เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1814

คุณชายเฟิงเทียนรีบเดินมาหน้าม่านแสง มองไปตรงมุมในม่านแสง ตรงนั้นเปลวไฟโลหิตแผดเผาจนผิดปกติ

แต่เขายังไม่ทันมองอย่างชัดเจน จู่ๆ เงาของอูเจิ้นพุ่งออกมาจากเปลวเพลิง

ทั้งตัวโดนเผาจนเหลืออยู่ซีกเดียว อูเจิ้นฝืนลากกระดูกตัวเองจนมาถึงหน้าประตูเปลวไฟโลหิต

เมื่อเห็นว่าเขากำลังจะเข้าไปในประตู หลวี่เหวยโยนกระบี่ในมือตัวเองออกไปทันที

กระบี่เล่มเล็กปักลงบนตัวอูเจิ้น ทันใดนั้นอูเจิ้นล้มลงพื้น ไม่สามารถขยับได้ โดนเปลวไฟโลหิตแผดเผาต่อไป

อูเจิ้นพูดอย่างอ่อนแรงว่า “หลวี่เหวย นายปล่อยฉันไปเถอะ ตั้งแต่นี้ไปเราจะเป็นสหายที่ดีต่อกัน ไม่มีใครกล้ารังแกนายอีก นายสามารถเป็นมารได้ แค่ฉันมีชีวิตอยู่ นายจะได้ใช้ชีวิตอย่างสุขสบาย ไม่มีอะไรต้องกังวล”

หลวี่เหวยค่อยๆ เดินไปหาอูเจิ้น ทุกที่ที่ผ่านไปเปลวไฟโลหิตพยายามจะแผดเผาเขา แต่โดนแสงด้านนอกตัวหลวี่เหวยต้านทานไว้

แสงนี้ประหลาดมาก มันบางเหมือนปีกจักจั่น แต่กลับไม่โดนเปลวไฟโลหิตเผาทำลายเลย

นี่คือวิชาพิษของหลวี่เหวย สิ่งปกคลุมอยู่รอบตัวเขาไม่ใช่พลังปราณ แต่เป็นวิชาพิษของเขา

คนมากมายเข้าใจว่าวิชาพิษไม่มีอะไรนอกจากการฝึกฝนพิษ ยิ่งฝึกฝนแข็งแกร่งก็ยิ่งโดนคนอื่นควบคุมได้ง่าย

เพราะของแก้พิษมีมากมาย ผู้ฝึกชี่เพียงคนเดียวก็รู้วิธีแก้พิษเป็นร้อยแล้ว

แต่แท้จริงแล้วบนโลกนี้ไม่มีวิชาอะไรที่ไร้ประโยชน์ อยู่ที่เราจะฝึกได้เชี่ยวชาญหรือเปล่า

แม้วิชาพิษเป็นเพียงวิชาเล็กๆ แต่หลังจากฝึกสำเร็จจะมีร่างพิษ

พลังปราณกลายเป็นพลังพิษ มีพิษอยู่บนตัว พิษใดไม่สามารถเข้าสู่ร่างกายได้

แม้เปลวไฟโลหิตแข็งแกร่ง แต่จะแผดเผาร่างพิษของหลวี่เหวยไม่ใช่เรื่องง่าย

เลือดพิษก็คือพิษ เปลวไฟพิษก็คือพิษ

เปลวไฟโลหิตที่ออกมาจากแรดเพลิงปีศาจทลายฟ้า ไม่ใช่เปลวไฟโลหิตบริสุทธิ์แน่นอน

มีออร่าปีศาจแปดเปื้อนอยู่ด้านใน อีกทั้งยังมีพิษด้วย

และเป็นเพราะเหตุนี้ พลังทำลายของเปลวไฟโลหิตจึงน่าทึ่งเหมือนพิษรุนแรงที่เข้าสู่ร่างกาย

แต่ถ้าเป็นพิษ หลวี่เหวยไม่กลัวสักเท่าไร

ถ้าพูดถึงร่างพิษของเขา น่าจะแข็งแกร่งกว่าร่างอมตะของนักบู๊ทั่วไปมาก สิ่งที่ทำร้ายเขาได้คงมีเพียงการโจมตีที่เหมือนพลังโจมตีของแรดเพลิงปีศาจทลายฟ้า

ไม่ว่าจะเป็นพลังฟ้าดินอื่นๆ หรือวิชาห้าธาตุ มีประสิทธิภาพกับเขาไม่มากเท่าไร

หลวี่เหวยค่อยๆ นั่งยองแล้วพูดกับอูเจิ้นด้วยรอยยิ้มว่า “คนอย่างนายจะเป็นมารได้ยังไง อย่าบอกนะว่านายดูไม่ออกว่าชีวิตนายอยู่ในกำมือฉันแล้ว”

อูเจิ้นหรี่ตาลง เสียงเย็นชาลงด้วย “หลวี่เหวย นายคงไม่ได้จะฆ่าฉันใช่ไหม นายกล้าเหรอ”

หลวี่เหวยมองเล็บตัวเองแล้วพูดว่า “ใครบอกว่าฉันจะฆ่านาย ฉันแค่ช่วยนายไม่ได้เท่านั้น นายต้องตายท่ามกลางเปลวไฟโลหิต!”

อูเจิ้นได้ยินแล้วอึ้งไป เขาตะโกนเสียงดังว่า “หลวี่เหวย นายกล้ามาก นายก็รู้ว่าหลังจากฉันตายจะมีคนต้องการชีวิตนายมากมายแค่ไหน!”

หลวี่เหวยหัวเราะเบาๆ จู่ๆ เขาสะบัดมือ

กระบี่เล่มเล็กถูกโยนออกจากมือเขา ทะลุผ่านหน้าประตูเปลวไฟโลหิต

ทันใดนั้นเกิดเสียงอึกทึกดังขึ้น

ร่างของเจียวเม่ยเนียงปรากฏออกมา

เสื้อผ้าโดนเผาไปเกือบครึ่ง แขนไหม้เกรียม เจียวเม่ยเนียงที่ยังมีเปลวเพลิงติดอยู่ตรงฝ่าเท้าทรุดลงพื้น มองมาที่หลวี่เหวยอย่างเคียดแค้น

หลวี่เหวยชี้เจียวเม่ยเนียงแล้วพูดว่า “เดี๋ยวไว้ค่อยคุยกับเธอ”

สายตาจับจ้องอูเจิ้น หลวี่เหวยฉีกยิ้มจนเห็นฟันเขี้ยวสองอัน “ฆาตกรอูผู้โหดเหี้ยม ฉันรู้ว่าในสำนักนายมีฐานะสูงส่งมาก ชื่อเสียงก็โด่งดัง อีกทั้งยังมีเพื่อนเก่งๆ ด้วย”