”แม่ของดีด้าขมวดคิ้ว “โรงแรมออกจะดีขนาดนี้จะไปมีหนูได้ยังไงกัน คุณไม่ได้เรียกให้พนักงานโรงแรมไปดูหรอ?”
“ยังไงสะก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร อีกทั้งเมื่อคืนมีหลายเรื่องที่เกิดขึ้นมารวมๆกัน มั่วไปหมด อีกทั้งยังมีคนฝันถึงเรื่องนั้นอีก——”
หลังจากนั้น ไม่รอให้เขาพูดเสร็จ ดีด้าก็ยืดตัวออกจากเก้าอี้และลุกขึ้น ก่อนที่จะไปคีบหยิบซาลาเปาเอามาใส่ปากของเขา ก่อนที่จะเผยรอยยิ้มหยี๋ๆที่ดวงตาเปลี่ยนเป็นพระจันทร์เสี้ยวและถามเขา “อร่อยไหมล่ะ? อยากจะกินอีกอันมั้ย?”
เลอแปลงนั้นเลิกคิ้วไปมา
ถึงแม้ว่าเธอนั้นจะยิ้มให้เขา แต่ทว่าข้างหลังนั้นไม่ใช่ดวงตา จมูกไม่ใช่จมูก ดวงตาคิ้วขมวด ที่ให้เขานั้นหุบปาก!
เลอแปงยิ้มขึ้น ยิ้มอย่างขี้เกียจ และเอนตัวพิงไปกับเก้าอี้ “ก็อร่อยนะเนี่ย งั้นก็เอาทั้งซาลาเปากรงนี้มาให้ผมกินเลยสะ แบบนี้ เป็นยังไง?”
เขานั้นได้พูดเสียงต่ำ มีเพียงแค่สองคนเท่านั้นที่ได้ยิน
ดีด้ายิ้มอย่างเยือกเย็น และด่าเขา “หน้าไม่อายจริงๆ!”
“ในเมื่อคุณนั้นรู้สึกแบบนี้กับผมแล้ว หากผมไม่ทำอะไรแบบนี้ล่ะก็ จะได้รับคำชมแบบนี้จากคุณได้ยังไงล่ะ?”
ทว่าเขานั้นกลับคงยิ้มอย่างพอใจ ไม่ได้เป็นเพราะคำพูดของเธอที่ทำให้เขาโกรธ และสบายใจมาก
เธอกัดฟัน ก่อนที่จะกลืนน้ำลายลงไป และทำหน้ายิ้มเรียบร้อย และจงใจแกล้งทำเป็นหน้าเด็กดี ก่อนที่จะกัดฟันและเอ่ย “ยังอยากจะกินอยู่มั้ยคะ?”
“อยากสิ”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง