เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1815

กระบี่หนักแทงทะลุอก หลวี่เหวยโวยวายอย่างบ้าคลั่ง เห็นได้ชัดว่าเลือดเนื้อในตัวเขากำลังบิดเบี้ยว เหมือนกำลังจะทะลักออกมากลืนกินลู่ฝาน

ลู่ฝานก็สัมผัสถึงพลังพลุ่งพล่านในตัวหลวี่เหวย พลังกัดกร่อนรุนแรงมาก

เหมือนหลวี่เหวยสามารถควบคุมการไหลเวียนของเลือดตัวเองได้ ถึงโดนกระบี่แทงทะลุก็ไม่มีเลือดไหลออกมาสักหยด

แรงดูดส่งผ่านมาจากกระบี่หนักไร้คม ไอ้หมอนี่ยังคิดตอบโต้อีก!

ลู่ฝานเตะเขาอีกทีอย่างไม่เกรงใจ

ฝ่าเท้าแฝงด้วยพลังน่ากลัวมาก ปราณชี่รวมตัวกัน ส่งเสียงดังออกมา

ตูม!

พื้นด้านล่างตัวหลวี่เหวยระเบิดจนเป็นหลุม เปลวไฟโลหิตรอบตัวกระจายออกไปหมด อานุภาพของเปลวไฟลดลงไปไม่น้อย

ตัวของหลวี่เหวยกลายเป็นประกายแสงอีกครั้ง

ลู่ฝานมองประกายแสงแล้วยื่นฝ่ามือออกมา

“ฟ้าดินกระจาย!”

พลังฟ้าดินทั้งหมดถอยห่างออกไป

ประกายแสงที่กำลังจะรวมตัวกันหยุดลงทั้งหมด

ภายในห้อง คุณชายเฟิงเทียนหัวเราะร่า “ในบรรดาผู้ฝึกชั่วร้ายอย่างเรา มีอัจฉริยะระดับนี้ด้วย กระบวนท่านี้เทียบกับเขตวิถีได้เลย!”

ผู้อาวุโสซู่มั่นและคนอื่นตาเป็นประกาย

พวกเขาไม่ใช่คนไร้ประสบการณ์ เมื่อลู่ฝานใช้กระบวนท่านี้ออกมา พวกเขารู้เลยว่าชายหนุ่มคนนี้อนาคตไกล

ผู้อาวุโสที่มีเครามองผู้อาวุโสซู่มั่นด้วยรอยยิ้ม “ผู้อาวุโสซู่มั่น ไปหาเด็กมีความสามารถแบบนี้มาจากไหนกัน เขาเคยไปฝึกฝนในสระปีศาจหรือเปล่า”

ผู้อาวุโสซู่มั่นพูดด้วยรอยยิ้ม “ฉันก็เจอโดยบังเอิญเหมือนกัน เด็กคนนี้มาประเทศฉิงเทียนครั้งแรก จะเข้าไปในสระปีศาจได้ยังไงกันล่ะ”

คุณชายเฟิงเทียนหันมาพูดว่า “ให้รายชื่อเขาเข้าไปในสระปีศาจระดับสูงของสำนักเรา ถ้าเขาทำภารกิจสำเร็จลุล่วงไปได้ด้วยดี พาเขากลับสำนักด้วย”

ผู้อาวุโสซู่มั่นยิ้มจนตาเป็นสระอิ ผู้อาวุโสทั้งสิบคนคำนับแล้วขานรับ

หน้าประตูเปลวไฟโลหิต ลู่ฝานเอื้อมมือคว้าประกายแสงทั้งหมดลงมา

ลู่ฝานกำมันไว้ในมือ เขาสัมผัสถึงพลังชีวิตมหาศาลด้านใน รวมถึงพลังที่พลุ่งพล่านด้วย

นี่คือพลังของหลวี่เหวยเหรอ

ลู่ฝานบีบมันจนแตกโดยไม่เกรงใจ ในเวลาเดียวกันก็พูดในใจว่า “ไอ้เก้า ดูสิว่าแกกินมันได้หรือเปล่า”

เจดีย์เสวียนเก้ามังกรหัวเราะร่าแล้วพูดว่า “เจ้านายผู้ยิ่งใหญ่ ฉันไม่เคยกินคนทั้งตัวมาก่อนเลย แต่ฉันยินดีลองดูสักครั้ง!”

เมื่อพูดเช่นนี้ เจดีย์เสวียนเก้ามังกรเริ่มดูดพลังรอบๆ ที่โดนลู่ฝานบีบจนกระจาย

ไม่นานพลังทั้งหมดโดนเจดีย์เสวียนเก้ามังกรกวาดจนเกลี้ยง

ลู่ฝานกวาดตามองรอบๆ ไม่เห็นประกายแสงรอบตัวอีกแล้ว

ลู่ฝานขมวดคิ้วเบาๆ ลู่ฝานไม่รู้สึกเลยว่าตัวเองฆ่าหลวี่เหวยไปแล้ว

วิญญาณล่ะ วิญญาณของหลวี่เหวยอยู่ไหน

ส่งเสียงหึออกมาเบาๆ เปลวไฟปรากฏขึ้นบนตัวลู่ฝานอีกครั้ง

ทันใดนั้นผู้อาวุโสทั้งสิบคนดูออกทันทีว่าเปลวไฟที่ลู่ฝานปล่อยออกมาไม่ใช่แค่พลังธาตุไฟ ยังมีพลังเปลวไฟโลหิตแฝงอยู่ด้วย

ใช่แล้ว ถ้าคนอื่นโดนเปลวไฟโลหิตแผดเผา เกือบเอาชีวิตไม่รอดกันทั้งนั้น

แต่สำหรับลู่ฝาน ไม่ใช่แค่ไม่เป็นอะไร เขายังรู้ว่าเปลวไฟโลหิตรวมตัวขึ้นได้ยังไง

คนที่เชี่ยวชาญพลังธาตุไฟอย่างเขา ใช้เวลาไม่นานก็รู้วิธีใช้เปลวไฟโลหิตแล้ว

ไม่ใช่แค่นั้น เขายังพยายามดูดเปลวไฟโลหิตเข้ามาในตัวด้วย

การทำแบบนี้ ถ้าเป็นคนอื่นเรียกได้ว่ารนหาที่ตาย

แต่คนที่มีเต๋าแห่งชีวิต ไม่กลัวว่าร่างกายจะเสียหายอย่างลู่ฝาน ไม่สนใจเปลวไฟโลหิตอะไรนั่นเลยสักนิด