณเพิ่งจะกินไปนิดเดียวเอง แน่นอนว่ายังไม่อิ่มแน่ๆ”

แก้มที่ไม่ขยับ เลอแปงอ้าปากนิดเดียวราวกับไม่ได้อ้า เปิดปาก แต่ว่าเวลาผ่านไปแล้วพักหนึ่ง จึงทำให้กินซาลาเปาตอนนี้นั้นไม่ได้ร้อนมาก กำลังดี

ตอนนี้กลับเป็นเขาเองที่ยิ้มแล้ว ที่ยิ่งกินยิ่งอร่อย และมองเธอที่เต็มไปด้วยความหลงใหล

ดีด้าลืมตาไปมา แน่นอนว่าเธอเข้าใจแล้ว ตอนนี้เวลาผ่านไปแล้วช่วงหนึ่ง ซาลาเปานั้นเย็นลงแล้ว เมื่อคิดได้ดังนี้ เธอจึงโยนตะเกียบไว้ข้างๆ และไม่ได้ป้อนเขาต่อ

“ยังมีอีกอันหนึ่ง ผมอยากกินนะ มาสิ……”

กัดฟันไปมา ดีด้านั้นได้คีบซาลาเปาที่เหลืออยู่ ยัดใส่ในปากเขาด้วยท่าทีที่ไม่เต็มใจ

มีเรือให้เล่นเที่ยว แต่แม่ของดีด้านั้นต้องดูแลน้ำฝน ก่อนที่จะไม่นั่งเล่นต่อ และให้ดีด้าและเลอแปงไปก่อน

ทั้งสองคนใส่เสื้อกันฝน และเสื้อชูชีพ ก่อนที่จะไปนั่งในแถว เมื่อมีทางลาดชัน ในช่วงที่พุ่งออกไปนั้น ดีด้าอดไม่ได้ที่จะร้องเสียงหลง และจับไปที่ไหล่ของเขาอย่างแน่น

เลอแปงนั้นได้หรี่ตาลง และจ้องมองไปที่เธอตลอด

เธอนั้นไม่ค่อยกล้า อดไม่ได้ที่จะปิดตา ขนตาของเธอที่ปลิวไสว อดไม่ได้ที่จะตกใจจนร้องตะโกนออกมา และจับเสื้อของเขาอย่างแน่น

“ต้องการจะจับให้แน่นอีกหรือเปล่า？”

สีหน้าของดีด้านั้นเปลี่ยนเป็นสีขาวซีด ไม่ได้สนใจเขา เพราะเธอนั้นกลัวน้ำที่สุด

เพราะการล่องเรือนั้นอันตรายอยู่แล้ว คลื่นแต่ละลูกนั้นอันตราย และไม่หยุดที่จะซัดเข้ามา ส่วนดีด้านั้นที่กลัวน้ำตั้งแต่เด็กๆ และว่ายน้ำไม่เป็น เธอจมน้ำจนเกือบจะตาย จนลมหายใจสุดท้ายถึงถูกช่วยขึ้นมา

หลังจากนั้นเธอก็คิดว่าน้ำนั้นมันน่าขยะแขยง และยังจำได้ถึงตอนที่หายใจไม่ออก มันช่างน่ากลัวเกินไปแล้ว……

เมื่อเห็นกระแสน้ำที่ไหลเชี่ยวอยู่ภายใต้เบื้องล่าง เธอก็รู้สึกเหมือนจะหยุดหายใจ หายใจไม่ออก ก่อนที่ลมหายใจจะเปลี่ยนเป็นหายใจถี่ขึ้น……

เมื่อเลอแปงเห็นเธอที่กลัวดังนั้น เขาได้แต่ขมวดคิ้ว และจ้องไปที่เธอตลอด……