ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 871

ยืนอยู่ข้างหลังวีลแชร์ ทั้งสองคนมองลงไปที่ด้านล่าง เธอไม่หยุดที่จะหยอกล้อกับน้ำฝน ทั้งห้องนั้นเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและรอยยิ้ม

ในตอนที่เลอแปงเดินเข้ามา และได้เห็นสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้านี้ เขาชอบมองเป็นอย่างมาก และรู้สึกถึงความอบอุ่น และความสุขสบาย

เมื่อกินข้าวเช้าเสร็จ ทุกคนก็เดินไปบนถนน เลอแปงไม่ได้ให้พวกเธอสองคนเป็นคนเข็นรถวีลแชร์ เพราะเขานั้นอยากจะเป็นคนที่ทำเอง

ทันใดนั้น น้ำฝนก็รู้สึกเกรงใจ ขมวดคิ้วขึ้น และเอาหลังไปพิงกับเก้าอี้ ราวกับว่าไม่สบาย

แม่ของดีด้าที่เห็นเป็นคนแรก“เป็นอะไรหรอ?”

“หนูอยากไปเข้าห้องน้ำ รีบมาก”น้ำฝนเอ่ยเบาๆ เพราะรอบๆตัวนั้นเต็มไปด้วยผู้คนมากมาย

ส่วนเลอแปงที่เข็นรถเข็นนั้นได้ยินอย่างชัดเจน ก่อนเอ่ย “ให้ผมพาคุณไปเถอะ”

เมื่อสิ้นเสียงลง ก็ได้หมุนรถ และจากไป ดีด้าได้จับเสื้อถักของแม่ก่อนจะลากมาถาม ถึงได้รู้ว่าน้ำฝนนั้นอยากเข้าห้องน้ำ

เธอนั้นไม่ค่อยวางใจ เนื่องจากเลอแปงนั้นเป็นผู้ชายที่ทื่อ อีกทั้งร่างกายของน้ำฝนยังไม่แข็งแรง เขาจะดูแลเธอได้หรอ?

อีกทั้งเขายังเป็นผู้ชาย เธอก็ไม่กล้าที่จะเข้าไปอีก ไม่มีทาง คงทำได้แต่แค่รอข้างนอก

หลังจากนั้นห้านาที เลอแปงก็ได้พาน้ำฝนเดินมา เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เขาเดินไปข้างๆและรับโทรศัพท์

ในช่วงระยะเวลาที่เร่งรีบ ดีด้ารีบถามน้ำฝน “เข้าห้องน้ำแล้วหรือยัง? รู้สึกไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า?”

น้ำฝนส่ายหัว แล้วเอ่ยยิ้มๆ“ไม่มี เขากลัวว่าฉันจะไม่สบาย อีกทั้งยังให้น้ำอัดลมกับฉันอีก หลังจากนั้นก็พาฉันไปล้างมี ดูสิยังมีกลิ่นหอมอยู่เลย”

ดีด้าขมวดคิ้ว ไม่คิดว่าเขาจะเป็นที่ละเอียดรอบคอบขนาดนี้

ทุกๆคนเล่นกันอย่างสนุกสนานกันอย่างมาก จนกระทั่งประมาณสี่ทุ่มถึงกลับโรงแรม

และเลอแปงนั้นก็ได้พกโน๊ตบุ๊คมาด้วย และกำลังจัดการเกี่ยวกับเรื่องของบริษัท ราวกับว่าตอนนี้กำลังมีปัญหา คิ้วของเขานั้นขมวดจนเป็นอักษรเสฉวนสามขีดและเคร่งเครียดมาก และใบหน้าก็ไม่น่าดูเอาเลย และออกหมองคล้ำ

เธอนั้นคุ้นชินกับลักษณะท่าทางขี้เกียจและขี้เล่นของเขา ราวกับว่าไม่สนใจอะไรอย่างงั้น แต่ตอนนี้ท่าทางของเขา เธอมองแล้วไม่ค่อยคุ้นชินเท่าไหร่

“เป็นยังไง มีเรื่องอะไรที่จะสามารถมารบกวนคุณได้ด้วยหรอ?”เธอแกล้งทำเป็นพูดไปเรื่อย เพียงเพราะอยากจะทำให้บรรยากาศดีขึ้น

“ทำไมถึงพูดอย่างงี้ล่ะ？”

“ท่าทางคุณมันบอกฉันนะว่าคุณเจอปัญหาสะแล้ว” ดีด้ายักไหล่“ตอนนี้คิ้วของคุณมันขมวดราวกับคิ้วของแมลงสาบแล้วล่ะ”

เลอแปงผลักโน๊ตบุ๊คออกไป และไม่พูดอะไร เพราะบริษัทนั้นได้เกิดปัญหา เพราะได้ลงทุนสัญญากับต่างชาตินั้นมีปัญหา

“มองดูแล้วคุณน่าจะเก่งเอาเลยนะ บางครั้งก็ดีเลยแหละ แต่ว่าตอนนี้เรามาพักร้อนกันนะ หากยังจัดการกับปัญหาของบริษัทต่อไปมันจะช่างน่าเบื่อไปแล้ว ถ้าอย่างงั้นพวกเรามาเล่นเกมกัน คุณคิดว่ากัน?”

เขาคิดไปคิดมาและเอ่ย“ก็ได้”

ทั้งสองคนไม่มีไพ่ และเพื่อให้มันดีขึ้น ทั้งสองจึงเล่นกันบนคอมพิวเตอร์ คนละรอบ ดูว่าใครชนะเยอะกว่ากัน

ดีด้าชอบพูดว่าเขาดวงดี เมื่อถึงเขาทีไรจะได้ไพ่ดีตลอด แต่ว่ามาถึงเธอ ก็จะเป็นไพ่แย่ตลอดที่สู้เขาไม่ได้ มันช่างไม่ยุติธรรมเอาสะเลย！

เลอแปงยิ้มหัวเราะอย่างชอบใจ“ไม่ต้องหามาพูดไปเรื่อยหาคำแก้ตัวเลย นี่มันแสดงถึงคนไม่มีฝีมือนะ”

จ้องมองเขาที่ยิ้มหัวเราะ ดีด้ารู้สึกสบายใจขึ้นมามาก ก่อนที่จะยิ้มบางๆ และทำเสียงพ่นลมใส่เขา

แต่ว่าตอนนี้เธอกลับไม่รู้ว่า ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ เธอถึงได้แคร์เขามาขนาดนี้……