ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 872

เขาพูดถึงสิ่งที่จี้จุดในใจ ทำไมเธอถึงได้ไม่โกรธอะไรเลย！

“ผมพูดมั่วจริงๆหรอ?”เลอแปงยิ้มที่มุมปาก “ถ้าอย่างงั้นทำไมถึงหน้าแดงด้วยล่ะ?บอกผมมาสิ ว่าคุณหน้าแดงเพราะอะไร?”

“ฉันเป็นไข้ เป็นหวัด หน้าแดงไม่ได้หรือไง？”

เลอแปงยังคงอมยิ้ม แล้วก็ขมวดคิ้วอย่างเกียจคร้าน “ที่คุณฝันแล้วแสดงออกมาทั้งหมดมันอยู่ในสายตาผมนะ คุณยังจะหาข้ออ้างอีกหรอ?”

ดีด้าเม้มปากและเอ่ย “ฉันเปล่าสะหน่อย คุณอย่ามาใส่ร้ายฉันนะ！”

“คุณไม่ต้องถามมากจะได้มั้ย ที่คุณฝันในฝันนั้นฝันถึงใคร? แล้วที่ใบหน้าใครที่ผุดขึ้นในนั้นน่ะ?”

“คุณอย่ามาพูดเล่นลิ้นมั่วๆนะ เชื่อไม่เชื่อฉันจะเตะคุณ จนทำให้ครึ่งชีวิตของคุณต้องทุกข์ทนเจ็บไปตลอดเลย！”

“จะไม่บอกคำตอบกับผมหน่อยหรอ? ในใจของผมนั้นมีคำตอบ ผู้ชายก็มีโอกาสที่จะฝันเช่นนี้ ตอนที่ผมฝันผมก็ฝันถึงคุณนะ อันนี้ไม่ใช่เรื่องโกหก คุณจะเชื่อมั้ย?”

ดีด้านั้นก็ได้พ่นลมใส่เขา ก่อนจะเอ่ยด่าเขาเบาๆ “คุณจงใจที่อยากจะโดนตีใช่ไหม?”

“ไม่ใช่นะ ผมคิดว่าคนเราควรจะเคารพจิตใจตัวเอง แน่นอนว่ามันไม่ใช่ที่หน้าใครก็ได้ที่จะมาปรากฏลอยในความฝัน หากมาปรากฏนั้นแน่นอนว่ามันต้องมีความหมายแน่นอน อย่างเช่นการชอบ การรัก ใช่หรือเปล่าล่ะ?”

“ “ถ้าหากคุณพูดต่ออีกสักคำล่ะก็ ฉันจะตัดลิ้นคุณให้ขาดเลย! เธอไม่อยากแม้แต่จะฟัง!”

เลอแปงยักไหล่ขึ้น และไม่ได้ทะเลาะกับเธอต่อ ก่อนที่จะหาว และลุกขึ้น ก่อนที่จะเหยียดร่างกาย “ ง่วงจังเลย ผมไปพักผ่อนก่อนนะ คุณก็นอนต่อเถอะ……”

ตอนที่พูด ใบหน้าของเขาไม่สนใจ และไม่มีสีหน้าใดๆ แต่ว่าดีด้านั้นมักจะคิดว่าที่เขาบอกให้เธอไปนอนนั้น คือให้กลับไปฝันต่อสำหรับเรื่องที่ยังในไม่เสร็จ！

พูดแล้วก็แปลก ไม่รู้ว่าเพราะอะไรทำไมเธอถึงได้ฝันเช่นนี้!

หากอิงตามหลัก เธอก็ยังไม่ถึงอายุที่วัยกลางคน และเมื่อก่อนก็ไม่เคยทำ แล้วทำไมวันนี้ถึงได้เป็นอย่างงี้?

คิดภายในใจ แค่นี้มันก็น่าอายจะตายแล้ว อีกทั้งยังไม่ใช่น่าอายธรรมดา!

ได้แอบด่าภายในใจ ก่อนที่เธอจะหันหลังไปให้โซฟา และถูกใบหน้าไปมา และไม่มีหน้าที่จะไปพบใครแล้ว!

เมื่อถึงช่วงกลางดึก ดีด้าก็ยังนอนไม่หลับ ก่อนที่เธอจะนอนมองไปที่เพดาน ราวกับว่าตอนนี้เธอเหมือนคนเป็นโรคนอนไม่หลับ!

เลอแปงก็นอนไม่หลับ และเขาก็ไม่มีวิธีที่จะนอนหลับลงได้

จึงทำได้แค่หลับตาลง ก่อนที่ภายในหัวของเขานั้นจะมีภาพใบหน้าที่เขินอายของเธอลอยไปมา

ทางฝั่งนี้ เลอแปงนั้นได้รู้สึกว่าร่างกายของเขานั้นนานไปยิ่งสั่นขึ้น แต่ทว่ากับได้ยินเสียงจามออกมาที่ทำให้เขาตกใจเกือบแย่！

ร่างกายที่สั่น และอ่อนลงทันทีเพราะถูกทำให้ตกใจ……

เขานั้นได้แอบสาปแช่งอยู่ในใจ เพราะที่ต้องอัดอั้นไว้ภายในร่างกาย มันยากและช่างอึดอัดจริงๆ！

ทั้งคืนนั้น ทั้งสองคนไม่ได้นอนหลับเป็นอย่างดี เมื่อถึงเวลาตอนเช้ารุ่ง หน้าตาทั้งสองคนนั้นดูมัวหมอง อีกทั้งยังของตาดำ มองดูแล้วมันช่างซีดเซียวไม่มีแรง

เลอแปงนั้นค่อนข้างไม่มีแรง เขาแปรงฟัน ส่วนดีด้าก็เข้ามาด้วย ทั้งสองคนไม่ได้พูดอะไร และหลังจากแปรงฟันเสร็จแล้ว จึงไปกินข้าวเช้า

แม่ของดีด้าดูสีหน้าของทั้งสองคนแล้ว ก่อนจะขมวดคิ้วและถามอย่างสงสัย“นี่พวกเธอไม่ได้นอนหลับกันดีหรอกหรอ?”

“ไม่มีนะ หนูนอนหลับสบายอยู่….”ดีด้าเอ่ยอย่างไม่มองหน้า และพูดด้วยน้ำเสียงเล็กๆ

“ผมนอนไม่ค่อยพอเท่าไหร่ครับ เมื่อคืนผมนอนไม่หลับ…”

“เพราะอะไรล่ะ？”

“เมื่อคืนเหมือนมีหนูอยู่ในห้องเลยครับ เหมือนไม่ได้หยุดเลยทั้งคืน อีกทั้งยังส่งเสียงตลอดเลย！”